Sean Is The Only One Left

Mam omarmde me bezorgd en liet zien hoe blij ze was dat ik weer thuis was. Tom was direct naar onze kamer en trok de deur achter zich dicht. Ik wist dat het mijn schuld was maar toch voelde ik me verraden. Hij hield altijd van me en hielp me met alles maar nu was het zelf al teveel om bij me te staan. Was het idee van mijn liefde dan zo walgelijk? Ik zou hem eigenlijk ook raar aangekeken hebben als hij me zoiets zou vertellen. Ik wist dus dat mijn liefde verkeerd was en geen kans had. Het beste wat ik kon doen, was opgeven voordat het begonnen was.
'Wat is er, Bill? Ben je niet blij om terug thuis te zijn?' vroeg mam plots.
'Natuurlijk wel maar door het ongeval heb ik besloten om niet altijd iemand anders zijn hulp te gebruiken. Iedereen heeft zijn eigen leven en ik moet ook zelfstandig worden,' zei ik.
'En hoe wil je dan door het leven gaan terwijl je niets ziet?'
'Mam, ik weet dat ik nu heel veel vraag maar mag ik een blinden hond hebben?' vroeg ik zo lief mogelijk.
'Een blinden hond? Weet je wat zoiets kost? En waar vind je zoiets?'
'Ik zou het op het internet hebben opgezocht maar met mijn ogen haalt dat niet veel uit'
'Dan zoek ik wel. Maak je maar geen zorgen, schat, we vinden er wel eentje. Je hebt gelijkt, een beetje extra hulp kan nooit kwaad,' zei ze lief.
'Dan kan ik tenminste eens buiten gaan wandelen zonder door een auto geraakt te worden,' lachte ik.
Mam kon er niet om lachen maar ik probeerde het positief te zien. Ik had weer iets geleerd. Huilen om mijn verloren vrijheid was niet nuttig, dus probeerde ik een glimlach op mijn gezicht te houden. Ook al deed Tom me pijn door me te negeren.

Die avond wilde ik niet gaan slapen, aangezien Tom direct naast me lag en me waarschijnlijk niet in zijn buurt wilde hebben. Ik wilde nu graag weten hoe hij naar me keek maar dat ging natuurlijk niet. Ik deed de deur van onze kamer open en hoorde een gil. Geschrokken stapte ik achteruit en vroeg me af wat er aan de hand was.
'Bill, klop eerst voordat je binnen komt! Ik ben me aan het aankleden'
'Tom, als je het nog niet wist, ik ben blind. Al sta je daar naakt, ik zie het toch niet,' zuchtte ik.
'Sorry,' mompelde hij.
Zelf zonder ogen kon ik merken dat de sfeer onaangenaam was en dat kwam waarschijnlijk door de woorden die ik nooit had mogen zeggen. Het was ook nog nieuw voor mij om gevoelens voor mijn eigen tweeling te hebben, dus dat maakte het dubbel zo erg. Ik hoorde dat Tom in het bed kroop, dus volgde ik zijn voorbeeld nadat ik mijn pyjama had aangedaan. Waarschijnlijk keek hij met afschuw naar mijn lichaam omdat hij nu van mijn gevoelens wist maar gelukkig kon ik dat niet zien. Soms was het handig om blind te zijn. Heel soms.

Enkele uren vergingen maar ik lag nog steeds wakker en staarde in de duisternis. Tom sliep snurkend verder en werd ook niet wakker toen ik uit het bed stapte. Ik stak mijn handen voor me uit en voelde zo waar ik moest gaan. Voorzichtig ging ik de trap af, terwijl ik mijn mobiel mee nam. Ik drukte op een paar cijfers maar was de eerste keer verkeerd verbonden. Na drie mislukte pogingen had ik eindelijk de juiste nummer ingedrukt.
'Bill? Weet je hoe laat het is? Wat is er?' vroeg Sean slaperig.
'Mag ik naar je toe komen?'
'Is er iets gebeurd? Je klinkt niet zo goed,' zei hij bezorgd.
Ik probeerde mijn tranen tegen te houden maar daardoor was het duidelijk te horen in mijn stem.
'Ik heb iets verkeerd tegen Tom gezegd en nu houdt hij afstand van me. Ik kan niet slapen naast hem'
'Huil je? Wacht, ik kom je wel halen!'
Ik tastte om me heen en vond al snel een papiertje en een pen. Ik probeerde recht te schrijven maar waarschijnlijk zag het er niet uit of had ik woorden door elkaar geschreven. Ik schreef dat ik bij Sean was en dat ik daar uitgenodigd werd om een weekend te blijven. Gelukkig vertrouwde mam en Gordon hem en gingen ze me dus niet terug halen. Een weekend apart van Tom zal me deugd doen en daarna moet ik terug naar school, waar iedereen me als een gehandicapte behandeld. Zelf mijn punten waren hard gezakt wat vrij normaal is als je niets kan zien. Ik moest enkel mondelinge tests doen over de leerstof die ik in de klas gehoord had, omdat ik immers geen boek kon lezen of studeren. Het leven was heel wat moeilijker als je niets kon zien. Het was zelf erger als ik ooit verwacht had. Gelukkig was Sean de enigste die me normaal behandelde en me zelf bekeek als een persoon waarvoor hij respect had, ook al had ik dat niet echt verdiend. Ik hoorde plots een zachte klop tegen de deur, dus schoof ik er voorzichtig naartoe.
'Gaat het wel? Je ziet er helemaal niet goed uit,' zei hij bezorgd.
'Het is niets. Breng me alsjeblieft weg van hier,' mompelde ik beschaamd.
Ik wilde niet bekeken worden als een last. Ook al zei niemand dat ik dat was, toch wist ik dat het wel zo was. Tom verdiende een betere tweeling als mij. Eentje die nog wel kon zien en geen gevoelens voor hem had. En niemand wilde een blinde zoon waarvoor ze moesten zorgen alsof hij een baby was. Sean was de enige optie die er nog was.