8.

Ik opende mijn ogen en merkte gelijk dat ik niet in een bed lag. Ik keek om me heen en herinnerde me opeens dat we gisteren een strandfeest hadden bijgewoond. Esther en Simone lagen nog te slapen. Heel schattig eigenlijk. Ik pakte mijn camera, die ik overal en altijd bij me had, uit mijn tas en maakte een foto van ze. Toen ik mijn camera weer wegdeed keek ik weer om me heen en schrok. Geen Donya. Ik keek op mijn telefoon en zag dat het half 7 was. Aangezien Donya nou niet echt een ochtendmens was begon ik me een beetje zorgen te maken en stuurde haar een smsje. Ik pakte mijn iPod en zette Natural Born Killer van Avenged Sevenfold op, wat me deed lachen. Ik had namelijk datzelfde nummer op Donya’s telefoon gezet en ik zou een moord doen om haar reactie te zien als dat nummer op zou komen. Ondertussen sms'te ik Donya nog eens en toen het tien minuten later was besloot ik de anderen wakker te maken. ‘Wat? Donya weg?’ Was de geschrokken reactie van Esther en Simone toen ik het Donya verhaal had verteld. Gelijk begonnen ze haar te sms'en en na 5 minuten besloten we haar te bellen, en nog eens, en nog eens. Nog steeds nam ze niet op. ‘Jongens, wat moeten we nu doen?’ Vroeg Simone. ‘Straks is er nog wat met haar gebeurd!’ Voegde ze er aan toe, waarop Esther haar schouders pakte. ‘Doe nou eens rustig! We hebben het hier wel over Donya hoor! Zij laat niet met zichzelf gebeuren,’ probeerde ze haar te kalmeren, wat lukte, want Simone stopte met trillen. ‘Laten we teruggaan naar het hotel,’ stelde ik voor. We liepen terug naar het hotel om daar een lege kamer aan te treffen en een zucht verliet mijn mond. ‘Kom op, waar kan ze zijn?!’ Riep ik nogal hard waardoor Esther en Simone schrokken. Ze hadden me vaak boos meegemaakt, maar ik schreeuwde nooit als ik boos was. Ik was niet boos op Donya, ik was helemaal niet boos, alleen bezorgd. Ik keek Simone en Esther aan en verontschuldigde me. Ze zeiden dat het niet erg was. ‘Willen jullie ook wat Monster?’ Vroeg ik toen ik gekalmeerd was. ‘Graag!’ Zeiden ze blij. Ik liep naar de kleine koelkast om er achter te komen dat er geen Monster meer was. ‘Uhm, ik moet even naar de winkel!’ Riep ik. Toen ik bij de deur stond draaide ik me nog even om. ‘Laten jullie iets horen als Donya terug is?’ Vroeg ik. ‘Natuurlijk doen we dat. Ga jij nu maar Monster zoeken,’ zei Esther die me de deur uit duwde. Eenmaal buiten pakte ik mijn iPod en zette Parachute van Cheryl Cole op. Jep ik luisterde bijna alles. Terwijl ik liep kwam ik voorbij een rekje met bandjes. Na nog geen tel gekeken te hebben zag ik de namen ‘Louis’ en ‘Liam’ op een bandje. Ik twijfelde geen seconde, pakte het bandje en kocht het. Eens zien hoe jaloers de anderen zouden zijn. Ik liep verder en kwam bij een supermarkt. Na een hele zoektocht kwam ik dan toch eindelijk bij de energydrank. Ik pakte 20 blikjes Monster en rekende af, waarbij ik nogal rare blikken toegeworpen kreeg. Na mijn supermarkt-avontuur kwam ik weer terug in het hotel waar nog steeds geen Donya was. Ik gaf Esther en Simone ieder een blikje waarbij Simone het bandje opmerkte. ‘Oh my god! Geef hier!’ En toen Esther het ook zag keek ze me jaloers aan. Ik moest lachen en beloofde ze dat ik nog voor iedereen zo’n bandje zou kopen. ‘Maar jongens? Wat doen we nou met Donya?’ Vroeg ik na een tijdje. ‘Vermist flyers maken?’ Stelde Simone voor en net op dat moment kwam Donya binnen. ‘Hoi!’ Zei ze vrolijk. ‘Donya! Doe ons dat nooit meer aan!’ Riepen Esther, Simone en ik, waarna we haar knuffelden en om uitleg vroegen.
‘En dat was er dus,’ zei ze toen ze klaar was met uitleggen waar ze was. ‘Oh ja, Luus?’ Zei ze op vragende toon. ‘Ja?’ Reageerde ik met dezelfde toon. ‘Heb jij dat metal nummer op mijn telefoon gezet?’ Vroeg ze op haar Donya manier en ik glimlachte. ‘Misschien…’