#5. Mag ik deze dans ..?

#5

Het is enorm druk als we ‘de balzaal’ binnen lopen. Het is er prachtig versierd. Overal staan meubels die eeuwenoud lijken. Overal hangen rozen – prachtige, rode rozen. Er zijn tafels met hapjes van meters lang. Er zijn drinkfonteintjes. Het lijkt perfect.
Lisa en ik voegen ons tussen de dansende mensen – die al behoorlijk verhit zijn. Het is stijldansen, zoals Lisa al zei. Het ziet er enorm gezellig uit. Alle mensen huppen omhoog op de dezelfde tijd, maken een draai op dezelfde tijd en vrouwen laten zich in de armen van de mannen vallen tegelijkertijd. Het ziet er geweldig uit.
Wij hebben echter 1 probleempje. We hebben geen danspartners. We sluiten ons daarom snel aan bij de dames die alleen zijn gekomen. In die rij heb je geweldig uitzicht op de mannen die ook alleen zijn gekomen. Er staan heel wat leuke mannen tussen. Van alles wat. Zwartharige, blond, klein, lang, noem maar op!
“Ik hoop dat er snel een knapperd hierheen komt!” zegt Lisa. Ze kijkt smachtend naar de overkant. Ik glimlach wat. Misschien wat teleurgesteld. De jongen waarvan ik wilde dat hij ertussen stond, staat er niet tussen. Ergens verbaast me dat niets – hij is vast bij Kate.
En dan zie ik het. Hetgeen wat mijn hart doormidden splijt. Ik zie hem. Ik zie hem met haar. Ze dansen – samen. Innig en romantisch. Zij ziet er gelukkig uit – hij wat minder. Misschien houdt hij niet meer van dansen. Ik weet het niet, maar ik kan het niet lang aanzien.
Ik wend mijn blik af – opnieuw naar de mannen aan de andere kant. Er knipoogt er 1 naar me. Hij heeft net zulk blond haar als Jesse. Iets waar ik op val. Het blonde haar. Ik weet niet hoe vaak ik er met mijn handen doorheen gegaan ben. Hoe vaak ik hem door zijn mooie, blonde haren gekriebeld heb. Hoe vaak ik mijn neus tussen die lekker ruikende haren gestoken heb. Zíjn haar.
De jongen met het blonde haar komt in beweging. Hij staat op en loopt tussen de dansende mensen door. Hij komt enorm dicht bij Jesse en Kate – die ik nog steeds niet aankijk. Ik zou het graag willen en vecht daarom ook tegen de neiging er nog een keer naartoe te kijken. Ik wil mezelf niet nog meer pijn doen dan ik al heb.
“Mag ik deze dans van u ..?”
De vraag komt plotseling en ik weet dan ook zo snel niet wat te zeggen. De blonde jongen staat tegenover me – met uitgestoken hand en een lieve glimlach. Twijfelend steek ik hem mijn hand toe, die hij dankbaar aanpakt en er vervolgens een kusje op drukt. Precies zoals het hoort.
Hij trekt me aan mijn hand mee naar de dansvloer en nog steeds twijfelend volg ik hem. In het midden van de mensen blijft hij staan en draait me een keer rond. Hier ga ik op in en al snel dansen we over de vloer – tussen alle mensen door. Bijna botsen we tegen een stelletje aan dat dichtbij ons danst. Ik kan mezelf niet helpen en kijk wie het zijn.
Even vergeet ik mijn voeten, mijn danspartner en alles om me heen. Ik kijk in de mooie, zeeblauwe ogen van Jesse. Hij danst nog steeds met Kate. Hij kijkt mij desondanks ook aan. Zijn blik doordringend vastgepind in de mijne. Ik kan mijn blik niet losscheuren. Het is alsof er een betovering over me is uitgesproken – ik zit vast.
Tot ik weer een rondje wordt gedraaid. Ik raak zijn blik kwijt – raak hem kwijt. Hij danst niet meer naast ons – hij is weg. Hij is net zo snel weer weg als dat hij gekomen is. Ik kan mijn teleurstelling niet verbergen en kan mijn concentratie voor het dansen niet meer opbrengen. Gelukkig voor mij verandert het nummer in een langzaam nummer.
De jongen met het blonde haar trekt me tegen zich aan als hij hoort dat ‘So close’ begint. Het is een rustig nummer. Een erg mooi, rustig nummer. Ik laat me gewillig tegen hem aantrekken en laat mijn kin op zijn schouder rusten.

