The Weekend Apart

'Mam, Liam, ik wil jullie iemand voorstellen. Dit is Bill, een goede vriend,' zei Sean tegen zijn familie.
Ik stond er onwennig bij en wist niet precies wat ik moest doen. Dus stak ik maar mijn hand op en zei hallo, met de hoop dat ik in de juiste richting keek. Het was lastig om mijn ogen op iemand proberen te richten, het was altijd een gok.
'Kan je niet zien?' vroeg een jongen.
'Nee, ik ben blind,' zei ik stotterend.
'Cool'
Ik trok vragend mijn wenkbrauw op. Wat was daar cool aan?
'Liam, let op je woorden,' siste Sean.
'Ben jij die persoon waarover hij al zo lang over zit te praten als een verliefde puber?' vroeg zijn moeder lachend.
'Mam, alsjeblieft! Dat moest hij niet weten. Kom, we gaan maar beter naar mijn kamer voordat ik nog meer beschamende dingen moet horen,' zei hij zuchtend.
'Ik vind het wel grappig,' lachte ik.
Terwijl ik me afvroeg waarom iedereen hier nog wakker was op dit late uur, ging ik mee naar Sean's kamer. Ik struikelde plots over iets maar kon nog juist mijn evenwicht bewaren. Bij mijn eigen slaapkamer was het ondertussen al gemakkelijker geworden om te stappen omdat ik wist hoe het eruit zag maar deze kamer was totaal nieuw.
'Sorry, ik had moeten opruimen,' lachte hij nerveus.
'Geeft niet'
'Maar waarom wilde je ineens naar hier komen? Wat had je dan tegen Tom gezegd?' vroeg hij bezorgd.
'Je gaat het misschien vuil vinden maar ik heb gezegd dat ik gevoelens voor hem heb,' zei ik heel stil.
'Wat? Het is je broer? Hoe kan je daar gevoelens voor hebben?'
'Weet ik ook niet, het is nog niet zo lang. Ik heb het hem verteld maar hij lijkt me wel van zichzelf af te stoten, wat ik wel begrijpelijk vind, maar toch doet het pijn. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil geen last voor iedereen zijn'
'Hij heeft waarschijnlijk tijd nodig om alles op een rijtje te zetten, dus maak je niet zoveel zorgen. Het komt wel goed. En je bent helemaal geen last,' zei hij lief.
'Ben ik wel. Iedereen moet me helpen bij alles, want ik kon niks nog alleen. Wie wil nu een blinde broer of zoon hebben? Ik ben een buitenbeentje geworden'
'Denk je daar echt zo over? Je bent nog steeds evenveel waard en iedereen houdt van je, dus ben je geen last'
'Maar ik kan niets meer zelfstandig doen! Ik kan niet eeuwig op iedereen blijven steunen!'
Ik begon te huilen zonder het zelf te willen. Sean nam me in zijn armen en drukt me tegen zich aan. Voor de eerste keer in heel mijn leven huilde ik alle tranen die ik al zo lang in mezelf verstopt had. Ik schaamde me niet want al mijn concentratie ging naar de gedempte schreeuwen die ik in Sean's borstkas drukte. Hij zei niets en liet me gewoon doen. Troostend wreef hij over mijn rug. Ik was helemaal verloren in mijn eigen verdriet want ik wist niet wat ik zonder Tom moest doen. Hij was het enige licht in mijn wereld maar nu leek het alsof hij van me weg wandelende en me alleen in het donker achterliet. Het was zo pijnlijk.

Zoals ik op het papiertje thuis had geschreven, bleef ik het hele weekend hier. Gelukkig vond Sean's moeder dat niet erg en behandelde ze me niet als iets apart. Niemand stoorde zich aan het feit dat ik blind was en ze zeiden er ook niks over. Het was alsof dat heel normaal was. Ik was dankbaar voor deze twee dagen die gevuld waren met spelletjes en plezier maar toch miste ik Tom. Ik vroeg me af wat hij dit weekend gedaan had. Zou hij me ook maar een klein beetje gemist hebben of was hij blij dat hij geen freak als mij om zich heen had? Het was zondag avond en ik moest weer naar huis, ook al had ik mijn twijfels.
'Wanneer kom je nog eens een keertje? Je bent de coolste blinde die ik ooit gezien heb!' zei Liam vrolijk.
De 12 jarige jongen keek me waarschijnlijk met bambi ogen aan, ik kon het voelen. Ik lachte kort en gaf een aai over zijn haar.
'Ik kom snel terug, beloofd kleine man,' lachte ik.
'En wanneer zie ik je weer?' vroeg Sean zielig.
Ik wist dat hij nog steeds gevoelens voor me had en daarom voelde ik me schuldig om hem valse hoop te geven maar ik wilde hem niet verliezen als goede vriend.
'Ik weet niet. Ik laat wel iets van me horen'
'Voel je je al wat beter?' vroeg hij bezorgd.
'Ja, dank je, Sean'
'Als je problemen hebt met je broer of met iets anders, dan mag je altijd naar me bellen. Ik heb mijn nummer op 1 gezet, dus moet je niet telkens proberen de juiste nummers in te drukken'
'Bedankt, dat is lief'
Plots pakte hij mijn hoofd vast en drukte een zoen op mijn wang. Voordat ik iets kon zeggen, verontschuldigde hij zich. Ik lachte kort en duwde hem speels tegen zijn schouder.
'Bedank ook je moeder voor het lekkere eten!' zei ik.
'Haha, zal ik doen. Ben je zeker dat ik je niet naar huis moet brengen? Hoe ga je daar alleen geraken?' vroeg hij bezorgd.
'Maak je geen zorgen. Ik zal wel geen tweede keer onder een auto komen te liggen, dat zou teveel toeval zijn,' lachte ik.
'Ja, maar'
'Niks maar. Ik ben oud genoeg, dus stop met me als een klein meisje te behandelen'
'Sorry. Zo bekijk ik je niet,' zei hij zielig.
Ik wist dat ik spijt zou krijgen van deze beslissing maar ik had soms ook tijd alleen nodig, ook al liep ik dan tegen muren en mensen op.