30. A girl on a mission.

Na lang aandringen, laat Stiles me dan toch alleen gaan. Ik ben bang om Derek te vinden, maar als dat moet om Isaac te beschermen of bevrijden, dan doe ik dat.
Vastberaden loop ik naar Derek's zijn huis. Ik doorzoek zijn huis, roep zijn naam, maar er komt geen antwoord. 'Scott', schiet er door mijn gedachte. Ik rij naar zijn huis. Bel aan, klop op de deur, maar er is zo te zien niemand thuis. Ik wil naar Isaac zijn huis gaan, als ik me iets besef. Ik weet niet waar hij woont. Nooit over gesproken. Ik weet eigenlijk niets over zijn familie, zijn achtergrond.
Langzaam draai ik me om. Ik moet iets doen, in ieder geval íets. Dus besluit ik naar huis te gaan. Ik eet alles wat los en vast zit en kleed me daarna om. Ik heb zo'n lelijk wit ziekenhuis shirt aan, waarbij iedereen van mijn licht roze met zwarte beha heeft kunnen genieten.
Na het omkleden vertrek ik opnieuw naar het ziekenhuis. Dit keer met een rugzak op mijn rug en mijn haren vast. A girl on a mission.
Rugzak gevuld met water en wat koekjes, maar ook een mes, verband en pepperspray. Wanneer ik de kamer van mijn (bijna dood) ervaring binnenkom, zie ik tot mijn grote verbazing dat mijn boog er nog staat. Waarom liet Derek die staan?
Ik stop de koker in mijn tas en negeer verder de vragende blikken naar mijn boog. Ik loop eerst nog langs Stiles. Hij slaapt. Zachtjes mompelt hij. Schattig. Ik voel mijn mondhoeken omhoog glijden.
Ik leg een briefje naast zijn bed. Gewoon om er zeker van te zijn dat er tenminste nog iemand is die weet waar ik heen ga. Ik wil weglopen als een bepaald geluid me plots laat verstijven.
'Natuurlijk.. Ik bescherm je.. Kom.. Jane.. In mijn armen..'
Ik draai me om. De woorden waren gemompeld, maar duidelijkj verstaanbaar als je erop lette.
'Stiles?' Hij blijft slapen.
Voorzichtig loop ik naar zijn bed. Ik glimlach ongewillig wanneer mijn ogen hem eens goed bekijken. Mijn vingers strijkt langs de zachte huid van zijn wang. Ik buig voorover en druk een kus op zijn voorhoofd.
'I'll be back.' Met die woorden loop ik vastberaden weg.

Mijn ogen schieten over het oppervlak. Er moet hier ergens een geheime opening zijn, want het lijkt me sterk dat ze hem gewoon op de eettafel hebben gelegd. Ik kan niets vinden. Geen geheime deur of opening. Ik ga via de achterdeur naar binnen. Twijfelend of ik mijn boog moet spannen of niet. Ik doe het niet en begin met de bovenverdieping. Check. Zoals verwacht niemand.
Wanneer ik de trap naar beneden afloop, begin ik me sterk af te vragen wat ik nou eigenlijk aan het doen ben. Rondlopen in het huis van Alliso, op zoek naar mijn vriend. Ongewillig schiet er snel de reactie 'die waarschijnlijk al dood is' door mijn hoofd.
Ik schud de gedachte weg en baan me een weg naar de kelder. Er klinken verschillende stemmen. Ze vragen zich af of hij dood is, maar de bekende stem van Allison haar vader antwoord van niet. Dat hij zich in een cocon, net als een vlinger, heeft gewikkeld om te genezen. Klinkt erg vreemd in mijn oren, zelf na alles wat er gebeurd is.
Met lichte angst ga ik dichterbij. Mijn ogen schieten gelijk naar de ijzeren tafel. Jackson ligt daarop, gewikkeld in een grijsachtig omhulsel. 'Hij is echt een monster.' Ik sla mijn hand voor mijn mond en laat mezelf in de duisternis verdwijnen. Het reptielen beest schiet door mijn gedachte. Hij verlamd, mishandeld en vermoord mensen!
Ik moet mezelf tot orde roepen. Dat doet Jackson niet, dat doet die man. Hij is zijn baas.
Ik laat me via de muur naar beneden glijden. Ik moet iets doen. Derek, Isaac en Scott zijn verdwenen. Allison is blijkbaar slecht? Stiles ligt in het ziekenhuis en Jackson zit in zijn healing proces. Wie weet dat ze met hem gaan doen.
Ik zorg dat ik mijn ademhaling onder controle krijg en sta dan op. Ik loop terug naar boven en draai alle gasknoppen van het gasfornuis in de keuken open. Vervolgens steek ik een handdoek in de fik. Nog even onder het brandalarm houden en mijn reddingsplan kan beginnen.


-- I love your comments. Thankyou! --