De 100e Hongerspelen - 96

Katniss zette Adriënnes rolstoel naast haar eigen stoel en ging zitten. Peli ging meteen aan de andere kant van Adriënne zitten.
“Het spijt me”, fluisterde ze. “Ik besefte pas vanmorgen hoe fout we waren, maar ik kon de anderen niet tegenhouden.” Adriënne schudde haar hoofd, ze wou het even niet horen.

Nog een paar anderen kwamen de kamer in. Haymitch, Toista, Amethyst en nog een aantal andere mentoren en stylisten, een groepje van acht man. Iedereen ging zitten, er heerste een gespannen sfeer.
“En nu wil ik het weten”, zei Katniss streng. Ze wendde zich tot Adriënne. “Ten eerste, hoe kom jij hier zo plots?”
“Ik, ik, het spijt me, ik wou je echt niet lastig vallen ofzo”, Adriënne keek Katniss angstig aan. “Ik kreeg een briefje dat je me wou zien, en dus, dus kwam ik en toen grepen ze me beet en…”
“We hebben haar nodig”, zei Portia kalm. “Het was een gok, we wisten niet zeker of ze echt zou komen. Maar in elk geval gaat ze hier nu niet meer weg.”
“En daar denk jij over te beslissen?”, schoot Peli uit. “Je kent haar niet. Iedereen is maar bezig dat we haar nodig hebben om Snow op de grond te krijgen. Dat ze onbetrouwbaar is, een gevaar.”
“Dat heb jij anders nooit ontkent”, vond Johanna.
“Ik heb altijd gezegd dat ik haar wel vertrouwde, dat we haar hooguit wat meer in de gaten moesten houden.” Ze keek naar Adriënne. “Maar na vanmorgen twijfelde ik niet meer, Adriënne. Het spijt me, echt.” Adriënne keek haar even aan.
“Maakt niet uit”, zuchtte ze. “Niemand anders vertrouwt me, het heeft geen zin.”
“Jawel”, zei Katniss kalm. Ze legde haar hand op die van Adriënne. “Ik vertrouw je.” Ze legde de nadruk op het woordje ‘ik’. Adriënne keek hoopvol op.
“Echt?”
“Ja. Ik geef toe dat ik getwijfeld heb, ik was ontzettend geschrokken. En ik was kwaad, je begrijpt dat het extra moeilijk was omdat je net spelmaker werd toen mijn zoon moest meedoen. Ik zocht eerst allerlei verklaringen, die er allemaal op neer kwamen dat je de kant van je vader had gekozen. Maar…” Katniss aarzelde even. “Weet je, soms kan je verstand je voorliegen, soms moet je naar je hart luisteren. En mijn hart heeft al die tijd geweten dat je wel te vertrouwen was, het duurde alleen even voor mijn verstand eraan kon.” Om precies te zijn, toen ze om net om hulp schreeuwde, maar dat zei Katniss er niet bij.
“Bedankt”, fluisterde Adriënne. Er blonken tranen in haar ogen, maar deze keer niet van verdriet.