#6. Het einde.

#6

Het is fris buiten. De warme lucht uit de balzaal hangt nog om me heen, maar die is snel verdwenen en ik begin het koud te krijgen. Kleine wolkjes van de kou ontsnappen uit mijn mond als ik adem en verraden hoe koud het is. Ik laat niets aan Jesse merken, die ongemakkelijk tegen de stam van een prachtige treurwilg aanstaat.
Ik volg hem naar de wilg en ga onder de laaghangende takken staan. Ik pluk wat blaadjes van de wilg af – nadenken over wat ik tegen hem moet zeggen. Alweer ben ik sprakeloos. Mijn droom staat voor me. Mijn grote liefde. Mijn eerste liefde. De jongen waar ik me altijd zo op mijn gemak bij voel. De jongen die eerst zo’n groot deel van mijn leven uitmaakte.
Ik laat de blaadjes op grond vallen en zie ze dwarrelen voor ze de koude, vochtige grond raken. Mijn pumps worden nat en ik voel hoe ze doorlopen. Dit alles maak ik niet bewust mee omdat ik alleen maar naar hem kan kijken en wacht tot hij begint. Begint met praten – begint met zijn uitleg. Een uitleg die ik verdien.
“Waarom moest ik mee naar buiten komen?” vroeg ik – hopend dat dit geen teleurstelling wordt. Hij zucht, kijkt me aan en laat zijn hoofd daarna rusten tegen de stam van de wilg. Wat moest ik nou? Moest ik hem alleen laten zodat hij na kon denken? Moest ik blijven en wachten? Maar waar moest ik op wachten? Misschien had hij wel niets te zeggen ..
“Ik kan niet bij je wegblijven. Ik dacht dat ik sterk genoeg was, maar we weten allebei dat het niet het geval is. Ik rij dagenlang langs je huis. Ik kijk of ik een glimp van jou kan opvangen. Dat is nooit gebeurt.”
Mijn hart versnelt, mijn ademhaling ook. Ik kan zijn woorden niet geloven. Het is alles waar ik op gehoopt had. Hij wil me terug? Ik kan hém niet vergeten en hij wil me terug?
“En Kate dan?”
“Ik snap mezelf niet, Chloe! Hoe kon ik onze relatie weggooien voor die gevoelens die ik voor Kate had? Hoe heb ik jou kunnen laten zakken voor een simpele crush?”
Ik zeg niks – ik probeer mijn gedachten op orde te krijgen. Hij had spijt .. Dat is 1 ding .. Maar had hij enig idee hoeveel pijn hij me had gedaan ? Hoeveel eenzame nachten ik had meegemaakt? Hoeveel nachten ik mezelf in slaap had gehuild? Hoe erg ik hem miste en nog steeds mis?
“Je hebt me zoveel pijn gedaan ..” fluister ik – bang om hem weg te jagen. Maar hij moet weten dat ik mijn pijn niet zomaar kan vergeten door wat lieve woordjes en wat sorry’s. Ik heb niets aan sorry. Helemaal niets.
Zijn blik spreekt boekdelen. Zijn gekwelde blik – gepijnigde blik zegt meer dan 1000 woorden. Hij zit ermee, hij zit met mijn pijn. Hij geeft nog om me – ik kan het zien. Is alles dan nog niet verloren? Kan dit nog wat worden? Vragen schieten als gekken door mijn verwarde hoofd, dat niet in staat is ze te verwerken en te stellen. Ik sta daar – sprakeloos ..
“Ik wilde dit niet .. Ik wilde je niet gekwetst zien. Jouw pijn was mijn pijn, maar ik dacht dat dit het beste was. Ik vond het oneerlijk dat ik tegelijk gevoelens voor Kate koesterde. Ik vond het echt oneerlijk. De gevoelens waren minder – dat geef ik toe! Maar het was oneerlijk, Chloe!”
Hij schreeuwt mijn naam wanhopig door de stille omgeving heen. Ik schrik ervan en bijt op mijn lip. Zijn woorden raken me. Raken mij en mijn tranen, die op het punt staan door te breken.
“Ik kon het niet aanzien hoe die jongen jou ten dans vroeg. Hoe jij ja zei, hoe hij het lef had. Mijn meisje .. Mijn Chloe ..”
Zijn stem breekt onder zijn verdriet en gebroken laat hij zijn hoofd weer tegen de stam aan leunen. Tranen stromen onder zijn wangen. Tranen van spijt. Hij heeft spijt. Alles aan hem schreeuwt dat. Ik kan het niet negeren.
Waarom heeft hij me in de eerste plaats achtergelaten? Waarom was alles niet zoals vroeger? Simpel en vertrouwd. Waarom had hij niet beter nagedacht? Waarom kon niet alles meer meteen goed komen? Waarom?
“Ik heb je gemist”, fluister ik zacht. Ik kan mijn gevoelens niet meer onderdrukken. Dit is alles wat ik de laatste maanden heb gewild. Ik wilde hem en niets anders. Hij was mijn droom en wens. Ik wenste bij alles hem. En nu is hij hier .. Hij is hier voor mij – kon me niet missen. Kon niet over me heen komen, net zoals ik niet over hem heen kon komen. Zou het goed komen?
“Ik heb jou ook gemist”, zegt hij – zijn stem gesmoord in snikken. Hij loopt naar me toe en neemt mijn hand vast. Ik heb de moed niet om hem weg te slaan. Hij komt tegen me aanstaan en ik laat het met een bonzend hart gebeuren. Tranen rollen over mijn wangen, maar ik weet niet of het van geluk is of van verdriet. Alles is in de war. Ik ben in de war.
Zijn vertrouwde geur is er weer.
Zijn blonde haar weer.
Zijn warme lichaam.
Zijn vertrouwde, warme stem.
Zijn zeeblauwe ogen waar ik in kan verdrinken.
En dan ..
Dan die 2 volle lippen op de mijne ..

“Because these words where never easier for me to say
Or her to second guess
But I guess
That I can live without you
But without you ..
I’ll be miserable at best.”