‘You’re in my arms and all the World is calm.
The music is playing on for only two.
So close together and when I’m with you
So close to feeling alive.’

Dan vang ik zíjn blik weer. Jesse’s blik. Mijn hart begint sneller te kloppen – zoals het altijd doet als ik hem zie. Ik grijp de jongen iets steviger vast, die daarop reageert door hetzelfde bij mij te doen. Ik reageer er niet op – ik blijf Jesse aankijken.
Zijn blik is intens. Ik zie alleen hem – niets anders is belangrijk. Hoe heeft het ooit kunnen eindigen? Hoe zijn wij ooit uit elkaar te gaan? Nu ik in zijn ogen kijk, lijkt dat belachelijk. Het lijkt onmogelijk. Altijd was het Jesse en Chloe. Altijd was het ‘wij’. Hoe kan dat zomaar ophouden?
Kate is niet bij hem. Hij is alleen. Alleen en gekweld. Zijn blik spreekt 1000 woorden die alleen ik begrijp. Ik weet zeker dat Kate niet kan vertellen hoe hij zich voelt door hem aan te kijken. Ik weet zeker dat zij hem niet zo kent als ik hem ken. Ik weet zeker dat onze relatie meer inhield dan die van hen. Het kan niet anders. Het was speciaal.. Was ..

‘A life goes by – romantic dreams will stop.
So I bid mine goodbye and never knew
So close was waiting, waiting here with you
And now forever I know, all I wanted was to hold you
So close ..’

Hij kijkt zo gekweld. Ik wil naar hem – hem vasthouden .. Zeggen dat alles goed komt. Het was een misverstand – alles komt goed. We vergeten dit – vergeten de pijn. Wij zijn weer wij – net als vroeger. Samen kunnen we alles aan. Echt alles.
Ik wil het schreeuwen – hij moet het horen. Maar dan besef ik dat ik hier sta – in een innige omhelzing met een jongen die ik niet ken. Misschien is dat de reden .. Misschien is hij daarom gekweld. Hij ziet mij met een andere jongen. Misschien wil hij ook dat wij weer wij zijn. Misschien .. Misschien komt alles goed ..

‘So close to reaching that famous happy end
Almost believing this was not pretend
Now you’re beside me and look how far we’ve come
So far .. we are .. so close ..’

De muziek verwoordt mijn gedachten precies. Zo dichtbij, maar zo ver weg. Zo ver weg zijn we nog nooit geweest. Wij horen bij elkaar, maar het mocht niet zo zijn. We zijn ver .. Ver weg .. Ver weg van elkaar .. Ver van onze liefde. Ver van alles. Ver van vroeger. Vroeger. Iets wat ik met mijn hele hart mis en wat ik zo graag terug wil. Mijn enige wens.
Hij.

‘Oh, how could I face the faceless days
If I should lose you now?

So close to reaching that famous happy end
Almost believing this was not pretend
Now you’re beside me and look how far we’ve come
So far .. we are .. so close ..’

Het lied eindigt en ik maak me los uit de greep van de jongen. “Bedankt voor de dans”, begin ik – hopend dat hij me verder met rust laat. “Graag gedaan. Wil je nog wat drinken?” probeert hij met een lach. Ik schud mijn hoofd. “Nee dank je ..” Ik loop bij hem vandaan – de richting waar ik Jesse zag in. Ik moet hem uitleggen wat ik voel – hem vragen over zijn gevoelens .. Over wat hij zei in de supermarkt.
Als ik er ben, is hij er niet meer. Zijn plekje bij de muur is leeg. Ik laat me tegen de muur aan vallen en kijk gefrustreerd naar de prachtige kroonluchter die het plafond siert. Waar is hij? Is alles dan toch verloren? Zacht laat ik mijn hoofd tegen de muur rusten en knijp mijn ogen dicht. Alles is verloren.
“Ga je even mee naar buiten?”
Een hand in de mijne en twee o-zo bekende ogen. Zíjn ogen.
Ik kan alleen maar knikken.


“Cause nothing feels like home, you’re a thousand miles away.”