XXXVI. We <3 surprises

Ik keek even naar Bella en controleerde bij Marcus en Remi; dit was echt het kasteel dat we nodig hadden. Dit was het "nest" van onze tegenhangers. Ze hadden ons al moeten zien en horen komen, waarom was er nog geen reactie gekomen? Terwijl ik dat overpijnsde zag ik Dagmar in een oogwenk op zijn knieën zakken en met zijn handen op de grond slaan.
'Lils, een beetje hulp zou vriendelijk zijn!' hoorde ik hem roepen. ik wist dat hij weer zijn schild gebruikte. Het was doorzichtig, maar ook ondoordringbaar... fysiek dan toch. Ongeveer een seconde later merkte ik op wat Dagmar had zien aankomen.
Brandende pijlen. Wij maakten de koepel die onze groepen moest beschermen tegen zowat een van de gevaarlijkste dingen die er waren voor ons; vuur.
Dagmar en ik wisselden een blik uit, we hadden geen gedachtenlezen nodig om elkaar te begrijpen. Ik knikte. Dagmars groep bleef staan, Bella en ik liepen vooruit. Er verscheen iemand voor ons, ikzelf. Ik knipperde met mijn ogen. Ik was ik, ik leidde een groep die bezig was naar het kasteel op te rukken en toch zag ik mezelf staan op de kasteelmuur.
'Alsjeblieft, niet doen. We kennen elkaar, ik hoor bij jullie. En toch willen jullie mijn kasteel aanvallen?' hoorde ik mezelf van op de muur roepen. Er ontstond chaos, ik kon niet op twee plaatsen tegelijkertijd zijn.
'Blijven doorgaan!' riep ik, waardoor ik het totaalplaatje nog meer onbegrijpbaar maakte. Bella was te veel in de war, Rose nam haar plaats in als leider.
'Jullie hebben Elisabeth gehoord, blijven doorgaan!' riep Rose luid. Haar groep leek haar belangrijk genoeg te vinden om te doen wat ze zei, ondanks de verwarring.
'Rose, alsjeblieft.' riep mijn spiegelbeeld. 'Waarom valt iedereen me aan? We zijn bijna zusjes!' Spiegelbeeld leek passend, maar ik begon lichtjes de verschillen te zien. Als ik écht aangevallen zou worden door de hele bende, zou ik Felix bij me hebben, zou ik naar beneden komen om iedereen te overhalen, zou ik toch zeker daar niet blijven staan. Rose bleef staan, en daarom ook haar hele groep. Ik keek naar haar, ze leek helemaal in de war. Jane vloekte en ging door, als een van de enige blijkbaar.
'Janie, alsjeblieft.' riep mijn vals spiegelbeeld. Jane keek gevoelloos op, glimlachte lichtjes. het was een behoorlijke shock om mezelf door de knieën te zien gaan. Ik lag te gillen van de pijn. Echt verwarrend. Sommigen onder ons draaiden zich boos naar Jane om. Hoe durfde ze de nieuwe heerster van dit gebied zo aanvallen?
'Je mag misschien wat onrust zaaien, je mag een goeie show opzetten, maar je moet wel je rol kennen. In geen honderd jaar zou mijn Elisabeth eraan denken om mij "Janie" te noemen.' zei ze kalm, haar kinderlijke stem klonk boos. Ik glimlachte, Jane liet zich niet zomaar inpakken.
'Whatever.' klonk het boos van boven. Spiegelbeeld-ik was blijkbaar van de muur afgevallen of gesprongen, maar het was Aro die er terug op kwam. Jane keek naar mij, ze -als het al een ze was- had een fout gemaakt.
Jane keek naar Bella, ik snapte wel wat de bedoeling was. Meteen overkoepelden wij een mentaal schild over de groepen. In plaats van Aro stond een vrouw op de muren, met een zwarte vogel op haar schouder. Iets wat me lichtjes verbaasde, want dieren werden meestal afgeschrikt door onze geur.
'Ze is een illusioniste. Haar gave werkt als die van ... hoe heet die vrouw uit het oerwoud weer? Het doet er niet toe, ze kan van op afstand je laten denken dat ze iemand anders is. Ze speelt met je inzichten, ze kan iedereen nadoen... ze kent hun giften, hun stem maar niet hoe ze zijn, hoe ze met anderen omgaan...' verklaarde Jane. Ik glimlachte naar haar. Ik was blij dat ze het zo snel doorhad.
'Zij is ook de oorzaak van de rozengeur... ze is zoveel verschillende personen in 1, dat haar geur je in de war brengt. Zelf ons brein kan het niet aan als ze beslist haar geur achter te laten.' legde ze uit. het meisje op de kantelen gromde naar Jane, maar viel meteen weer gillend neer. Je zou toch verwacht hebben dat ze dat op zijn minst had zien komen?