Stop it!

Zweet. Bloed. Pijn. Een spreuk. Een schild. Meer zweet. Meer bloed. De pijn word alleen maar meer. Het is vreselijk. Messen. Duizenden messen proberen in elk stukje van mijn lichaam binnen te dringen. Ben ik aan het schreeuwen? Ik weet het niet... Alles waar ik aan kan denken is de pijn.
"Laat het stoppen, laat het stoppen." Gaat het door mijn hoofd. Ja, ik schreeuw. Het voelt alsof ik ben verbrand, aangereden door een truck, van de astronomie toren afgegooid, bevroren, gestoken en geslagen, stukje voor stukje.


Toen, zo snel als het was begonnen stopte de pijn weer. Ik lig op de grond, maar ik kan me niet herinneren dat ik ben gevallen. Ik hijg om adem te krijgen en druip van het zweet.
Ze lacht. 'Hou van de Cruciatus Vloek.' Ze is extreem geamuseerd.
'Vertel me, waarom zou ik dat doen?' zei ik met op elkaar geklemde tanden. Mijn ademhaling ging nog steeds snel en mijn haar plakte op mijn voorhoofd.
Ze lachte om de moorddadige blik die ik haar gaf.
'What doesn't kill us makes us stronger.'
In een oogwenk had ik mijn toverstok in mijn hand en vuurde dezelfde spreuk op haar af.
Helaas blokkeerde ze hem.
'Zijn we boos?' Ze was erg geamuseerd, maar hier van houden was gewoon te veel.
Toen ik wou opstaan vuurde ze een andere spreuk op me af, die ik blokkeerde, met een seconde om te reageren.
Ze gaf me haar gekke slechte blik en we vochtten weer.
Een paar momenten later ging de deur open.
We merkte allebei het donkere figuur in de deuropening op, maar we bleven geconcentreerd op het duelleren. Je laten afleiden was zwak.
'De Heer van het Duister wil je spreken.'
We stopten meteen en stopten onze toverstokken weg. Ze grijnsde naar me en maakte aanstalten om weg te gaan.
'Niet jij, Bellatrix.' sneerde hij.
Haar kaak zakte naar beneden. 'Zij?!' riep ze terwijl ze naar me wees.
Hij gaf haar een nauwelijks zichtbare knipoog. Allebei staarden ze me aan.
'Hij wacht op je...