Don't walk to tomorrow || Louis Tomlinson

Louis William Tomlinson

Verveeld zat ik op de bank om me heen te kijken. De jongens waren allemaal en de stad dus was ik helemaal alleen. Misschien moest ik maar eens wat nuttigs gaan doen. Ik kreeg een lach op mijn gezicht en ging naar het berghok. Ik ging maar eens wat fanmail lezen. Dat beurde me altijd op. Trots keek ik naar de grote zak brieven die in de hoek van de kamer stond. De zak werd elke week vervangen door een nieuwe lading post van onze trouwe fans. Eigenlijk deden we er niets mee, maar je wist maar nooit. Mijn oog viel op een lichtroze enveloppe met een krullerig handschrift. Nieuwsgierig viste ik hem tussen de andere brieven uit en nam hem mee naar de woonkamer. Ik nam plaats op de zachte beige bank en scheurde de brief open. Het was er eentje voor mij. Mijn ogen gleden gretig over de krullerig mooie letters. Het was een leuke, maar ook best een zorgwekkende brief. Het was een anonieme brief van een ongelukkig meisje, genoemd Jasmin. Ik voelde een drang om terug te schrijven, maar ze had geen adres achtergelaten, niet eens een achternaam. Toch wilde ik weten wie dit mysterieus meisje was. Ik wist niet waar ik dit gevoeld vandaan haalde. Ach, het was onmogelijk. Maar wacht eens! Het was een fan, dus waarschijnlijk zou ze me wel volgen op twitter. Snel opende ik twitter op mijn geliefde Iphone en plaatste een tweet. Ik hoopte zo dat ze hem zou lezen en antwoord zou krijgen.
I’ve never been someone’s diary before, but I’d like to be yours. I hope I’ll get to know you a bit better.
Alleen zij zou weten waar ik het over had en wat er in de vorige brief had gestaan.