H29

'Blijf zo rustig mogenlijk zitten, niet bewegen, dan maak ik de wond schoon.' Heel rustig dempt Aryen met een doekje in Sisja's wond.
'Zal ik hem, auw, ooit nog... kunnen gebruiken?' Vraagt Sisja met opeengeklemde kaken van de pijn.
'Misschien... ik ben niet goed in genezen, maar misschien komen we wel ieman-'
'Nee, niemand mag weten dat ik besta,' gromt Sisja.
'Waarom eigenlijk niet?' Ik voeg me vragend in het gesprek.
'Omdat...' Sisja kijkt me met grote angstogen aan.
'Hmm?' Vraag ik. Ik ben nog steeds boos op dit oranje harige meisje, maar ze heeft Cecile gered dus...
'Nou... ' Sisja bijt bang op haar lip terwijl ze heen en weer schuifelt.
'Vertel maar, ik beloof dat we het niet door vertellen,' zegt Aryen.
'Oke,' Sisja kijkt iets minder bang,' Ik ben...'
'Hmpf,' klinkt er achter ons. Cecile trekt zichzelf overeind. En gaat rechtop zitten tegen de boom waar we haar aan hebben vast gebonden.
We zijn bang dat ze weer weg zal lopen als we haar meer ruimte zouden geven.
Verschrikt kijkt ze naar het touw rond haar rechter arm, en ze begint er aan te trekken en probeerd de knoop eruit te krijgen.
'Laat die knoop zitten,' zegt Aryen streng,'We willen niet dat je weg loopt en je weer van die rots gooit.' Ik kijk Cecile onderzoekend aan en ik zie dat ze tranen in haar ogen krijgt en zich dan tot mij wend.
Ze begint te huilen.
Verbaast gaap ik haar aan,' Cecile, wat is er? Niet huilen!' Ik loop op haar af en sla een arm om haar heen.
'Ik heb... je teleur gesteld... ik heb... je... veraden,' huilt ze en tranen lopen in mijn vieze witte haar.
'Nietes, ik heb me bedacht, ik was toen gewoon bang. Ik dacht dat Sisja en jij... bij mijn vader horen, nu weet ik beter. Ach toe, niet huilen!' Ik wrijf met mijn handen over haar rug.
'Het deed pijn... ik zag je huilen... ik deed je veel pijn,' huilt Cecile, ik en zij huilen beiden om elkaar.
'Maar nu niet meer, huil niet,' ik voel dat er bij mij ook tranen over mijn wangen lopen.
'We vergeven je,' probeerd Diamantar het beter te maken. Nitor legt zijn pootjes op Cecile's schoot.
'Maar Sisja vergeven we nog niet, zij moet ons eerst nog wat vertellen,' maakt Diamantar het dan weer beter.
'Wat? Wil Sisja jullie haar verhaal vertellen?' Cecile kijkt met betraande ogen naar Sisja die huiverend over haar arm wrijft.
'Ja,' mompelt Sisja. Ik zie hoe Cecile Sisja onderzoekend aankijkt, ook enigzins bezorgd en dan de wond op merkt bij haar arm.
'Sisja! Je arm!' Schreeuwd Cecile histerisch.
'Ja, ja,' mompelt die en ze went haar ogen af.
Ik snap wel waarom Cecile zo krijst, eerst was het dan wel erger, al dat bloed, maar nu het bloed weg is... kan je alles zien.
Je ziet het geknapte bot, opengerekte spieren, zenuwen weggedraaid. Alles ziet er smerig en pijnlijk uit. Niet iets waar je graag naar kijkt.
Snel legt Sisja er een doekje over heen.
'Ik zal het vertellen, als niemand me deze keer onderbreekt.'