28. Broken Arrow.

Aangekomen bij het ziekenhuis schiet de bezorgdheid weer door mij heen. Een van de standaard gevoelens die die plek bij je oproept.
We rennen naar Derek, Scott en de Sheriff.
'En?'
Derek zijn ogen schieten gelijk naar Isaac zijn verbonden arm, daarna schieten ze naar mij. Ik kan gewoon bijna zijn gedachte horen. 'Jane. Wat heb je gedaan?' Met dat (altijd weer hetzelfde) gegrom van hem. Een ongewillige glimlach speelt rond mijn mondhoeken, zodat ik zijn ogen zie vernauwen.
'Hij redt het.' Opgelucht haal ik adem. Hij redt het.
'Hoe. Is het gebeurd?' Derek geeft zijn staar blik eindelijk op en draait zich om naar de Sheriff.
'Er zijn toch al meerdere dierenaanvallen geweest?'
'Hoe vinden jullie hem dan zo afgelegen?'
Zonder elkaar aan te kijken, gaf Derek snel antwoordt.
'Hij heeft me nog kunnen bellen.'
Ondanks dat de Sheriff het niet lijkt te geloven, laat hij het toch rusten.
'Wilt u misschien koffie?'
Derek glimlacht erbij. Even ben ik verbaasd. Die glimlach, de eerste glimlach die ik bij hem zie, maakt hem zowaar nog aantrekkelijk. Ik moet mezelf corrigeren bij deze gedachte. Derek is geen lelijke jongen en ondanks dat hij met zijn mysterieusheid vast sommige meiden 'on' turnt, staat een glimlach hem toch beter.
'Graag', antwoordt de Sheriff dankbaar.
'Loop je even mee, Jane?'
Voor ik hem kan beantwoorden, pakt hij al mijn bovenarm vast en trekt me mee. Isaac gaat voor hem staan.
'Ga aan de kant', sist Derek tussen zijn tanden door naar hem. Isaac zijn ogen lichten geel op.
'Laat haar los.' Derek zijn ogen worden rood.
'Isaac. Ga. Aan. De. Kant.'
'Als je haar loslaat.'
Derek snuift met zijn neus, maar laat me wel los. Isaac zijn ogen kleuren weer blauw. Hij stapt aan de kant, zodat we erlangs kunnen. Ik druk snel nog een kus op zijn wang voor ik Derek achterna ga. Eenmaal bij het koffieapparaat word ik door Derek een kamer ingetrokken. Hij drukt me tegen de muur.
'Sleutels?' Ik graai ze snel uit mijn zak en laat ze in zijn open hand zakken. Zijn andere arm ligt op mijn keel.
'Wat heb je gedaan?'
'Wat wil je doen? Een meisje slaan?'
'Moet ik naar Isaac toegaan dan?' Ik kijk hem kwaad aan.
'We zijn naar je auto gelopen, daar viel dat reptielen monster ons aan.'
Derek schudt zijn hoofd. 'Je bent nog naar mijn huis geweest.'
Nu schud ik mijn hoofd, zelfverzekerd dat hij dat niet kan weten.
'Jawel.'
Ik trek een wenkbrauw omhoog. Zijn arm drukt steviger tegen mijn luchtpijp.
'D-Derek', kuch ik moeizaam. Zijn ogen zijn rood geworden.
'Lieg niet.'
'D-aar m-mag jij o-ok wel eens mee b-beginnen.' Ik krijg nog maar amper adem.
Er wordt aan de deur getrokken.
'Derek, doe open! Ik zweer het je, als je haar ook maar met een vinger pijn doet.'
Isaac begint harder tegen de deur te bonken. Mijn longen beginnen te branden, steeds erger. Ik wil naar lucht happen, zo wanhopig graag, maar het lukt niet. Ik probeer zijn naam uit te spreken, maar ik produceer geen geluid meer.
'Derek doe open!' Scott is er ook bij gekomen.
Vlekke verschijnen voor mijn ogen. Duisternis en vlammen. Het begint steeds zwarter te worden, steeds meer te branden. Dan val ik. Meters naar beneden. Verdwenen in duisternis. Omringd door niets anders dan leegte.

Mijn ogen openen zich langzaam. Mijn keel, luchtpijp doet zeer. Hurts like hell. Elke ademhaling gemengd met een ijzig hoog gepiep. Ik lig in een ziekenhuisbed, zie ik. Flitsen schieten door mijn hoofd. Naast mij mijn oma op een stoel.
'Had me toch gezegd dat het niet ging', haar ogen zijn gevuld met tranen. Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ik wil protesteren, vragen wat ze ermee bedoelt, maar ik durf niet te praten. Bang voor de pijn, dus gebaar ik dat ik wil schrijven.
'Waar heeft u het over?' Dit keer is het mijn oma die het even niet snapt.
'Ze zeggen dat je geprobeerd hebt je.. jezelf.. op te hangen.' Mijn mond zakt open. Au, doet pijn.
'Iemand heeft me gewurgd', schrijf ik op. Ze geloof het niet.
'Waar is Isaac?' Ze haalt haar schouders op.
'Wie vond me?'
'Een verpleegsters.' Ik sta op, vastberaden Isaac te zoeken. Mijn oma drukt me terug in mijn bed.
'Niet doen. Je moet rusten.' Ik duw haar weg. Het spreken doet zeer, maar de woede die ik voel verdooft dat gevoel.
'Dat jij je familie nou achterlaat! Ik wilde mijne gaan zoeken!' Schreeuw ik naar haar. Ik duw en ze stapt terug.
Wanneer ik de gang door ren, past het nummer dat zacht door de boxen klinkt perfect bij dit moment..

When you shoot across the sky like a broken arrow.
It's so hard to keep yourself on the straight and narrow.
When you shoot across the sky like a broken arrow, you fall of course.
Yeah when you hit the ground.
It's hard to get to heaven when your were born hell bound.


-- Comment? Thankyou! X --
*THE SONG*