If you believe - 18

Na lang twijfelen geef ik toestemming aan Liam om Niall te sturen. Hij stuurt een berichtje of hij naar de kamer wilt komen. Als excuus gebruikt hij dat er eten is. Dan weten we zeker dat hij wel zal komen. Terwijl hij me nog even raad aan het geven is voor straks, krijgt hij een berichtje dat het meer dan oké is en dat hij er binnen een 10 minuutjes gaat zijn. Ik begin weer zenuwachtig te worden. Het gaat ook altijd zo: ik ben zenuwachtig, het gaat eindelijk over en dan ineens, boom, stress is back in the house. Maar wat als hij echt wel wegloopt wanneer hij mij ziet? Liam probeert zijn uiterste best te doen om mij te kalmeren. Het lukt niet echt, maar het is lief dat hij het probeert. Iemand klopt plots op de deur. Ik kijk geschrokken om. Liam staat op en gaat rustig richting de deur. Hij kijkt om naar mij en vraagt: "Mag ik?" Ik sta op en ga achter een hoek staan, zodat hij me niet direct ziet. Als ik daar ben hou ik me klaar en zeg ik dat hij mag. Liam doet de deur open en van achter de deur komt eerst een schattig en verlegen jongen tevoorschijn. Daarna verandert hij in echt cookiemonster en vliegt de kamer in. Dat monster verdwijnt al snel wanneer hij mij ziet. Ik kijk Liam aan en terwijl kijken er 2 geschrokken ogen naar mij. Liam kijkt ons bezorgd afwisselend aan. Ik kijk naar Liam omdat ik niet naar Niall durf te kijken. Ik maak mijn blik vragend naar Liam. "Komt goed, mag ik?", fluistert hij. Hij denkt waarschijnlijk dat Niall hem dan niet kan horen, of iets in die aard. Ik knik even angstig naar hem. Hij knikt lichtjes terug en gaat dan naar buiten. Ik voel mij vanbinnen helemaal warm worden. Mijn benen beginnen nu echt te trillen van de zenuwen. Ik voel dat zijn ogen nog steeds naar mij gericht zijn. Ik neem alle moed bij elkaar en kijk hem ook aan. We kijken nu elkaar recht in de ogen. Ik voel de tranen al opkomen. Niall kijkt me bezorgd aan. De tranen gaan rustig hun weg over mijn wangen. De Ierse jongen komt naar mij toegestapt. Hij wilt mij een knuffel geven, maar door 1 of andere reden probeer ik hem weg te duwen. Ik heb zelf voor die tranen gezorgd, hij moet ze niet opvangen. Ik moet ze zelf wegwerken. Het lukt niet om zijn knuffel te weigeren want hij houdt mij dicht bij hem. Ik lig nu al wenend in zijn armen. Hij begint lichtjes over mijn rug te wrijven om mij te troosten. Ik krijg er zelfs een kleine rilling van. Wat heb ik dit gemist. Die armen, dat lijf, die jongen. "Ik mis je eigenlijk wel", zeg ik stil en nog steeds al wenend. Het is echt zo. Hij doet iets met me wat geen enkele andere persoon kan doen. Dat heeft hij bewezen. Dit korte moment heeft dat bewezen. Niall stopt met wrijven over mijn rug wanneer ik de 'ik mis je' woorden zeg.