``123``

Sam bloed als we weer binnen zijn. Dean bedenkt zich geen moment en slaat de spiegel kapot. Ik ren naar Sam en strijk wat bloed van zijn gezicht. ‘Sam, gaat het?’ vraag ik bezorgt. Hij knikt langzaam. Dean helpt hem omhoog en ik kijk nog eens rond. Iets klopte niet. Ik kijk naar recht waar de spiegel staat. Mijn adem stokt in mijn keel als ik bloody Mary uit de spiegel zie komen. ‘Sam, Dean?’ breng ik net uit. Langzaam beginnen de bloed rode tranen over mijn wangen te glijden terwijl ze op me af komt. ‘het is jouw schuld dat ze dood zijn. Allemaal. Het is allemaal jouw schuld’ mijn knieën begeven het. Ze is nog maar een paar centimeter van me verwijderd. De scherven die op de grond liggen bekrassen mijn handen als ik naar achter kruip. ‘Alex, ga daar weg!’ ik wil wel luisteren, maar mijn lichaam reageert niet. Dan vinden mijn handen iets hards. Het is de rand van een van de spiegels. Nu reageert mijn lichaam wel. Ik ruk de spiegel voor me en voel de druk die ik eerst voelde langzaam weg vloeien. ‘jij hebt ze allemaal dood gemaakt. Jij!’ Mary begint te gillen en valt dan in scherven op de grond. Ik blijf trillend achter de spiegel zitten. Mijn handen zitten als vast geplakt aan de lijst. Als ik een zacht rukje voel klem ik mijn handen er nog erger om vast. ‘Alex, het is al goed’ 2 handen pakken me vast en nog 2 halen mijn handen los. Sam trekt me naar zich toe en ik begin te snikken. Zijn grote lichaam verwarmt me gelijk terwijl Dean de spiegel op de grond gooit. ‘ik denk dat we nu te rest van ons leven ongeluk hebben’ mompelt hij. Sam tilt me op. ‘het is al goed’ fluistert hij zachtjes. Ik schud mijn hoofd en sluit mijn ogen. Het was niet goed. Het had niet op mij moeten werken. Ik had geen geheim hoe er iemand dood was gegaan, waarom gaf ze mij dan de schuld dat ze dood waren. Voorzichtig wordt ik in de auto gezet. Sam legt een deken over me heen. ‘rust maar uit’ mijn ogen vallen snel dicht als ik de vertrouwde geluiden om me heen hoor.

Een dag later zijn we weer op pad voor de volgende missie. ‘Alex weet je zeker dat je oké bent?’ eigenlijk is het een nee, maar ik wil niet dat de jongens zich zoveel zorgen maken. ‘ja, Dean ik ben oké’ antwoord ik vermoeid. Sam ligt achterin te slapen. Opeens valt me iets op. Ik draai me om en zie dat Sam rustig slaapt. Er vormt zich een glimlachje op mijn mond. ‘gelukkig heeft Sam geen nachtmerries meer’ zeg ik zacht. Dean kijkt even naar mijn gezicht en voelt een warm gevoel van binnen.