The Honest Words

'Tom?'
Stilletjes klopte ik op de deur en stapte aarzelend onze kamer binnen. Ik kon natuurlijk niet zien of dat hij me gezien had dus zei ik nog eens een keer zijn naam.
'Ben je boos?' vroeg ik onzeker.
'Zou jij niet boos zijn als ik 's nachts uit bed stap en een heel weekend lang verdwijn?' vroeg hij sarcastisch.
Ik hoorde aan zijn stem dat hij gehuild had want ze was onvast en ruw. Als een mens zijn ogen niet kon gebruiken, dan focuste hij meer op de andere zintuigen. Het was alsof ik meer opmerkte dan dat ik vroeger deed.
'Het spijt me. Je negeerde me nadat ik zei dat ik van je hield. Ik was gewoon te onzeker. Ik dacht dat je een tijdje voor jezelf wel kon gebruiken'
'Zoiets hoor je niet elke dag. Iedereen zou geschrokken zijn als hij zoiets hoorde'
'Vind je het eng dat ik van je houd?' vroeg ik onzeker.
'Natuurlijk niet, Bill. Hoe kom je op zo'n stomme gedachten? Ik hou ook van je maar op een andere manier. Ben je wel zeker dat wat je voor me voelt, werkelijk liefde is? Ik was de enige die je niet liet vallen toen je blind werd en ik denk dat je dit gevoel verward met liefde'
Ik zuchtte diep en liet mijn schouders hangen.
'Waarom geloof je me niet?' vroeg ik droevig.
Ik hoorde hem ook zuchten en daarna stond hij op. Hij legde zijn hand op mijn schouder.
'Ik ken je, Bill. Wat je voelt is broederliefde. Als het liefde was, dan zou je me willen zoenen en sex met me willen en dat wil je niet'
'Hoe kan je daar zo zeker van zijn?'
'Omdat je mijn tweeling bent. Ik weet ongeveer wat je denkt'
'Dan weet je niet genoeg over me want ik wil wel met je zoenen,' zei ik beschaamd.
'Dat geloof ik niet. Bewijs het. Als je me kan zoenen zonder het walgelijk te vinden, dan geloof ik je'
'Wat? Wat vraag je nu?' stotterde ik nerveus.
Plots pakte hij mijn gezicht vast en drukte een vijf seconden zoen op mijn lippen. Ik was te geschrokken om direct iets te zeggen. Waarschijnlijk trok ik nu een raar gezicht ook. Nu wilde ik weten hoe Tom naar me keek. Vond hij het vuil of was er hoop voor me? Als hij niets zei, dan kon ik niks weten.
'En ben je nu van gedachten veranderd?'
'Ja'
'Zie je wel. Ik zei toch dat het geen liefde was?'
Hij liet een diepe zucht, wat klonk als een teleurstelling. Hoorde ik het wel goed of was dit mijn fantasie?
'Ik ben inderdaad van gedachten veranderd. Nu weet ik dat je niet enkel mijn liefde bent maar ook mijn leven,' zei ik lief.
'Wat?' vroeg hij geschrokken.
'Tom, kan je me eens eerlijk vertellen wat je juist over me denkt? Je zegt dat wat ik voel geen liefde is maar je klonk teleurgesteld,' zei ik zielig.
Het bleef echter stil.
'Is het omdat ik blind ben, dat je het niet wil toegeven?'
'Wat? Nee, helemaal niet, Bill! Dat je blind bent kan me niks schelen want je bent nog steeds dezelfde'
'Waarom zeg je me dan niet wat je over me denkt?'
'Dat is onmogelijk. Luister, Bill, je bent mijn tweeling. We zijn familie. Het is verkeerd om een relatie te hebben'
'Stop nu eens met te denken wat juist of verkeerd is of wat andere mensen denken! Zeg wat jij persoonlijk wil! Ik ga niet opgeven als dat je enige reden is!'
'Ik ben jaloers op je vriendschap met Sean, ik voel me alleen als je er niet bent en ik ben zelf jaloers op die nieuwe puppy die je hebt gekregen! Beantwoord dat je vraag?' vroeg hij onzeker.
Er kroop een glimlach op mijn gezicht. Ik omarmde Tom stevig en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. Ik voelde dat hij schrok en niet precies wist wat hij moest doen maar daarna legde hij zijn armen toch over mijn rug.
'Krijg vooral geen spijt om iets te beginnen met iemand als mij,' zei Tom droevig.
'Wat bedoel je daarmee?'
'Ik ben een beetje, hoe moet ik dat zeggen, bezittelijk. Ik word zo snel jaloers,' zei hij beschaamd.
'Dat maakt me niet uit,' lachte ik gelukkig.