08.

Sophie

Ik zwaaide naar Luke en Jai die samen de hoek omliepen en toen ze uit het zicht verdwenen waren liep ik het huis binnen. Het was drie dagen geleden nadat ik met de jongens tijdens school naar het strand was gegaan. Mijn moeder had gelukkig niks doorgehad, mede doordat ze elke dag fulltime werkte en er haast nooit was. Het maakte me eigenlijk ook niet zoveel meer uit. Ze deed maar waar ze zin in had. Dan kon ik ook mooi mijn eigen gang gaan en had ik geen last van haar gezeur. Ik zuchtte even en schonk wat drinken in waarna ik op de bank plofte. Luke en Jai hadden me nog gevraagd met ze mee te gaan maar ik voelde me te bezwaard om er ja tegen te zeggen. Ik ging al bijna elke dag met ze mee deze week en morgen zou ik er ook weer bij zijn tijdens het filmen van hun nieuwe video. Ik sloot m'n ogen even en voelde opeens hoe moe ik wel niet was. Ik gaapte even en ging op mijn zij liggen terwijl ik mijn ogen gesloten hield. Het was ook niet zo gek dat ik zo moe was. Deze week was behoorlijk stressvol geweest. Een nieuwe klas, nieuwe mensen, zenuwen, een heel ander gebied, de verhuizing zelf. En dan had je nog die gevoelens die ik steeds meer begon te krijgen voor Luke. Elke keer weer als ik hem zag of zijn stem hoorde leek mijn hart stil te staan, dan gebeurde er iets magisch. Ik kon het niet eens uitleggen maar het was een geweldig gevoel. Misschien was dit was ze noemden, verliefdheid. De kriebels in je buik, en aan niemand anders meer kunnen denken dan die ene persoon. Het klopte allemaal, want Luke bleef maar in mijn hoofd rondspoken. Toch mocht ik er van mezelf niet aan toegeven. Luke kende mij niet, hij had geen idee. Hij had zo'n verkeerd beeld over mij, maar ik wist dat ik het mezelf kwalijk moest nemen. Ik vertelde hem maar de halve waarheid, loog zelfs tegen hem. Ik deed alsof ik een zorgeloos leven had, maar eerlijk gezegd was het andersom. Nee, ik voelde me echt schuldig tegenover Luke maar het tegen hem zeggen durfde ik nog steeds niet. Ik werd uit mijn gedachten geschud door een deur die dichtklapte en voetstappen die de woonkamer binnen kwamen. Ik schoot overeind en keek verbaasd naar mijn moeder die in de deuropening stond. 'Jij bent vroeg thuis.' Zei ik. Mijn moeder glimlachte. 'Goed hè, ik vond dat ik ook wel eens wat aandacht aan mijn dochter moest besteden.' Ze keek me aan maar al snel verdween haar glimlach. 'Wat?' Vroeg ik. 'Gaat het wel goed met je? Je ziet een beetje wit.' Met snelle stappen liep ze op me af en legde haar hand op mijn voorhoofd. 'Ben je moe?' Vroeg ze bezorgd. Ik schudde mijn hoofd en zuchtte diep. Ja oké, ik was wel een beetje moe, maar mijn moeder ging er meteen veel meer achter zoeken dan werkelijk het geval was en daar had ik geen zin in. Ze kon zo overbezorgd zijn sinds ik twee keer leukemie heb gehad. 'Weet je het zeker Sophie? Je ziet er moe uit. Misschien kun je beter even op bed gaan liggen.' Ik had meteen helemaal genoeg van haar gezeur. Ik was echt blij dat ze een keer op tijd thuis was, maar dan moest ze niet allemaal vervelende vragen gaan stellen. 'Ja mam, het gaat goed. Ik was eigenlijk net van plan naar Luke en Jai te gaan.' Verzon ik snel om van haar af te zijn. 'Oh.' Mama's stem klonk teleurgesteld en even had ik de neiging om te zeggen dat ik toch maar thuis bleef maar ik deed het niet. Ik weet niet eens waarom ik zojuist gezegd had dat ik weg ging want dat was helemaal niet waar maar op de een of andere manier kon ik niet tegen mijn moeders gezeur. 'Nou, dan ga ik maar. Tot straks oké.' Mama knikte. 'Oké, veel plezier schat. En doe rustig aan want je ziet er niet erg fit uit.' 