#4. Het bal.

#4

Mijn vriendinnen vinden dat ik er tussenuit moet. Ik zonder me te veel af, vinden ze. Ik vind van niet. Ik moet gewoon bijkomen – eventjes niets aan mijn hoofd. Geen liefde meer, geen leuke dingen, geen overpeinzingen, maar vooral geen Jesse.
Ik mis hem nog steeds iedere dag. Ik denk nog steeds iedere dag aan ons. Aan alles wat we samen meegemaakt hebben. Ze zeggen weleens dat je hele leven aan je voorbij flitst als je op het punt van sterven staat. Dat gevoel heb ik nu ook. Voortduren flitst mijn leven met Jesse voor mijn ogen. Ik kan het niet van me af zetten, hoe hard ik ook probeer. Hij blijft. Hij is en blijft.
Mijn beste vrienden Lisa probeert me over te halen om mee te gaan naar een bal in de stad. Het moet een middeleeuws bal zijn. Met stijldansen en nieuwe mensen ontmoeten. Het gaat Lisa vooral om dat laatste.
Eén van Lisa’s beste eigenschappen zijn drammen en zeuren. Ook nu. Ik kan geen ‘nee’ zeggen. Ik heb me over laten halen. Daarom sta ik nu voor de spiegel met Lisa achter me. Ik heb een lichtblauwe jurk aan, die zacht over de grond streelt. Ik was meteen verliefd op de jurk en probeerde hem. Hij zat als gegoten.
“Hij staat je prachtig”, zegt Lisa, vol overtuiging. Ik glimlach naar haar. Ik zie er wel oké uit. Misschien is Jesse er .. Als hij me zo ziet .. Een klein vlammetje hoop weet mijn borstkast te vervullen met warmte. Dat kleine beetje hoop wordt meteen weer uitgedoofd door Jesse.
“Als Jesse er is .. Ik hak z’n kop eraf!”
Ik schrik van haar uitval en schud haastig mijn hoofd. “Nee Lies. Niet doen”, probeer ik haar over te halen. Ik wil niet dat ze Jesse pijn doet – het maakt niet uit hoeveel pijn hij mij heeft gedaan. Ik wil het niet.
“Maar Chloe. Hij heeft jou zo ontiegelijk veel pijn gedaan!”
Haar groene, prachtige ogen kijken me bezorgd aan. Ik bijt heldhaftig op mijn lip. Gedachten razen door mijn hoofd heen. Het moment dat hij zei dat het niet meer ging, mijn huilbuien alleen op mijn kamer, mijn eenzame momenten, al mijn gedachten over hem, mijn kleine beetje hoop dat nog steeds niet uitgedoofd is ..
“Lies, het maakt niet uit. I’ll manage.”
Lisa kijkt me nog steeds bezorgd aan, maar ik bevind me even niet meer in mijn kamer. Mijn gedachten zijn weer afgedwaald naar toen. Toen .. Hét moment. Het ging niet meer – wij waren niet meer.
“Hé! Chloe! We gaan!” roept Lisa. Ze staat bij de deur en wenkt naar me. Ik knik, pak mijn tasje en volg haar. Lisa raast van de trap af, maar ik blijf staan. Bovenaan de trap kan ik geen voet meer verzetten. Ik zie alles weer .. Verbaasde ogen .. Strak in pak .. Blond haar .. Liefdevolle ogen .. Ik zie mezelf. Ik zie mezelf en hem. Lang geleden. Toen.

17 Januari 2008 – 20:15.
~~~~~~~~~~~~
Eén laatste handeling – hij wachtte al op me. Ik moest opschieten! Nog een klein beetje mascara. Nog even liet ik het borsteltje langs mijn lange wimpers gaan. Ik borg mijn mascara op en keek nog een keer in de spiegel. Zag ik er mooi genoeg uit? Hoe zou hij me vinden?
Ik trok mijn lichtblauwe jurk nog eens recht en keek weer in de spiegel. Ik zag er mooi uit – al zei ik het zelf. Mijn lichtbruine lokken hingen over mijn schouders – lichtelijk gekruld. Mijn lippen glansden en mijn wimpers waren lang. Zo had hij me nog nooit gezien. Ik betwijfelde het of ik mezelf ooit zo had gezien.
“Chloe! Jesse staat hier nu al 10 minuten te wachten! Schiet nou eens op, meid!” riep mijn vader. “Ja! Ik kom al!” riep ik terug. Ik kon het echt niet laten om een blik in de spiegel te werpen en mezelf voor een laatste keer te checken. Daarna liep ik mijn kamer uit en deed de deur achter me dicht.
Toen ik bij de trap kwam, bleef ik even staan. Met mijn jurk voelde ik me net een prinses. Ik keek naar beneden en zag Jesse daar staan – wachtend op mij. Even schrok ik van de blik in zijn ogen. Vol ontzag, verbazing en liefde. Zijn blik zorgde ervoor dat ik even de trapleuning vast moest pakken, wilde ik niet vallen.
Ik keek naar beneden, kon een kleine glimlach niet onderdrukken en schreed langzaam naar beneden. Zijn ogen volgden mijn elke beweging. Hij liet me geen moment los. Hij staarde naar me met ogen vol passie. Ik kon er niet anders op reageren dan met een kleine glimlach.
Toen ik beneden was, sloeg hij meteen zijn sterke armen om me heen. Ook hij zag er oogverblindend uit. Strak in pak. Zijn haar zat precies in model. Hij was perfect. Vanavond was hij perfect.
“Je ziet er oogverblindend uit”, fluisterde hij zacht, maar liefdevol in mijn oor. Zoals hij naar me keek op dat moment .. Zo had niemand ooit naar me gekeken. Hij keek naar me alsof hij me wilde beschermen tegen al het kwaad in de wereld. Alsof hij me onder zijn hoede wilde nemen. Alsof hij me wilde vasthouden en nooit meer los wilde laten. Hij keek naar me alsof hij niet zonder me kon.
Alsof wij voor altijd waren ..
~~~~~~~~~~~~
Daar was niets van waar. Hij kon maar al te goed zonder me. Sinds het over was, had ik hem alleen die ene keer in de supermarkt gezien. Toen was ik sprakeloos – net zoals hij. Ik kan nog niet veel wijzer worden uit die ontmoeting, maar eigenlijk wil ik dat niet. Hij zoekt het maar uit met zijn Kate.
Eenzaamheid trekt als gif door me heen als ik de trap afloop. Zonder hem voel ik me eenzaam – altijd. Vorig jaar liep ik hier ook. Met hem onderaan de trap. Met het besef dat hij voor mij wilde vechten – altijd. Met het foute besef dat hij om me gaf – altijd. Altijd ..
Nooit ..

“You’re all I hoped to find, in every single way.”