XXXVIII. Fine then...

Ze klapwiekte een paar keren tot ze ongeveer tot mijn hoogte was. Ze probeerde me te grijpen, maar merkte -voor de zoveelste keer- dat ze niet aan me kon door Dagmars schild. Ze keek me boos aan.
'Dunkin, ze speelt vals!' riep ze luid. Ik vroeg me af wat er nu ging gebeuren, zou barbie's vriendje nu aankomen lopen om haar te troosten. Ik merkte dat de lucht om me heen leek te draaien, als een soort minitornado. Een man zat bij me in de bol, hij grijnsde kort.
'Ik volg alleen maar orders, Schat. niet dat ik het erg vind op dit moment.' zei hij lachend, waarna hij me stevig vast nam. Ik voelde me draaien, maar ik kon nog ongeveer scherp zien.
Toen we weer stil stonden, merkte ik dat we op de grond stonden. Het kasteel was op ongeveer tien meter van me.
'Lilz?' hoorde ik Alec roepen. hij had gezien hoe ik verdwenen was.
'Iedereen geeft zich over anders gaat "lilz" haar kop in brand vliegen!' riep het meisje, ze lachte luid. Oké, was ik de enige die haar een beetje raar begon te vinden. Het leek erop dat iedereen leek te doen wat dit kleine meisje wou.
'Haar in brand steken, Madre Madonna.. is dat niet een beetje overdreven, Signora?' vroeg de man die nog steeds zijn handen om mijn middel geslagen had. Het meisje knikte.
'Ik heb er al mijn werk ingestoken, Elisabeth Volturi moet dood.' zei ze eenvoudig. Ze deed me een beetje denken aan Jane. Een heel klein beetje.
'Wacht even, ik ben niet mee... je verwacht dat ik stil blijf zitten om vermoord te worden, juist?' vroeg ik. Ze keek me verbaast aan, leek even te denken en knikte dan.
'Doe maar, Dunkin.' zei ze daarna. ik glimlachte. Dunkin viel gillend neer van de pijn. Het kon waarschijnlijk wat minder erg, maar ik wou dit kleine meisje heel graag op stang jagen. Jammer genoeg had ik daar DUnkin voor nodig, maar zodra hij me los liet, stopte ik met hem te folteren. Ik klapte mijn vleugels open en vloog tot op de hoogte van miss Wangedrag.
'Je speelde weer vals!' riep ze uit. Ik glimlachte.
'Sorry, ik ben niet goed mijn kleine kinderen, denk ik.' grijnsde ik.
'Wil je spelen? Mij best.' zei ik, waarna ik haar uit de lucht schopte. Gemeen van me, maar dit "spelletje" had lang genoeg geduurd. Toen het kleintje op de grond lag, kwam Jane naast me staan.
'Wat is je bedoeling? Waarom wil je Elisabeth dood?' vroeg ze. Het meisje schudde haar hoofd.
'Ik zeg lekker niets.' zei ze koppig. ik rolde met mijn ogen, jane vond het blijkbaar ook grappig. Ze glimlachte een beetje.. Het meisje rolde krijsend rond.. Jane vond het toch niet zo grappig.
'Zo is het wel genoeg Jane.' zei ik zacht. Ze haalde haar schouders op. Het kleine meisje voor me bleef zitten. Ik keek haar recht aan.
'Jij pakt iedereen af van me.' zei ze boos.
'Wat bedoel je daar nu mee?' vroeg ik verbaast, ik had haar nog nooit eerder gezien. Wat zou ik er mee winnen om haar dingen af te nemen?
'Mijn papie wil wel dat jij bij hem woont, maar voor mij heeft hij geen tijd, niet echt eerlijk, hé?' vroeg ze. Ik keek Marcus, Aro, Tristan en -ja, eerlijk is eerlijk- Dagmar aan.
'Oke, wie heeft iets op te biechten?' vroeg ik, met het gedacht dat Tristan er weer voor iets zou tussen zitten.

---

Mensen! Minder goed nieuws voor jullie vrees ik... Niet zo heel lang na het stukje dat ik gisteren online heb gezet, heb ik een einde aan mijn verhaal gemaakt. Ik weet dat het nogal kort is, maar ik begon een beetje inspi-loos te worden. Na deze komen er nog 2 stukjes, maar dan is het afgelopen...