O27

Weer vormen zich tranen in mijn ogen. Van geluk, dat wel. Ik druk Louis stevig in mijn armen en zeg: “Ik ook van jou.” Ik schrik als ik een stemmetje in mijn hoofd hoor zeggen dat dit het perfecte moment is. Snel schud ik het stemmetje weg. Hij heeft niet gezegd op wat voor manier hij van me houdt. Ik bedoel, vrienden houden ook van elkaar, toch? Dit moment is perfect en ik wil het niet verpesten. Ik heb een beste vriend gevonden. En ook al hou ik ook erg van Katie, ik heb toch het idee dat ik Louis eerder in vertrouwen zal nemen. Ik zou eerder met hem een serieus gesprek voeren. Veel te snel laten we elkaar los. “Stom… Ik heb nog steeds geen idee wat we nu eigenlijk moeten doen.” Zegt Louis. Hij fronst even en denkt na. “Nee… Ik ook niet.” Lieg ik. “Misschien…” Louis kijkt verwachtingsvol naar me op. Ik voel het bloed naar mijn hoofd stijgen. “Misschien komen we hem vanzelf wel tegen? Zoals meestal?” stamel ik. Het kwam volgens mij niet echt geloofswaardig over, maar Louis pakt mijn hand vast en trekt me mee. “Waar wachten we dan nog op?” ik lach en laat me meevoeren door Louis. We rennen zonder enig doel door het bos, zonder op te letten of we een teken zien. Na een poosje staan we dan toch stil en rusten uit. “Dat…” zegt Louis. “Had geen enkel nut.” Ik lach en zeg: “Nee, maar ik voel me zo blij.” Ik maak een sprongetje. Kleuter. Louis lacht erom. “Ironisch, we zitten nog steeds vast in dit eindeloze bos en jij bent blij.” “Ja, ik ben inderdaad blij. Ik had hier ook met één of andere sukkel kunnen zitten die de hele tijd ruzie met me maakt en uiteindelijk met stenen gaat gooien.” Louis lacht even. “Gek genoeg doet dat me aan iemand denken…” Ik trek mijn wenkbrauwen op. “Oja? Wie dan?” Louis geeft me een duwtje, maar omdat ik niet bepaald stevig stond viel ik ook echt om. Louis kijkt me eerst even geschrokken aan, maar dan zie ik dat zijn mond langzaam een glimlach vorm en hij vervolgens in lachen uitbarst. Ik knijp mijn ogen samen en geef hem een gemene blik, maar al snel lach ik mee. Louis reikt zijn hand naar me uit en dankbaar trek ik me omhoog. Helaas had Louis andere plannen en zorgt ervoor dat ik weer val. Dit keer valt Louis met me mee en liggen we heel dicht bij elkaar. We staren even naar elkaar. Snel schud ik mijn hoofd en sta weer op. Louis kijkt met een zucht naar de grond en staat vervolgens ook op. “Genoeg uitgerust?” vraagt hij me kortaf. Ik knik even. Wat gebeurde er nou daarnet?
Louis glimlacht even en loopt dan door. Ik ga hem snel achterna. “Is er wat?” vraag ik onzeker. Louis haalt zijn schouders op. “Het is niks.” Ik ben overrompeld door zijn plotselinge stemmingswisseling. Wat heb ik verkeerd gedaan? Ik bijt op mijn lip en loop stilletjes verder. We zeggen beiden niks en luisteren naar de knerpende blaadjes onder onze voeten. Ik schrik van een krakend geluid en kijk bang om me heen. Louis kijkt ook en ik zie dat hij een grijns op zijn gezicht krijgt als hij boven me kijkt. Veel tijd om me om te draaien heb ik niet, want er valt al snel een kastanje op mijn hoofd en geloof me, dat doet pijn. “Dankje voor je reddingspoging.” Zeg ik sarcastisch, terwijl ik pijnlijk over mijn hoofd wrijf. Louis grijns is verdwenen. “Sorry, ik wist niet dat het zoveel pijn zou doen.” Hij rolt met zijn ogen en loopt verder. Even krijg ik hetzelfde gevoel als ik had toen we elkaar nog net hadden ontmoet.