195. || Rainbows ||

"Oh my, wat is er met je stem gebeurd?!" vroeg de jongen geschrokken. Mijn brein verzon gouw een smoes die alleen een schijnheilig iemand zou geloven. Ja, mijn brein was slecht in smoesjes verzinnen. "Ja, euh, ik heb een sprinkhaan doorgeslikt." zei ik en kuchte even.
Ik hoopte benauwd dat hij Justin ervoor aan zou zien dat hij zoiets zou kunnen hebben gedaan. "Oh, ja dat had ik laatst ook..." hoorde ik tot mijn verbazing de jongen zeggen. Dit moest niet gekker worden. "Maar, dude, waarvoor bel je? Normaal bel je nooit, en kom je spontaan langs..." Ryan klonk een beetje teleurgesteld, dat Justin niet langs was gekomen. Of dat ik belde... Of nee, dat Justin belde. Whatever, dit is ingewikkeld. "Ja. Ik geef vanavond samen met Just- Niall een feest." ik verbeterde mezelf net op tijd. Of net te laat. Hing ervan af of hij het gehoord had. Ik keek even achterom, naar Daan en Justin, die nog druk aan het bellen waren. "Oké, wacht... Je verwacht dat ík kom? Dan moet ik met het vliegtuig, naar Engeland... En dat is weet ik veel hoe ver vliegen. En duur." somde Ryan peinzend de nadelen op. Ik dacht er even over na. Hij hoefde niet helemaal naar Engeland, maar het was wel een beetje duur.
"We zijn in LA, in een appartement bij een vriendin." vertelde ik hem. Hij leek meteen geen problemen meer te hebben met het feit dat hij er geld aan uit moest geven. "Los Angeles is só awesome! Dude, waarom heb je niet eerder verteld dat je daar zat? En hoe is die chick?" de grijns was in zijn stem te horen. Ik moest even verwerken wat ik had gehoord. Wist Ryan niet dat Justin een vriendje heeft, namelijk Niall? Ik?
Ik besloot te denken als Justin. Wat zou Justin hierop antwoorden?