XXXVII. give up, honey....

Dit was te makkelijk, Jane hield miss spiegelbeeld plat tegen de grond. Ik wou naar boven lopen om haar naar beneden te schoppen, maar Dagmar schudde zijn hoofd. Hij maakte het schild opnieuw aan, vlak voor een nieuwe regen pijlen. Ik opende mijn vleugels, maakte mijn eigen -oké, een kopie van Dagmar's- schild aan en liep naar buiten. Voor de zekerheid maakte ik ook Bella's schild na. Het enige probleem was dat ik me nu echt voelde alsof ik in een levensgrote bubbel zat, maar blijkbaar was het wel nodig. Eenmaal ik uit Dagmars koepel was, leken alle pijlen zich op mij te richten. Ze volgden me. Jane maakte op aanraden van Dagmar een gevaarlijke gok, samen met Alec liepen zij snel en behendig naar het kasteel toe. er kwam geen reactie, de hoeveelheid pijlen die op mij gericht werden, namen toe. Iedereen leek er verbaast over, maar toen Jane haar controle over onze illusioniste los liet, keek het meisje met de witte haren [zie foto] glimlachend toe terwijl er een nieuwe lading pijlen op me gericht werden. Ik vroeg me af hoe lang ze het zouden volhouden, hoe lang het zou duren eer ze opgaf. Het schild zou niet meegeven.
'Meer pijlen! Ze moet branden!' schreeuwde het meisje uit. Ik keek haar verbaast aan, blijkbaar was ik niet de enige. Ik knikte naar Rose -die het bevel nu echt van Bella overgenomen had-, Dagmar, en Felix die mijn groep overgenomen had. Als iedereen zich op mij concentreerde, zou het makkelijk gaan. Ze hadden niet veel tegenstand. De kleine schreeuwster op de kantelen leek mij heel graag in vlammen op zien gaan, dat was wel duidelijk. Verder gebeurde er eigenlijk niet. De Volturi gingen uit efficientie weer in hun cirkel te werk, ze dreven iedereen bijeen, Alec zorgde ervoor dat ze niets deden. Of toch, niets konden doen zonder elkaar uit te moorden.
Waarom ging het zo makkelijk terwijl we zo veel tegenstand verwacht hadden? We hadden een paar gaven opgemerkt; de rozengeur die ik niet aankon, Tonia die veranderd werd door mij -nu dacht ik wel te weten wie het was-, de vampiers die op geheimzinnige wijze uit onze verstevigde kelder verdwenen... uiteindelijk gaven ze zo makkelijk op. Vladimir en Stefan niet, Aro en Caius hadden ze in stukjes gescheurd... excuseer, laten scheuren. Ik ging op de top van het kasteel staan. Het meisje onder me keek me razend van woede aan. Ik glimlachte naar haar, die kon niet goed tegen haar verlies. Zolang je het een gevecht kon noemen. Er was geen echte vijand geweest. We waren goed beschermd, er waren tot nu toe geen doden gevallen, het klopte niet. We waren bang geweest dat we het misschien niet gingen halen, we hadden verdorie niets te doen. oké, met dertig vampiers tegen een vampier die pijlen de lucht in kon schieten, twee ouwe opstandige vampiers...en een klein kind dat zich in anderen kon veranderen. Er leken nog wel een heel aantal vampiers in het kasteel zelf te zijn, maar die gaven zich bijna meteen over toen ze de overmacht zagen. Zeker met de vaste leden van de Volturi die in hun klassieke outfit waren.
Het meisje onder me gromde laag, het paste niet bij haar, ik kon het niet echt bedreigend noemen. Ik moet wel toegeven dat ik vrij verbaast was toen ze net als ik een paar vleugels tevoorschijn haalde, en nog steeds zichzelf was. oké, wie van de vier -Marcus, Aro, Tristan of Dagmar- had zich niet kunnen inhouden?