067

Niall James Horan

De volgende ochtend zit ik vrolijk aan de tafel mijn ontbijt naar binnen te werken. De rest van de jongen komen ook slaperig de trap afgelopen en pakken ontbijt. ‘Wat gaan we vandaag doen?’ Vraagt Zayn als we klaar zijn met ontbijten. Ik haal mijn schouders op. Op dit moment ben ik niet in de stemming om een activiteit te ondernemen. Het enigste wat ik wil doen, is Liam opzoeken in het ziekenhuis en verder niets. ‘Ik heb niet zoveel zin om iets te doen. Ja, Liam bezoeken, maar verder niet.’ Ik leun achterover en kijk de andere jongens aan. Langzaam knikt Louis. ‘Ik ben het met je eens. Laten we ons klaar gaan maken en dan naar het ziekenhuis gaan. Dan doen we Liam ook nog een plezier.’ Na zijn woorden staat hij op en gaat naar boven. Harry en Zayn volgen hem al gauw om zich aan te kleden. Ik slof daarin tegen naar de televisie en druk hem aan. Ik ben al helemaal klaar en hoef dus niets meer te doen. Plotseling gaat de achterdeur open. Snel sta ik op en loop er naar toe. Aangezien de jongen allemaal boven zijn, moet het iemand anders zijn. Ik hoor vrolijke stemmen en één stem komt me vaag bekend voor. Dan kan ik zien wie er in de deuropening staan en valt mijn mond open. ‘Liam? Wat doe jij hier?’ Vraag ik hem verbaasd. ‘Uhm jullie opzoeken om te vertellen dat ik uit het ziekenhuis ben ontslagen.’ Antwoord hij met een grijns. Dan krullen ook mijn mondhoeken omhoog en knuffel ik hem zachtjes. ‘Ik zal de jongens wel even roepen.’ Ik draai me om en loop naar boven. Daar tref ik drie luilakken aan, die zo te zien vlug zijn opgestaan. ‘Ik dacht dat jullie je gingen aankleden zodat we naar Liam konden gaan?’ Mijn ogen glijden over de gezichten, die me schuldig aankijken. Ik schud zachtjes mijn hoofd. ‘Kleed je nou maar aan, ik heb een verassing beneden.’ Louis kijkt me blij aan en sprint langs me heen. Ik kan hem nog net bij zijn arm grijpen en terug sleuren de kamer in. ‘Eerst aankleden, dan de verassing.’ Zeg ik streng. Beteuterd begint hij zich aan te kleden. Ik draai me weer om en loop terug naar Liam. Die zit met zijn ouders in de woonkamer wat te praten. ‘Ze komen eraan, eindelijk.’ Een zucht ontsnapt uit mijn mond en Karen kijkt me aan. ‘Lagen ze dan nog te slapen?’ Vraagt ze verbaasd. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, ze zouden zich gaan aankleden zodat we naar Liam konden gaan. Maar ze zijn weer op bed gaan liggen en toen ik boven kwam, waren ze er haastig afgesprongen.’ Ik hoor Liam zachtjes grinniken. ‘Echt iets voor hen om te doen. Ik knik. ‘Ja, toen ik zei dat er een verassing was, wou Louis in zijn ondergoed naar beneden rennen.’ Nu barst Liam helemaal in lachen uit, maar stopt al snel met een pijnlijke gezicht en grijpt naar zijn ribben. ‘Gaat het?’ Vraagt Ruth aan hem. Bezorgd kijkt ze Liam aan. Hij knikt. ‘Ja ik moet gewoon niet lachen.’ Zegt hij en zucht een keer diep. Dan komen de anderen de trap af gedenderd en kijken mij vragend aan. ‘Waar is die verassing nou?’ Begint Louis te zeuren. ‘Ik zou zeggen: kijk eens goed om je heen. Jullie zijn er als een stel dolle stieren langs gerend.’ Meteen beginnen ze alle drie in het rond te kijken. Zayn is de eerste die zijn verstand terug heeft gevonden en knuffelt Liam zachtjes. ‘Goed je hier te zien, in plaats van het ziekenhuis.’ Lacht hij. Dan hebben ook Harry en Louis het door en doen precies hetzelfde. ‘Echt Cool dat je terug bent, beter dan in het ziekenhuis.’ Zegt Harry. Dan gaat de deur weer open en komt Anne de kamer binnen. ‘Hoi, jongens. Ik dacht ik kom even langs om te kijken hoe het gaat.’ ‘Hoi, mam. Het gaat prima, we zijn weer compleet!’ Harry wijst naar Liam. Op Anne’ s gezicht komt een brede glimlach te staan en ook zij knuffelt Liam zachtjes. De rest van de middag praten we nog wat, tot me wat te binnen schiet. ‘Jongens, wat gaan we nou doen? Ik bedoel met X Factor.’ Verduidelijk ik bij het zien van de vragende gezichten. ‘De dokter heeft gezegd dat het op zich wel kan, maar dat het allemaal mezelf ligt. Alleen dat ik op moet passen met vliegen.’ Antwoord Liam. ‘Dus als jij je goed voelt over twee weken, gaan we gewoon mee?’ Verduidelijk Louis. Liam knikt. ‘Ja, dat komt vast wel goed. Het is over twee weken dan is de meeste pijn wel weggetrokken.’ Ik knik even begrijpend. ‘Wat ga je nu doen? Blijf je hier of ga je terug naar Wolverhampton?’ Vraagt Anne. ‘Ik ga het liefst eerst terug naar huis. Mijn eigen bed ligt toch wat beter.’ Lacht hij. ‘Dat is prima, je kan altijd terug komen als je dat wilt, geen probleem.’ Ik en de jongens bevestigen wat ze zegt. ‘Ik kom denk ik de laatste dagen wel terug, want dan kunnen we nog wat aan X Factor doen. Anders staan we daar en hebben we helemaal niet geoefend.’
Na nog een uur te hebben gepraat, staan Liam’s ouders op en kondigen aan dat ze naar huis willen. Ik help Liam nog gauw met zijn spullen boven en dan is hij samen met zijn ouders en zussen vertrokken naar Wolverhampton.