189. || Rainbows ||

"We gaan naar mijn paleisje." zei Daniëlle. Ik snapte het pas toen ze op het knopje van de 25ste verdieping drukte. Ze woonde in het penthouse. Of huurde het. Maakt eigenlijk niet uit, het was beiden even cool.
"OMG je hebt het penthouse?" vroeg ik haar met glimmende ogen van plezier. Ik was werkelijk nog nooit in een penthouse geweest. Nog nooit.
En ik gokte dat ik het misschien wel bijna net zo leuk vond als Butlers. "Ja, klopt." bevestigde Daniëlle. Ongeduldig keek ik naar het lampje in de lift, waarop steeds het cijfer van de verdieping stond. Toen hij eindelijk op 25 sprong, gingen de deuren open en volgde ik Daan de kamer in. Er was niet eerst een hal of zoiets, nee, de lift kwam echt uit op de kamer zelf. Ik vroeg me af hoe ze dat met de beveiliging deden. Maar volgens mij had Daniëlle een pasje moeten scannen toen we het flatgebouw in gingen. Dus zonder pasje, kwam je er gewoon niet in.
"Dit is geweldig..." piepte Justin terwijl hij met zijn krukken naar binnen hupste. Het was groot, en mooi stijlvol ingericht met zwart, wit en donkerpaars. Aan de rechterkant liep een trap omhoog, wat betekende dat er dus nog een 26ste verdieping was, maar daar kom je alleen met de trap van Daan komen. Als je vanaf de lift recht naar voren keek, keek je door een grote glazen wand naar buiten. Het uitzicht was prachtig, al was dit nog lang niet het hoogste gebouw in LA, zo te zien. 26 verdiepingen was eigenlijk niet eens zo hoog.
Ik liep naar het grote raam en zette mijn handen tegen het glas. Ik keek met grote ogen en open mond naar de slapende stad. Nou, slapend? Prachtige lichtjes en vele kleuren, die uit de ramen van sommige gebouwen kwamen. Ook zag ik nog een paar auto's die zo laat nog op de weg reden.