O14.

Ileana pov.
Een tijdje na dat het gelach over was vloog de deur open. Zayn kwam uit de hal met nog steeds een glimlach op zijn gezicht en daarna ook Louis die net als Zayn ook zo een glimlach op zijn gezicht had. Ze liepen allebei door maar toen bleef de deur openstaan en kwam er niemand meer. 'Niall, kom nu!' riep Zayn uit die de raar naar de hal keek. Maar er kwam geen reactie op wat Zayn net had gezegd. 'Kom nu gewoon, ze gaan jou niet opeten ofzo!' Zayn liep weer door de deur naar de inkomhal en Louis volgde hem niet veel later ook naar daar. Samen trokken ze een jongen mee, ik kon het zien aan zijn handen die al zichtbaar werden. 'Kunnen jullie me loslaten? Ik kan zelf ook wel wandelen hoor.' hoorde ik de stem zeggen. 'Oke, maar kom dan wel mee indeplaats van daar te staan.' Louis wou hem streng aankijken maar dat mislukt doordat hij zijn lach niet kon inhouden. Een tijdje later gingen Zayn en Louis in de zetel zitten en kwam de jongen eindelijk binnen in de woonkamer. Hij had blond haar, maar je zag dat het gekleurd was aan zijn uitgroei. Hij was duidelijk beschaamd want hij keek naar de grond waardoor ik zijn gezicht niet kon zien. 'Komaan Nialler, niet zo verlegen zo ben je anders nooit.' riep Harry uit. 'Ja, stel je eens voor aan hen.' Liam die nog niet zoveel had gezegd kwam er deze keer ook tussen. Niall keek op en meteen herkende ik zijn gezicht ergens van. Hij keek me aan en keek recht in mijn ogen. Ik ging meteen een shock door me heen, ik herkende die ogen zo goed. Ik zag dat hij rood aanliep en vlug weer wegkeek en deze keer keek hij naar Jorina en Debbie. 'Ik ben dus Niall Horan.' Hij zette een lach op maar ik zag aan hem dat hij fake was. 'Ik ken jou van ergens.' zonder dat ik het wist was het eruit. Meteen keek Niall naar me en nog geen seconde later keek hij alweer vlug naar de grond. En zo bleven we allemaal een tijdje in stilte zitten en ik zag dat iedereen van mij naar Niall keek. Maar ik trok me er niets van aan en ik bleef hem aanstaren.

Niall Horan
'Ik ben dus Niall Horan.' Ik probeerde te lachen maar wist dat hij er best wel fake was. Als Ileana me nu nog kende of herkende zou ze zeker weten dat het een fakelach was. We waren altijd beste vrienden geweest. We wisten alles over elkaar, tot ik plots weg was. Weg van haar, weg van iedereen, weg uit Nederland, terug naar mijn geboorteland. 'Ik ken jou van ergens.' ik werd gewekt uit mijn dagdromen daar haar en keek meteen op. Ik wist dat ik haar niet kon aankijken, dus keek ik vlug weer naar beneden. Ik zag dat ze me bleef aanstaren maar durfde niets zeggen, ik wou me zo graag excuseren maar durfde gewoon niet. Het bleef enkele minuten stil tot een van haar 2 vriendinnen het verstoorde. 'Vanwaar ken je hem dan?' vroeg ze. 'Dat weet ik niet, ik denk dat ik hem al eerder heb gezien.' ze keek me weer onderzoekend aan. 'Het spijt me.' voor ik het wist was het eruit en keek ik haar recht aan. 'Waarvoor?' ze keek me vragend aan en smolt weer vanbinnen bij het zien van haar mooie prachtige bruine ogen. 'Weet je nog je beste vriend toen je klein was in het lager? Hij was je buur.' ik keek haar aan en hoopte dat ze de tip zou snappen en dat deed ze ook. Ze sloeg meteen haar hand voor haar mond en er veschenen tranen in haar ogen. Ze sprong niet veel later recht en kwam op me afgelopen om me meteen in een superlange knuffel te trekken. 'Wow, ik heb je zo gemist.' waren haar eerste woorden sinds ze het wist. 'Dus je bent niet boos op mij omdat ik je zomaar heb achtergelaten zonder iets te zeggen?' ook mijn ogen vulden zich met tranen waardoor ik wazig begon te zien. 'Ja, ik was kwaad. Maar niet alleen op jou ook op mezelf, ik zag al een paar dagen dat er iets niets klopte aan jou maar ik durfde het niet vragen. En pas toen je wegwas besefte ik dat ik het wel moest gevraagd hebben. Ik snapte gewoon niet waarom ik zo stom was en het niet durfde vragen. Ik heb echt dagenlang zitten wenen.' ze keek me wenend aan waardoor ik ook al mijn tranen niet op kon houden en ook begon mee te wenen. 'Het spijt me echt, ik moest het je gezegd hebben maar ik durfde niet. Ik was zo bang dat je boos ging zijn op mij en ik mocht er niets over zeggen tegen iemand van mijn moeder dus daarom deed ik het ook niet.' iedereen keek ons verbaasd aan omdat ze er niets van begrepen. 'Wat is er hier aan de hand?' vroeg Zayn. Meteen stemde de rest in dat ze het ook wel wilden weten. 'Ik ken Ileana al van als ik klein was. We waren buren van elkaar, zaten in dezelfde klas en waren beste vrienden. We deden echt alles samen, we konden haast nie zonder elkaar. En toen moest ik terug naar Ierland, maar ik kon het haar niet vertellen en toen heb ik haar zomaar achtergelaten en daarom wou ik dus ook niet naar beneden komen. Ik was bang voor haar reactie.' nadat ik het uitgelegt had keek iedereen ons begripvol aan en bleef het weer een poosje stil. 'O, trouwens ik ben Debbie en dit is Jorina.' onderbrak het meisje die Debbie heette de stile.

Wat vond je van dit stukje? Een kudo of reactie aub?
Hoe meer kudo's of reactie's hoe rapper ik doorschrijf xx (: