030.

Dit ziek zijn was verschrikkelijk. Ik lag doelloos op Nialls bed en kon helemaal niets. Als de TV aanstond werd ik misselijk van de draaiende en flitsende beelden, een boek lezen lukte ook al niet. Een spelletje spelen kon ik wel vergeten, het enige wat ik kon doen was naar het gemompel van de jongens uit de andere kamer luisteren.
‘- Zag er heel slecht uit, lijkbleek en haar hele gezicht glansde. Volgens mij heeft ze koorts, maar ik heb geen thermometer hier.’ Hoorde ik Niall zeggen.
‘Misschien is het gewoon een griepje. Dat kan zo over zijn.’ Suste Zayn hem.
‘Ik stel voor dat we het vandaag even zo aankijken, en als ze morgen nog steeds zo ziek is bellen we een huisarts.’ Zei Louis.
De jongens mompelden instemmend en ik zuchtte gefrustreerd. Ik wilde niet zo lang ziek zijn.
Niall kwam naar zijn kamer, waar ik nu in lag, lopen en ging voorzichtig op het uiteinde van het bed zitten.
‘Wil je iets te eten?’ Vroeg hij zachtjes.
Ik schudde zacht mijn hoofd en krulde mezelf langzaam op.
‘Ik moet niet aan eten denken, dat kun je je zeker niet voorstellen, of wel?’ Ik grinnikte zachtjes, en zelfs bij Niall brak een glimlachje uit.
‘Mama?’ Sarah’s zachte stem deed me opkijken en ik zag haar verlegen in de deuropening staan.
Ze schuifelde naar me toe en gaf me een grote kaart met haar kenmerkende tekeningen.
‘Wat heb je dat mooi gemaakt, lieverd! Deze kabouter is heel erg mooi getekend.’ Zei ik zachtjes terwijl ik naar een hoop gekleurde strepen wees wat op een kabouter leek.
Ze grinnikte even en keek nerveus naar de deuropening.
‘Die is van Louis.’ Zei ze.
Ik grinnikte even en legde de tekening op het nachtkastje.
‘Dankjewel. Heb je het een beetje naar je zin?’
Ze knikte met tegenzin en ik trok mijn wenkbrauwen vragend omhoog.
‘Niet ziek zijn.’ Zei ze hoofdschuddend.
Ik trok een mondhoek omhoog en streek met mijn duim over haar wang.
‘Ik zal snel weer beter zijn.’ Beloofde ik haar.
Sarah knikte en rende terug naar de woonkamer. Ik keek haar bedroefd na en voelde Nialls hand naar de mijne tasten.
Terwijl onze vingers zich verstrengelden draaide ik me een klein beetje om en keek Niall vanonder mijn wimpers aan.
‘Bedankt, voor alles.’
‘Graag gedaan.’ Glimlachte hij.
‘Ik zal straks Sarah even wassen en dan heb je je bed weer voor jezelf. Hoewel ik het wel aanraad om je dekbed even te wassen, anders is het niet echt hygiënisch.’ Kraste ik.
‘Jij gaat helemaal nergens heen.’ Bromde Niall.
Ik liet mijn hoofd in het kussen zakken en kreunde.
‘Maar ik kan niet de hele dag zo doelloos liggen.’ Mopperde ik.
Niall trok zijn wenkbrauwen omhoog en keek me schattend aan.
‘Als je thuis zou zijn zou je ook niets anders kunnen doen, dus dan kun je net zo goed hier blijven.’
Ik knarste met mijn tanden toen ik geen weerwoord had en Niall grijnsde tevreden.
‘Zie je wel? Zo moeilijk is het niet, gewoon lekker liggen en niets doen. Zo erg kan dat toch niet zijn?’ Hij drukte een snelle kus op mijn wang en liep de kamer uit.
Oh, hij moest eens weten hoe erg het was om niets te kunnen doen.

Lieve lieve abo's! Ik heb een verzoekje

Ook al verdien ik het absoluut niet na mijn lange afwezigheid, ik zou het stiekem toch wel eens leuk vinden om voor de eerste keer in de top te komen.. Met zoveel ontzettend lieve abo's moet dat toch wel lukken of niet?