029.

Ik zat samen met Sarah bij Niall thuis. Ze wilde graag een slaapfeestje houden, en Niall en de jongens hadden vrolijk ingestemd toen Niall voorstelde om het bij hem thuis te doen.
De jongens sliepen nog, maar ik was wakker geworden omdat Sarah bang was voor het onweer.
Harde donderslagen en felle bliksemflitsen doorkliefden de lucht, en mijn dochtertje hulde zich diep in mijn armen.
‘Sssst, je hoeft niet bang te zijn. Wij zitten toch lekker droog?’ Fluisterde ik in haar oren.
Ze trilde en verstopte zich onder mijn haren.
Ik wiegde haar rustig heen en weer en trok onze deken iets meer over ons heen.
Ik dook in elkaar toen er opeens een hevige steek door mijn buik ging, en Sarah vergat even haar angst voor het noodweer.
‘Is mama ook bang?’
‘Nee, mama heeft een beetje buikpijn. Zal ik de TV voor je aanzetten?’
Sarah knikte en ik zette haar in een deken gewikkeld op de bank. Ik zette een of andere kinderzender op en draaide het volume zo zacht dat de jongens in de woonkamer het niet zouden horen.
Terwijl Sarah als een rups in haar cocon naar de TV keek, pakte ik een glas water en een lichte cracker in de keuken.
Sarah zou over een uurtje pas eten, maar ik had het vermoeden dat mijn buikpijn er was omdat ik de laatste tijd weinig at.
Ik at langzaam de cracker op terwijl ik naast Sarah zat, en ik zuchtte opgelucht toen er geen pijnlijke steek meer door me heen schoot.
Een klein uurtje later hoorde ik zacht geritsel, en ik keek toe hoe Niall zich met zijn slaapzak voortbewoog om tot bij ons te komen.
Hij verloor zijn evenwicht en viel met een hoge gil op de grond, en ik stond lachend op om hem omhoog te helpen.
Zodra ik die beweging echter maakte, schoot er een steek door mijn buik heen en kwam er opeens een hevige duizeligheid op. De wereld draaide voor mijn ogen, mijn hoofd leek uiteen te barsten en mijn cracker van zojuist kwam met een rotvaart terug.
Ik strompelde nietsziend richting de badkamer en kon net op tijd het toilet bereiken voor ik overgaf.
Terwijl mijn maag nog altijd zijn best deed om elk restje voedsel omhoog te sturen zakte ik met een kreun op de grond.
Ik had me nog nooit zo beroerd gevoeld. Ik wist niet eens wat ik had. Wat als het besmettelijk was? Wat als ik Sarah en de jongens zou aansteken?
‘Kristen? Mag ik binnenkomen?’ Vroeg Nialls ongeruste stem bij de deur.
Ik murmelde wat en hij kwam langzaam naar binnen.
‘Je ziet er niet uit.’ Grinnikte hij opgelaten.
Ik trok een scheef lachje en wuifde zijn woorden weg.
‘Het gaat wel weer, denk dat de cracker me verkeerd is gevallen.’ Ik wist dat ik vóór de cracker ook al buikpijn had, maar dat liet ik even achterwege.
Ik krabbelde overeind en kon Niall nog net een triomfantelijke glimlach toewerpen voor ik weer in elkaar zakte.
Zijn armen vingen me op voordat ik met mijn hoofd op de grond knalde en hij legde me voorzichtig op de grond neer.
‘Je voelt heel warm aan, ik denk dat je koorts hebt.’ Mompelde hij.
‘Ik kan nu niet ziek zijn.’ Ik schrok van mijn eigen zwakke stem, en de manier waarop Niall naar me keek voorspelde weinig goeds.
‘Kom, ik leg je in bed en dan zorgen wij vandaag wel voor Sarah.’