Deel Een: Vier

“Sorry,” stotterde een jongen. Het was een van die rustige jongens. Hij snelde naar me toe. “We keken niet uit, het was niet onze bedoeling!”
Ik glimlachte naar hem. “Geeft niet, het kan toch gebeuren? Hier is je bal.” Ik gaf hem de bal. Blij pakte hij het aan.
“Dank u!” zei hij opgewekt. Hij draaide zich om en wilde naar de jongens terug rennen, toen ik hem tegen hield.
“Wat dachten jullie ervan als ik mee zou doen? Dan kunnen we drie tegen drie doen,”stelde ik voor. Ik had geen idee waar dat vandaan kwam, maar ik had er gewoon spontaan zin in. Live your life.
Hij keek me even twijfelend aan. “Ben je goed?”
Ik knikte.
“Dan kom je bij mij in het team!” besloot hij. Ik grinnikte en liep met hem mee naar de andere jongens. “Hij doet mee!” meldde de jongen.
“Oke,” zei een van de drukke jongens. “Maar hoe heet ‘hij’ dan?” Hij deed me inderdaad heel erg denken aan Louis. Of mezelf, dat kon ook.
“Harry,” stelde ik mezelf voor. “En jullie?”
De drukke jongens waren Cole en Logan, de rustige jongens heetten Jim en Nathan, en de jongen die bij iedereen hoorde was Alex.
Cole, Jim en Alex stelden zich op tussen de palen aan de ene kant van het veld –die was daar een paar jaar geleden aangelegd- en Logan, Nathan –de jongen die mij aansprak- en ik aan de andere kant.
“Start!” schreeuwde ik. Meteen rende iedereen naar de bal, niet nadenkend over het feit dat de doelen niet beschermd werden. Ik kreeg de bal en paasde die naar Logan, die er mee naar het doel rende.
“GOAL!” juichte hij. Hij stak zijn armen in de lucht en rende een rondje. Ik lachte; hij was echt net Louis.
“Dat is niet eerlijk!” pruilde Alex. “Hij is veel ouder dan wij!”
Maar eigenlijk had hij niet mogen klagen, want na een half uur was de stand 8-4, voor het andere team. Ik was minder goed dan ik dacht –of de jongens waren beter dan ik had verwacht-, en daar was Nathan een beetje boos over.
Toen wij nog twee punten hadden gescoord en de anderen een, keek ik op mijn horloge. Ik vloekte inwendig.
“Sorry jongens, ik moet gaan,” zei ik. “Veel plezier nog!”
De jongens zeiden me gedag en ik ging snel naar de Starbucks, zoals mijn oorspronkelijke idee was geweest. Ik moest opschieten, want over een uur moest ik al in de studio zijn voor het opnemen van ons nieuwe album.
Eenmaal in de Starbucks bestelde ik een Caramel Macchiato en wachtte tot mijn opgegeven naam werd geroepen.
“Nathan?” riep het meisje achter de bar. Ik liep naar haar toe en pakte mijn koffie aan. Het meisje keek me even onderzoekend aan, maar besloot toen blijkbaar dat ze me toch niet kende en richtte zich weer op haar werk. Nippend van mijn koffie liep ik de Starbucks uit en pakte mijn telefoon weer.
@Harry_Styles: @Beautiful_Eyes Thank you for giving me coffee; I did need it! I love the taste (:
Ik liep naar de studio. Ik was een kwartiertje te vroeg, maar dat maakte niet uit.