Proloog

Ik voelde me al een paar dagen niet helemaal lekker. Sinds Liam en zijn kersverse vriendin Sam echt een stel waren, begon ik onbewust na te denken over mijn eigen liefdesleven. Ik begon me af te vragen waar die nou eigenlijk uit bestond, om vervolgens tot de trieste conclusie te komen dat ik die vraag met ‘helemaal niets’ kon beantwoorden. Ik had geen liefdesleven. Ik had inderdaad een paar korte relaties gehad met modellen en een aantal… Nou ja, ‘relaties’ met meisjes die ik een nacht kende en daarna nooit meer sprak. Niet dat ik het erg vond, die nachtelijke relaties, maar nu ik zag hoe gelukkig Liam en Sam met elkaar waren, begon ik me toch af te vragen wanneer mijn liefde van mijn leven langskwam. Ik begon iemand te missen die ik nooit had gekend, waarvan ik niet eens weet hoe ze heette. Ik voelde me eenzaam. Wat had je aan een beroemd leven als je die met niemand kon delen? En dan niet delen zoals ik met Liam, Louis, Niall en Zayn deed, maar delen zoals Liam het met Sam deed. Daar verlangde ik zo erg naar, dat het eigenlijk gewoon pijn deed. Ik wist niet wat dit was. Dit gevoel kende ik niet. Ik was er bang voor, maar tegelijk was het ook verslavend.
De jongens merkten mijn nieuwe gedrag op en probeerden met mij erover te praten, maar ik kon of wilde het niet onder ogen zien. Wat dat ‘het’ in dit geval was, wisten de jongens niet en ik evenmin. Tot ik besloot om niet langer bang te zijn voor dit nieuwe gevoel en er over na moest denken, zoals de lads me aanraadden. Dus nu had ik er over nagedacht en wist ik wat het was. Ik hunkerde naar liefde.
Hoewel ik nu wist wat er met me aan de hand was, wilde ik het mijn vrienden nog steeds niet vertellen. Moedeloos zagen ze toe hoe ik langzamerhand een hopeloos wrak werd, een wrak dat bergen chocolade at –waar Niall overigens nog steeds boos over was, want het was zijn chocola- en een wrak dat laat in de nacht stiekem romantische films keek, in plaats van bezig was met meisjes. Ik las zelfs van die magazines die grotendeels over de liefde gingen. Natuurlijk had iedereen kunnen raden waarom ik me zo vreemd gedroeg als ze de tijdschriften en films zouden zien, maar ik hield die spullen angstig voor hun reacties verborgen. Ik haatte het gevoel dat me overnam, maar tegelijkertijd omarmde ik het. Ik had geen idee waarom. Misschien in de hoop dat het me ooit iets zou opleveren, dat plotselinge geloof in de liefde.
Misschien omdat ik onbewust allang wist dat mijn prinses op het witte paard niet lang meer op zich zou laten wachten.