#146.

“Weet jij waar Bill naartoe zou kunnen zijn?” Tom haalde zijn schouders op. “Ik denk dat we hem beter met rust laten nu. Hij moet nadenken.” “Was je hem niet beter achternagegaan?” vroeg ik. Hij grijnsde. “Bill is nu eenmaal wie hij is. Als hij gewild had dat ik hem achterna ging, dan was hij net een minuutje langer in de auto blijven zitten. In plaats daarvan is hij als een gek weggereden. Hij wil alleen zijn Chaya. Soms heeft hij zelfs geen behoefte aan mij.” Ik slikte. Hij stootte zelfs zijn tweelingbroer af op dit moment. “Wat had hij nog allemaal geregeld voor vandaag?” “Hoe bedoel je?” vroeg Tom. “Je hoorde het wel. In dat interview zei hij zelf dat het interview zelf maar een onderdeel van alles was. Er was dus nog meer.” Tom’s arm, die zonet nog over mijn rug had gewreven, bleef plots stil liggen. Hij wendde zijn hoofd naar het raam en klemde zijn kaken op elkaar. Ik wilde het vast niet weten. “Tom? Waar had ik op dit moment eigenlijk moeten zijn?” “Ik heb hem beloofd om te zwijgen en ik wil niet nog een belofte breken.” “Tom”, smeekte ik, maar het mocht niet baten. Hij hield voet bij stuk. Principes waren belangrijk en ik wist dat hij zich al schuldig genoeg voelde tegenover zijn broer, dus hield ik er maar over op. Voorlopig toch.
“Heb jij iets van hem gehoord vandaag?” vroeg ik terwijl ik rechtstond om mijn handtas te zoeken. Ik hoorde geen antwoord, waardoor ik genoodzaakt was om achterom te kijken. Hij schudde met zijn hoofd. Bill was hard voor ons, maar vooral voor zichzelf. Zenuwachtig schakelde ik mijn eigen mobieltje terug in, hopend een teken van leven te hebben ontvangen, hoewel ik wist dat de kans bijna nihil was. Mijn hart sloeg net geen tel over toen er plots iets op mijn schermpje verscheen. “Ja!” riep ik uit, nog voordat ik echt gekeken had naar wat er stond. Ik dwong mijn ogen zich te focussen op de lettertjes. Een gemiste oproep en een bericht. Tom schoot recht en kwam op me afgelopen. Nog voor hij me bereikt had, had de wanhoop zich al in me gevestigd. Ik kende het nummer maar al te goed en het feit dat ik een voicemailbericht had, leek geen goed teken.