Don't Walk to Tomorrow || 005

Louis William Tomlinsom

Ongeduldig zat ik te wachten op de nieuwe fanbrieven die vandaag zou aankomen. Misschien zou Jasmin me geschreven hebben. Toen ze eindelijk gebracht werden, kieperde ik de grote zak helemaal om, om opzoek te gaan naar haar krullerige handschrift. Na enkele brieven bekeken te hebben, stak er ergens in de grote stapel een roze enveloppe uit. Net dezelfde als die van de vorige brief van Jasmin. Ik trok hem er snel onderuit, waardoor de stapel omviel en de brieven heel de vloer bedekten. Ach, dat zou ik straks wel opruimen. Ik wilde eerst de brief lezen. Ik wist zeker dat hij van haar was. Het was precies hetzelfde handschrift als de brief van enkele dagen geleden. Ik lag op bed en opende zenuwachtig de brief. Ik voelde me raar. Waarom was ik hier zenuwachtig om? Ik kende dat meisje niet eens. Toch voelde ik een connectie tussen ons, ook al was dat bijna onmogelijk na één brief. Ik vouwde het velletje papier open en keek meteen onderaan de brief. Ik had wel degelijk gelijk gehad en een glimlach sierde mijn gezicht toen ik haar naam las. De brief ging over de tweet die ik op mijn twitter had gezet en dat de kans maar klein was dat het over haar ging. Maar toch was ze het meisje dat ik beter wilde leren kennen. Ik voelde gewoon aan dat ze een speciaal meisje was. Het kon gewoon niet anders. Ik werd blij van haar brief. Ik voelde me opgelucht dat ik haar gevonden had, maar een teleurgesteld gevoel borrelde meteen op toen ik zag dat ze nergens haar adres had achtergelaten.

Korte pauze
Ik hou ff een paar dagen/weken pauze zodta ioedereen ff kan reageren, lezen en abo's nemen zodat iedereen een beetjhe bij eht verhaal akn blijven.