``121``

‘vertel me wat er is gebeurt’ begint Dean. Hij en Sam zitten naast Charlie op het bed. Ik ijsbeer rond. ‘Donna en ik stonden in de wc op school…’ Dean schud zijn hoofd. ‘dat bedoel ik niet… er is iets in je leven gebeurd, een geheim…’ hij kijkt even naar Sam. ‘kan je het ons vertellen?’ ik hurk bij Charlie en leg mijn handen op haar knieën. Gelijk stroomt de angst en verdriet van Charlie naar me toe. Ik bijt zachtjes op de binnenkant van mijn lip om niet snel van haar weg te gaan. Ze kijkt even naar me. ‘het is goed, we zullen je helpen’ ze sluit haar ogen en slaakt even een zucht. ‘ik had een vriendje…’ begint ze zacht. De tranen lopen geruisloos over haar wangen en vallen op mijn handen. ‘ik hielt van hem, maar was ook bang voor hem. Op een avond hadden we ruzie.’ Ze stopt even. ‘ik maakte het uit. Hij zei dat als ik hem nu verlaat, hij zelfmoord zou doen’ ik voel een steek door mijn handen gaan en laat haar knieën gelijk los. Het was schuld dat ik had gevoeld. ‘je kan er niets aan doen’ zeg ik zachtjes.

We zitten in de impala op weg naar de winkel waar de spiegel zou zijn. ‘ik weet niet of het genoeg is om alleen de spiegel kapot te maken’ begint Sam. Ik zit stil op de achterbank. ‘misschien moeten we haar oproepen naar haar eigen spiegel’ mompel ik. Dean kijkt in de achteruitkijkspiegel. ‘en weet je zeker dat, dat zou lukken?’ snel schud ik mijn hoofd. ‘wie gaat haar oproepen?’ Sam kijkt even naar beneden. ‘ik, ze komt zeker weten op mij af.’ nieuwsgierig kantel ik mijn hoofd. Hoe weet Sam dat zo zeker. Dean zet de impala naar de kant en draait zich naar me op. ‘kan je eventjes eruit?’ verbaast kijk ik hem aan. ‘het giet buiten!’ Dean kijkt me lang aan en ik open de deur. Met veel tegen zin stap ik naar buiten en voel mijn kleren gelijk door weken. ‘jippie…’ ik kijk naar binnen en hoor het gesprek gedempt. Ik had net zo goed binnen kunnen zitten. ‘sla mij dan, of geef mij de schuld dat ik je heb weggehaald bij Jessica’ zegt Dean. Opeens deed de regen me niet meer zo veel. ‘Dean, ik ga jou niet de schuld geven’ ik besluit niet verder te luisteren en loop naar de kaart die naast de weg staat. Iets trekt mijn aandacht. Aan de bosrand staat iemand. Hij kijkt mijn kant op. Zijn tanden zijn ontbloot. Een onverklaarbare kou laat mijn nekhaar overeind komen. ‘Alex kom je?’ snel draai ik me om en knik. Als ik terug kijk is de man verdwenen. ‘het lijkt alsof je een geest hebt gezien’ zegt Sam als ik in stap. Mijn kleren zijn zeiknat en ik pak de jas die ik in de auto had laten liggen op. ‘er is niets, behalve dat Dean hier mij naar buiten heeft gezet in de regen!’