29. Shot down.

Langzaam loop ik door de gangen. Mijn longen branden nu nog erger doordat ik enige inspanning verricht. Van wat er nou toen straks precies is gebeurd, weet ik niet meer precies. Het zijn zwarte gaten in mijn gedachten. Wat ik nog wel weet is Isaac zijn stem. Hij schreeuwt dat iemand de deur moet opendoen, of iets in die richting.
Ik loop het ziekenhuis uit. De frisse lucht doet mijn longen, onverwachts, veel goed. Wanneer ik besef dat ik niet weet wat te doen, stop ik. Ik voel in mijn zakken. Mijn mobiel is weg. Piepende remmen laten me opkijken. Jackson stapt uit de auto en rent naar me toe. Zijn armen verpletten me.
'Au. Jackson!' Snel laat hij los. 'Sorry.'
Ik wuif het weg en laat daarna even mijn hand over mijn borst gaan.
'Waarom pleegde je zelfmoord?' Hij klinkt overbezorgd.
Ik grom kwaad. 'Derek wurgde me.'
Ik weet niet meer veel van de gebeurtenis, maar zijn ogen herinner ik me nog wel.
Zijn mond valt open. Hij balt zijn vuisten en kijkt kwaad langs me heen. Starend in de verte, zijn plan aan het bedenken. Ik knip twee keer voor zijn ogen.
'Waar is Isaac?'
Hij haalt zijn schouders op. 'Hoezo?'
'Ik herinner me zijn stem. Hij wilde me komen redden. Ik moet weten waar hij is, want hij kan in gevaar zijn.'
Jackson knikt begrijpelijk en haalt zijn mobiel uit zijn zak. Hij belt Isaac, maar er komt geen gehoor.
'Jane! Bukken!' Verstard door het plotselinge geschreeuw moet Jackson me op de grond duwen. Het volgende moment wordt hij vol in de borst geraakt. Ik gil. Jackson valt op de grond. Ik kruip naar hem toe.
'Help! Help dan iemand!'
Ik druk mijn handen op de wond om die te stelpenn.
'Laat ons maar.'
Allison verschijnt met haar vader. Ik schud mijn hoofd en blijf zitten, focus me weer op Jackson.
'Je schoot hem neer.'
'Hij zal niet sterven', reageert haar vader koelbloedig, 'Monsters blijven leven.'
Ik geloof hem niet.
'Jackson is geen monster', verdedig ik mijn stervende vriend.
Nogmaals schreeuw ik op hulp. Nu komt er iemand naar buiten. Ze lijkt op iemand. Wanneer ze spreekt weet ik; Scott's moeder. Ze roept om hulp.
'Laat ons maar, Melissa.' Haar ogen schieten naar Allison en haar vader.
'Hij heeft hulp nodig.'
'Ja', val ik haar vol kracht bij.
'Dat geven wij wel.' Hij stijkt zijn hand op en er verschijnen drie mannen. Ze tillen Jackson op, maar dat laat ik niet gebeuren. Ik sla de ene man vol op zijn neus. Jackson's benen vallen.
'Snel!' beveelt de man. Ze tillen hem een busje in en wanneer ik vervolgens hardhandig op de grond wordt geduwd, begeven mijn longen het. Het enige wat ik nog kan doen, is zien hoe mijn stervende vriend wordt meegenomen.
Mensen schieten door mijn hoofd. Niemand. Ik heb geen keus. Ik ren terug het ziekenhuis in. De enige die me kan helpen is, is degene die al in het ziekenhuis ligt door al dit. Het geschreeuw van de bewaker voor zijn deur negeer ik. Stiles opent gelijk zijn ogen en zegt tegen de bewaker dat het goed is. Ik ga naast hem zitten en pak zonder na te denken zijn hand.
'Hoe voel je je?'
'Wat is er met je keel gebeurd?' brengt hij met grote ogen uit. Mijn toestand gaat natuurlijk voor die van zichzelf. Snel besluit ik hem een update te geven van de vreselijke situatie.
'Ik heb Derek daar eens wat over horen zeggen.'
'Over wat?' vraag ik niet begrijpend.
'Hij dacht dat Jackson of Lydia de Kanema was.'
'De Kanema?' Hij knikt.
'Dat reptielen monster, zoals jij het noemt', hij grinnikt even, 'Die man is zijn baas.' Ik knik, dat herinner ik me nog.
'Hij zei me dat hij de.. Kanema kan besturen door middel van gedachtes.'
'Weet je wie het is?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.
'Weet jij het wel?' Hij schudt ook zijn hoofd.
'Ik kan ook niemand meer vertrouwen', mompel ik tegen mezelf.
'Jackson liegt niet. Hij weet niet wat hij is.' Ik kijk hem ongelovig aan.
'Hij moest een weerwolf worden, maar doordat hij wat persoonlijke issues heeft, kon die transformatie niet voltooid worden. Hij zit nu als het ware vast.' Verbaasd knipper ik met mijn ogen.
'Wat moet ik doen, Stiles? Wat moet ik doen..'
Hij wrijft met zijn duim over mijn hand.
'We gaan op zoek.'
Ik schud gelijk mijn hoofd. maar hij begint al verschillende slangetjes uit zijn arm te trekken. Ik stop hem.
'Stiles, niet doen. Ik ga wel op zoek, alleen.'
Hij schudt zijn hoofd.
'Dadelijk eindig je als mij.'
'Dan kom ik naast je liggen.'
Hij glimlacht.


-- Sorry, dat het even duurde. Reactie? (: --