Direction 1.

Daar stond ik dan. Een kleine kamer met een lange tafel in het midden. Met ik schatte ongeveer 50 mensen er in. Opeens draaide de grootste stoel aan de kop van de tafel om. Ik schrok en deinsde even achter uit.
‘Met Hennie. Ja… Nee… Ja… Nou ja ik weet niet hoor, maar… zeg misschien is het beter als je me laat uit praten!... nee jij moet stil zijn!... Nee jij!.. ja doei!’ zei de vrouw aan de telefoon in de net omgedraaide stoel. De vrouw, Hennie blijkbaar, klapte haar telefoon dicht en wende zich naar ons.
‘Hallo allemaal!. Neem gerust plaats.’ Zei ze met een vriendelijke glimlach. De hele groep van mensen kwam in beweging en ging zitten. Ik wou niet als laatste blijven staan dus snelde ik naar de eerste de beste stoel en ging zitten.
‘Zoals jullie misschien al door hadden, is mijn naam Hennie. En ik ben trots om jullie mede te kunnen delen dat jullie uitgekozen zijn voor een spel, maar niet zomaar een spel. Een spel waarin geld verdient kan worden, vriendschap gevormd kan worden en nog een geheime verrassing.’ Sprak Hennie blij. Mensen begonnen te klappen en te juichen om mij heen ik besloot maar om ook gewoon mee te doen.
‘Maar…’ onderbrak Hennie het gejuich. ‘Maar niet iedereen Zal dit spel overleven’
Het drong niet helemaal tot mij door wat net gezegd werd en ook niet dat iedereen inmiddels gestopt was met klappen en nu met open mond naar Hennie zaten te staren. Een man van rond de veertig schatte ik was nog altijd aan het juichen. Hennie keek hem boos aan, maar de man had het nog altijd niet door en juichte vrolijk verder.
‘Ik ben blij dat je dit zo leuk vindt, want bij deze ben jij het eerste slachtoffer van dit spel’ sprak Hennie geheimzinnig.
‘Jeeey!, whoehoe. Who wacht wat zei je nou daarnet?’ sprak de man met een dubbele tong. Wat een hele boel verklaarde, de man was gewoon dronken.
‘Het is U voor jou!’ schreeuwde Hennie boos terwijl ze met haar vuist op de tafel sloeg. ‘En ik zei dat jij ons eerste slachtoffertje bent’ zei Hennie met een glimlach. Hennie knipte met haar vingers en een deur vloog open. vijf stevig gebouwde mannen stampen naar binnen, grepen de man zijn stoel vast en trok de man, met stoel en al, mee naar de deur. Opeens voelde ik dat iemand tegen mijn schouder tikte.
‘Je klapt nog steeds!’ fluisterde een stem. Ik keek geschrokken naar mijn handen en zag dat ik inderdaad nog altijd was aan het klappen en hield mijn handen stil.
‘Dankje’ fluisterde ik beschaamd. Dit had niet veel gescheeld of ik was het tweede slachtoffertje geweest van Hennie en haar spelletje.
‘Alsjeblieft, mijn naam is trouwens Liam’ fluisterde de jongen die net mijn leven had gered.
‘Ik heet Naill’ antwoordde ik terug.
‘Is er iets dat je met ons wil delen Niall?’ sprak Hennie. Ik keek Hennie geschrokken aan.
‘Euh, Ikeuh…’
‘Jij euh?’ Deed Hennie mij na.
‘Ik ben Niall’ zei ik uit eindelijk maar.
‘Goed om te weten. Niall nu we toch jouw naam weten mag je meteen naar voren komen
en een kaartje pakken. Ik slikte even en stond op. Liam keek me medelevend aan, maar deed niets. Ik liep naar Hennie toe en wachtte af wat mij nu weer zou gebeuren.