'Ja mam.' Zuchtte ik en voor ze nog meer aan mijn hoofd kon zeuren liep ik het huis uit. Automatisch liepen mijn benen in de richting van Jai en Luke's huis en ik vroeg me af of dit wel zo'n goed idee was. Ze zouden er niks van snappen als ik toch binnen kwam lopen. Ik besloot gewoon te doen alsof ik van gedachten veranderd was en al wat opgeluchter liep ik verder. Eenmaal bij hun huis aangekomen begon ik toch weer te twijfelen. Wat als ze iets anders aan het doen waren? Misschien waren ze er wel helemaal niet. De voordeur ging open en snel verstopte ik me achter was bosjes. Ik had geen idee wat me bezielde en met samengeknepen ogen wachtte ik af tot de voetstappen verdwenen. Na een minuutje opende ik m'n ogen weer en zag Luke of Jai, het was te ver om te zien, net de straat uitlopen. Snel stond ik op en rende achter hem aan. Een naar, verdacht gevoel had zich in mijn maag genesteld en ik wist dat was ik nu aan het doen was, heel fout was. Ik kon het alleen niet laten en stiekem liep ik achter de jongen aan. Uiteindelijk kwam ik erachter dat het Luke was, door de kleren die hij droeg. Luke leek niet in de gaten te hebben dat ik hem achtervolgde, en hij was vrolijk een deuntje aan het nuriën. Ik kon nu gewoon naast hem gaan lopen, ik kon doen alsof ik toevallig een boodschap moest hebben en hem tegenkwam. Net toen ik de stap wilde wagen kwamen er een paar jongens op Luke afgelopen. Verschrikt hield ik mijn adem in en verstopte me achter een boom. 'Hey Faggot, wat doe jij in je eentje op straat?' Hoorde ik een van de jongens zeggen. 'Dat gaat je niks aan, Jordy.' Luke's stem was duidelijk te herkennen en voorzichtig keek ik even langs de boom. Luke werd omsingeld door vier jongens en een ervan was Jordy. Ik herkende hem uit duizenden. 'Die video's van jou hè, ik wordt er echt knettergek van. Heel Melbourne wordt er gek van. Niemand mag jou en je vriendjes.' Hoorde ik Jordy zeggen. 'Fuck off, dat is natuurlijk ook de reden dat ik 150.000 volgers op twitter heb en 200.000 subscribers op youtube.' Ik glimlachte even. Luke had zijn woordje altijd wel klaar. 'Het is gewoon een tijdelijke hype. Over een tijdje komt er iets anders, een veel getalenteerdere boyband ofzo en dan zijn al jullie fans jullie zo vergeten.' Ik hoorde de andere jongens even lachen en woest balde ik mijn vuisten. Hoe konden ze nou zoiets zeggen? 'Jullie zijn gewoon jaloers dat ik wil wel wat bereikt heb in mijn leven en lol heb kunnen maken. Dat kunnen jullie niet zeggen.' 'Ha, jaloers? Echt niet. Ik maak nog liever wc's schoon.' Ik moest Luke helpen, verdedigen zoals hij ook bij mij had gedaan deze week maar ik durfde niet. Jordy en zijn vriendjes zagen er niet ongevaarlijk uit en het liefst wilde ik dat ik nooit achter Luke aan was gelopen. Ik had meteen het gevoel dat het een slecht idee was. 'Laat me er gewoon door oké? Dan hebben jullie geen last van mij en ik geen last van jullie.' Luke wilde de jongens aan de kant duwen maar Jordy duwde Luke hard naar achteren waardoor hij tegen een hek aanknalde en met een pijnlijk gezicht op de grond terrecht kwam. Geschrokken keek ik naar het tafereel. Ik kon niet meer bewegen, stond aan de grond genageld. 'Bedenk voor de volgende keer even of het wel slim is om in je eentje tegen ons in te gaan. En als je dit ook maar aan één iemand verteld zorg ik er helemaal voor dat je voor altijd spijt hebt.' Jordy grinnikte en schopte nog één keer in Luke's buik voor hij met de drie andere jongens snel wegliep. Vol afschuw keek ik naar Luke die met moeite opstond en zijn weg vervolgde. Ik had hem moeten helpen. Waarom had ik hem niet geholpen? Ik schudde mijn hoofd en keek Luke na. Ik wist het wel. Ik was bang. Bang om net als Luke van die vreselijke opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd te krijgen. Bang om gepest te worden. Bang om niet aardig gevonden te worden. Ik schudde mijn hoofd, kon nog steeds niet beseffen wat ik net gezien had. De volgende keer als dit weer gebeurde, en ik was erbij, dan moest ik hem helpen, verdedigen. Dat was wat vrienden voor elkaar deden. Als ik het durfde tenminste, want er had zich nu al een angstig zenuwachtig gevoel in mijn maag genesteld die ik niet zo makkelijk zou kunnen negeren.