031.

Niall pov.
Samen met Sarah keek ik naar Louis en Harry die nootjes naar elkaar aan het gooien waren.
‘Ze geven niet echt een goed voorbeeld, of vind jij van wel, Sarah?’
Ze draaide zich met een grote glimlach om en knikte hevig.
‘Nootjes gooien is leuk! Ik ook!’ Ze stormde op de twee jongens af en begon gierend van het lachen met pinda’s te gooien.
Ik vroeg me af hoe haar vader eruit zag. Waarom Kristen verliefd op hem was geworden, en hoe hij het ooit in zijn hoofd had kunnen halen om zijn zwangere vriendin te verlaten.
Zayn kwam naast me zitten en keek net zoals ik naar Louis, die Sarah lachend optilde en haar ondersteboven hield.
‘Ik wilde dat ik zo goed met kinderen was.’ Mompelde ik.
Zayn trok zijn donkere wenkbrauwen omhoog en glimlachte.
‘Je bent goed met kinderen, Niall. Sarah is gek op je.’ Hij wees even naar de blonde peuter en ik grinnikte zachtjes.
‘Maar ik ben niet zo volwassen. Ik zal haar alleen maar de verkeerde dingen leren.’ Zuchtte ik.
Zayn duwde even lichtjes met zijn schouder tegen de mijne.
‘Het komt wel goed.’ Zei hij.
Het was nu al drie dagen geleden sinds Kristen ziek was geworden, en ze was aan de betere hand. Elke avond viel ik naast haar in slaap, met Sarah tussen ons in.
Ze begon steeds beter te eten en ze kon al een paar meter lopen voordat ze begon te wankelen. Door een ontsteking van haar evenwichtsorgaan was haar hele weerstand ondersteboven gehaald. Ze kon geen felle beelden of geluiden verdragen, eten maakte haar misselijk en ze moest opnieuw leren lopen omdat de wereld om haar heen steeds draaide.
Het ziek zijn van Kristen had wel één positief ding. Ik groeide nog dichter naar haar toe. Hoe vreemd het ook mocht klinken, het voelde absoluut niet raar dat ik twee huisgenoten had, waarvan één een peuter was.
Toch hield Kristen koppig vol dat zodra ze beter was, ze me niet meer tot last zou zijn.
Ik stond op van de bank en liep richting mijn slaapkamer.
Kristen zat rechtop in bed en keek me glimlachend aan.
‘Hee.’ Mompelde ik terwijl ik naast haar ging zitten.
Ze murmelde een begroeting terug en ik pakte afwezig haar hand vast.
‘Kristen? Als je beter bent..’ Ik zag haar knikken en probeerde de juiste woorden te vinden.
‘Dan zal ik je niet langer tot last zijn. Het zal wel zwaar voor je zijn met Sarah vierentwintig uur om je heen.’ Zei ze direct.
Ik zuchtte nijdig en keek haar verwijtend aan.
‘Dat wilde ik helemaal niet zeggen.’
Ze beet op haar lip om niet te glimlachen, ik kon nooit echt boos op haar zijn.
‘Ik vroeg me af.. of.. of.. Je misschien wilt blijven.’
Ik zag haar ogen groot worden en ik beet een beetje nerveus op mijn lip. Voor mij was het ook een grote stap, maar het was me wel degelijk opgevallen hoeveel leuker het was om thuis te zijn als er iemand om me heen was.
Ik had sinds mijn vertrek bij mijn ouders altijd alleen gewoond, en nu Sarah de hele tijd om me heen huppelde en Kristen me altijd aandacht gaf voelde ik me vreemd genoeg compleet.
‘Meen je dat?’ Vroeg ze met een schorre stem.
Ik knikte en streelde even met mijn duim over haar hand.
‘Het voelt goed als jullie hier zijn. En als jullie weer weg zijn.. Dan zal het zo leeg zijn.’ Mompelde ik.
Kristen keek me zwijgend aan en ik fronste even terwijl ik haar uitdrukking probeerde te lezen.
‘Als je niet wilt.. Dan maakt het niets uit.’
Ze trok me naar haar toe en drukte een zachte kus op mijn lippen.
‘Ik zou niets liever willen.’ Fluisterde ze.
Ik glimlachte tegen haar lippen aan en herenigde onze lippen opnieuw.

Hoe erg ik het zelf ook vind, ook dit verhaal begint ten einde te lopen. Maar no worries! Ik heb nog twee andere 1D verhalen die actief zijn, een ander schrijf ik eerst helemaal af voordat ik het post. Bij het volgende hoofdstukje zet ik alle links naar mijn verhalen nog eens erbij.. X