A ranger/traitor 80

Miko keek met grote ogen naar Bouds schip. Het schuitje waarin ze naar Gallica gekomen waren was een groot uitgevallen vlot in vergelijking met dit. ‘De Meeuw’ las Miko op de boeg.
“Is ze niet prachtig?” Miko knikte enthousiast.
“Het mooiste dat ik ooit gezien heb?” Boud lachte.
“Hoeveel schepen heb jij al gezien in je leven?” Miko bloosde. Niet zoveel, als hij eerlijk was.
“Kom maar aan boord, dan laat ik jullie de rest van het schip zien.” Miko keek zijn ogen uit. Hij was nog nooit op een echt groot schip geweest. Boud merkte onmiddellijk hoe geïnteresseerd zijn nieuwe passagier was en gaf overal een uitgebreide uitleg bij.
De bemanning kwam half uit Araluen half uit Gallica. Boud verzekerde hen dat ze zich allemaal in het Aralueens en de handelstaal verstaanbaar konden maken. Zoals echte zeemannen beaamd hadden ze op alle mogelijke plaatsen een paar woordjes opgepikt.
“Mocht u ooit nog een tolk nodig hebben, ga gewoon naar de haven”, zei Boud met een knipoog, “Daar zitten er op elk schip minstens een dozijn.”
“Ik zal het onthouden”, antwoordde Will.
Toen ze het schip wat later weer verlieten, herhaalde Miko in zijn hoofd wat Boud allemaal verteld had.
“Denk erom Miko, noem me niet bij naam zolang we op dat schip zijn. Ze zullen maar al te graag gaan opscheppen over een beroemde passagier die ze hebben vervoerd en we kunnen het niet gebruiken dat het Skandische oren bereikt. Miko knikte.
“Hoe moet ik je dan noemen?” Will dacht even na.
“Doe maar Daniël.”
“Goed, Daniël.”