Chapter 35

Daviënne Aphrael Price

Ik werd wakker van een warm, tintelend gevoel op mijn gezicht. Mijn oogleden voelde zwaar maar met evenveel inspanning als het lopen van een marathon me onder normale omstandigheden zou hebben gekost opende ik mijn ogen. Ik herkende de plek onmiddelijk, ik was in de ziekenzaal maar had geen flauw idee hoe ik hier was gekomen. Madame Pomfrey was blijkbaar ergens mee bezig en ze slaakte een opgelucht kreetje toen ze zag dat ik mijn ogen open had. 'Gelukkig juffrouw Price, je bent eindelijk wakker.'
Ik keek haar verbaasd aan. 'Eindelijk wakker?'
Hoelang had ik op de ziekenzaal gelegen dat ze zo bijzonder opgelucht was om me wakker te hebben? Ik kon toch niet meer als een paar uur geslapen hebben? 'Dit is al de derde dat dat je hier ligt, je bent nog geen moment bij bewustzijn geweest.'
Mijn ogen schoten wijd open. DRIE DAGEN? Drie verdomde hele dagen? 'Idereen was zo van streek, ik heb meneer Nott moeten laten verwijderen door professor Snape maar hoe voel je je?'
Ik dacht even na. Ik was nog steeds een beetje suf maar dat kon ook zijn omdat ik gewoon moe was en verder had ik nergens last van, ik had nergens pijn en voelde me helemaal goed behalve het nog steeds lichtelijk vermoeide en versufte gevoel. 'Ik voel me goed,' zei ik en ik wilde overeind komen maar werd terug in de kussens geduwd. 'Je komt niet uit dit bed voor ik er persoonlijk van overtuigd ben dat je weer helemaal in orde bent,' zei ze.
Ik zuchtte maar wist dat het geen zin zou hebben om met haar in discussie te gaan. 'Kan je dan misschien Theodore laten halen? Ik wil met hem praten.'
Ze keek me even verbaasd aan. 'Ik dacht dat je misschien liever met Draco wilde praten, ij is hier elke nacht naartoe gekomen en zat dan naast je bed.'
'Draco als in Draco Malfoy zat elke avond aan mijn bed?'
Ze knikte. In welk gestoorde paralelle universum was ik beland?