Six.

Ik werd wakker toen de luidruchtige familie van Jessica binnenkwam. Ze had een klein zusje en die maakte zoveel geluid. Jessica gilde toen ze haar zusje zag, het zusje gilde toen ze Jessica zag. Oh god, ik ergerde me dood aan haar. Ik ging overeind zitten en tastte naar mijn iPhone. Geen één bericht van een bezorgde vriendin. Echte vrienden noemen ze dat dan, heel het jaar door mijn deodorant gebruiken na lichamelijke opvoeding, maar als ik op sterven lig laten ze niets weten. Misschien hadden ze wel iets op mijn Facebook gezet?!
Wil je mijn laptop meenemen? Stuurde ik naar mijn vader.
Hopelijk kwam hij snel. Het half drie, normaal stopt hij om 19:15. Nog vier uur pure kwelling! Ik zuchtte toen ik hoorde dat Jessica vroeg of ze een stuk taart mocht. Het was nog anderhalf uur wachten op het vier-uurtje. Maar Jessica's familie kreeg het zowieso voor elkaar dat ze nu een stuk taart kreeg. Ik ging door mijn lange bruine lokken met mijn hand. Mijn haar was vettig, zo vettig was het nog nooit geweest. En die Liam had me 2 uur geleden zo gezien, what a shame. Liam... Hij was best wel mooi... Hij had iets liefs over zich, alsof je hem midden in de nacht kon opbellen als je niet kon slapen.
Wacht eens even?!
Bellen en slapen... Ik vloekte, waar was dat telefoonnummer gebleven? Snel draaide ik me om naar het nachtkastje, gooide de boekjes doorheen. Ik keek onder mijn bed, voor zover ik kon. Shit. Het papiertje lag op het dienblad dat de verpleegster had meegenomen toen ik sliep.
Ik drukte mijn hoofd in mijn kopkussen en staarde naar het plafond.
Hoe kon ik nu ook zo dom zijn? Misschien had hij hem stiekem mijn gsm gezet. Ik typte 'Liam' in. Niets.
Shit. Dat nummer was ik dus voorgoed kwijt.


~ Dankje voor de lieve reacties!