Chapter one // Michelle House

Zachtjes neuriede ik een liedje terwijl het warme water van de douche over mijn hoofd en lichaam stroomde. Uit automatiek was het een liedje van One Direction, waar ik al een paar jaren fan van was. Hun breuk was als een klap in mijn gezicht geweest, maar ik was niet gestopt met luisteren naar hun muziek en fan zijn. Wel had ik de enkele posters die in mijn kleine studentekamer hingen van de muur getrokken en in een map gestopt met alle andere posters, interviews en artikelen die ik in de loop van de jaren had verzamelt.
Een zucht rolde over mijn lippen, waardoor ik stopte met neuriën. Ik draaide de douche dicht, en trok toen het douchegordijn weg. Ik sloeg meteen mijn handdoek om mijn lichaam heen, terwijl er een koude rilling door mijn lichaam ging. Ik droogde mijn lichaam af en deed vervolgens mijn lingerie aan, waarna er opeens hard op de badkamerdeur werd gebonkt.
‘Mies, schiet op! Ik wil me ook nog douche voordat die nieuwe jongen komt,’ hoorde ik Tuck roepen. Een glimlach sierde mijn lichaam waarna ik de handdoek weer om mijn lichaam heen knoopte. Ik vond het niet erg dat mijn beste vriend, of een van mijn andere huisgenootjes me in mijn ondergoed zouden zien dus de handdoek was eigenlijk meer uit gewoonte en tegen de kou.
Weer werd er op de deur gebonkt, en ik liep erheen. Nadat ik hem van het slot af had gehaald opende ik hem, en keek recht in het lachende maar ook gestreste gezicht van Tuck.
‘Je hebt als ik het goed heb nog een uur hoor voordat ze komt,’ zei ik plagerig waarna ik langs hem liep, richting mijn eigen kamer.
‘Een, je weet dat ik altijd lang doe over douchen en me aankleden. En twee, het is en blijft een jongen, hoe graag je ook wilt dat er nog een meisje hier komt wonen.’ Met die woorden verdween hij de badkamer in, en ik mijn eigen kleine kamertje. Ik wist net zo goed als Tuck dat er een jongen kwam, maar alsnog hoopte ik dat hij plots in een meisje was veranderd. Dat kwam vooral omdat ik, samen met een ander meisje de enige meisjes in het studentehuis waren waar ik woonde. En ik en dat meisje konden het niet bepaald goed met elkaar vinden. Ze was nogal het andere soort meisje als ik was. Ze was arrogant, droeg vier lagen make-up en zoende met elke jongen die ze tegen kwam. En ja, ik. Ik was gewoon ik. Het zeventienjarige meisje die was opgegroeid in een klein dorpje in de buurt van Utrecht, samen met haar ouder, hond, oudere en kleine zusje.
Terwijl er weer een zucht over mijn lippen rolde zette ik mijn iPod aan, en al snel klonken de eerste tonen van een liedje van The Script zachtjes door mijn kamer. Mijn kamer was niet heel groot, maar dat was hoever ik wist geen enkele studentekamer. Niet dat het me heel veel uitmaakte, want er paste een bureau, bed en kast in en meer had ik eigenlijk ook niet nodig.
Op het ritme van de muziek liep ik naar de kast toe terwijl ik meezong met het liedje. Zingen was iets wat ik graag deed, en veel mensen gaven me complimentjes over mijn stem. Natuurlijk bedankte ik de mensen daar altijd voor, maar of ik echt geloofde dat ik goed kon zingen wist ik niet.
Uit mijn kast trok ik een spijkerbroek en een wit hemdje met gouden studs op de kraag. Aan mijn voeten schoof ik sokken, en daarover weer mijn zwarte laarsjes waar ook gouden studsteentjes op zaten. De knot die in mijn haren zat maakte ik los, en ik borstelde mijn golvende donkere haren totdat er amper nog klitten inzaten. Daarna deed ik een beetje mascara en foundation op, waarna ik mezelf nog eens grondig in de spiegel bekeek en met een kleine glimlach in de spiegel mijn kamer verliet. Uit de badkamer hoorde ik Tuck luid en vals zingen, en de glimlach op mijn gezicht werd nu groter en echter.
Ik liep de trap af en de gemeenschappelijke huiskamer in. Op de bank zaten een paar mensen, die ik begroette waarna ik me een weg zocht naar de keuken toe.
‘Hi,’ begroette ik Mason die daar met een kop koffie in zijn handen op het aanrecht zat.
‘Hey,’ begroette hij me terug waarna ik plek naast hem nam op het aanrecht.
‘Weet jij iets meer over die nieuwe persoon?’ Ik keek hem vragend aan, en zag da hij zijn hoofd schudde.
‘Volgens mij wordt het voor ons allemaal een verassing wat voor jongen komt.’ Ik knikte en likte langs mijn lippen toen plots het geluid van de bel door het huis schalde.
‘Ik dacht dat hij pas rond een uur of twee zou komen?’ zei ik terwijl ik mijn wenkbrauwen fronste, en een blik op de klok wierp die aangaf dat het kwart over een was.
Mason hield zijn schouders op en zette toen zijn mok op het aanrecht neer. Hij sprong van het aanrecht af, en verdween toen de keuken uit waardoor ik dus alleen achterbleef. Ik twijfelde even of ik achter hem aan moest gaan, maar besloot dat uiteindelijk niet te doen. Ik pakte zijn mok op die nog voor de helft gevuld was met koffie en nam een slok ervan. De koffie was lauw, en niet echt lekker. Nadat ik nog een slok had genomen zette ik de mok weer terug. Ondertussen hoorde ik gepraat uit de woonkamer. Mason die iedereen voorstelde, en alle andere die begroetingen opnoemde. Opeens sloeg mijn hart een paar slagen over. De stem die ik nu hoorde, die ook een begroeting zei, die kende ik. Die kende ik maar al te goed. Mijn hart begon weer normaal te kloppen, maar mijn lippen werden droog en ik voelde een soort van brok in mijn keel. Dit kon toch niet zo zijn? Het was vast gewoon iemand met dezelfde stem, want wat zou híj nou ooit hier doen in Utrecht? Hoever ik het wist zat hij in Engeland ergens ondergedoken tegen allen paparazzi en de haatberichten, die ik overigens nergens op vond slaan.
‘Wil je wat drinken?’ onderbrak Mason mijn gedachte. Ik hoorde wat instemmend gemompel, gevolgd door voetstappen die richting de keuken kwamen.
‘Hey, dit is Michelle,’ hoorde ik Mason weer, maar ik had geen oog voor hem. Mijn ogen waren alleen maar gericht op de persoon naast hem, die net zo knap was als op alle miljoenen filmpjes en foto’s die ik van hem bekeken had, ook al leek hij vermoeider.
‘Dit is Liam, Liam Payne.’ En dat wist ik maar al te goed.