Part 6 Louise Lily Alden

Na een tijdje hadden Katerine en ik onze halte bereikt en stapten we uit, het was 8u45. We liepen het station uit en stapten binnen bij de Starbucks. Even later kwamen we terug buiten met een koffie en een heerlijke koffiekoek. We stapten verder in stilte. In de verte zag ik het Sportpaleis al staan. Bij het Sportpaleis aangekomen, zag ik de jongens. Ze kwamen enthousiast op ons afgelopen en gaven ons een knuffel, behalve Louis, hij bleef staan en bleef naar de grond staren. Ik moest weten wat er met hem scheelde. Ik liep op hem af. “ What’s wrong Louis?” vroeg ik hem. “Nothing,” antwoordde hij bot terug. “I know there’s something wrong with you Louis, and I want to help you, but if you don’t tell me what it is, i’m not able to help you.” Zei ik vriendelijk. “You can’t help me Louise,” riep hij nu kwaad. Ik schrok van zijn stem en voelde tranen opwellen, waarom deed hij zo? “Can you please leave us alone for a minute,” riep ik de rest toe en ze knikten begrijpend. Toen ze allemaal weg waren keek ik terug naar Louis, nog steeds keek hij me niet aan. Een traan rolde over mijn wang. “Why Louis?” vroeg ik. Hij gaf geen antwoord. “God dammnit, Louis look at me,” hij keek me even aan en ik zag ook bij hem een traan over zijn wang rollen. “Why Louis, why are you mad at me?” hij zuchtte even. Hij trok me mee naar een bankje en we gingen zitten. “I’m not mad at you Louise,” zei hij. “Then why are you doing like this?” riep ik boos. “Shh, Louise, please let me explain,” zei hij rustig en ik knikte. Hij begon te vertellen.
“I’m not mad at you,Louise,i’m really not. I’m just mad at myself. And you want to know why?” vroeg hij, ik knikte.
“Because I think I’m in love with you Louise, but now that I know you don’t feel the same way, it’s like I don’t know how to act around you anymore” zei hij eerlijk. Ik begon nog harder te huilen, Louis bracht zijn hand naar m’n gezicht en veegde de tranen met zijn duim weg. “I have to tell you something,” zei ik nu en hij keek me aan. “ Go ahead, tell me what you want to tell.”
Ik zocht even naar de juiste woorden en zei toen : “Louis, you have to know, I do feel the same way about you. But yesterday when Katerine said those things about me, I got scared, I was scared you didn’t feel the same, I was scared for your reaction Louis, and that’s why I said it wasn’t true, but you have to believe me, I really love you, with all of my heart,” en zonder nog iets te zeggen voelde ik zijn lippen op de mijne, ik glimlachte tegen zijn lippen aan en ik kon voelen dat hij ook lachte. Toen de kus stopte keek hij me recht in de ogen aan en fluisterde : “I love you,Louise Lily Alden,” ik smolt weg bij de zachtheid van zijn stem, ik lachte even en zei toen : “I love you too, Louis William Tomlinson,” en ik drukte mijn lippen nogmaals op de zijne, mijn hand zocht een weg naar zijn hand en ik verstrengelde onze vingers, toen de kus eindigde keek hij me aan. Mijn wangen waren nog nat van de tranen die er daarnet waren geweest. Hij nam mijn hoofd in zijn handen en keek me in de ogen. “ I never want to see you cry again Louise, you’re way more beautiful when you smile,” zei hij teder en veegde toen mijn wangen droog. Ik keek hem met een big smile aan en hij zei : “ you see? Way better!,” en hij gaf me een klein kusje op mijn wang. We stonden op van het bankje en liepen naast elkaar naar de anderen toe, Louis pakte mijn hand vast en verstrengelde onze vingers. Toen we bij de anderen aankwamen keken ze ons verbaasd aan. “ Are you two a couple?” riep Katerine. Ik wilde antwoorden, maar Louis was me al voor. “I have to say we’re more than just friends, but I don’t think we’re a couple yet, I want to know Louise better before we become a couple, but I have to say I really do love her.” Hij beschreef exact wat ik had willen zeggen, maar dan beter...