Narcissa?

‘Alohomora.’ Met een klik ging het slot van de kelderdeur af.
Avondrood stond op het punt om de kelder uit te marcheren toen hij een hele lichte kreun hoorde uit de uithoek van de kelder. Hij was het bijna vergeten: het hoopje ongeluk dat hij eigenlijk hierheen had moeten brengen voor Lucius. Weifelend bleef Avondrood staan, met zijn blik op de man in de hoek gericht. Hij bewoog niet, en kreunde nu ook niet meer.
Heel even schoot Avondroods blik naar Lucius, die vlakbij de middelste pilaar van de kelder lag. Lucius komt toch niet meer in beweging, want dood is dood, dacht Avondrood zonder enige emotie. Nou goed, eerst maar eens de rest van de Malfidussen de kelder in zien te krijgen.
Avondrood keerde ze nadat hij die knoop doorgehakt had beiden de rug toe en liep de stenen trap op, die richting de gang van de grote villa leidde. Met een zelfverzekerde tred stapte hij met zijn halfhoge laarzen de gang door. Onder aan de enorme, met lichtrood tapijt beklede trap stopte hij.
‘Narcissa?’ riep hij.

Haar naam galmde zelfs nog door op de bovenverdieping. En het was niet de stem van Lucius.
Narcissa keek van Draco naar de deur, en weer terug.
‘Je blijft hier, wat er ook gebeurd. Beloofd?’ zei ze met heldere stem. Tot haar voldoening slaagde ze erin haar stem zonder enige angst of bezorgdheid te laten klinken.
Draco knikte houterig en keek zijn moeder met een gespannen blik aan. Wie had er geroepen? Vroeg hij zich angstig af.
‘Pak je toverstok, maar gebruik hem alleen bij nood,’ droeg Narcissa haar zoon op.
Zelf tastte ze naar haar eigen stok in haar gewaad. Nadat ze het koele hout om haar vingers sloot, was ze vastbesloten: als die arrogante jongen onderaan de trap staat, dan zou ze de kop van zijn romp af vervloeken. Hij hoorde helemaal niet onderaan de trap te staan, maar dood of op zijn minst verminkt op de keldervloer.
Draco was al opgestaan en had zijn toverstok van zijn grenen nachtkastje gegrist. Na de deur weer open te hebben getoverd en nog één blik op haar zoon te hebben geworpen, stapte Narcissa de slaapkamer uit.
‘Narcissa?’ klonk het opnieuw. Het was een lage, zelfverzekerde stem, en Narcissa meende hem te herkennen als die van Avondrood. Al wist ze het niet helemaal zeker want ze had hem niet veel horen praten.
Ze sloot de deur zo zacht mogelijk, en liep op haar tenen de gang met deuren door. In gedachten vervloekte ze haar schoenen, waar hakken onder zaten. Narcissa stopte even en schopte haar schoenen uit. Gelukkig dempte het tapijt het geluid.
Avondrood tikte ongeduldig met zijn laars op de marmeren tegels. Waar bleef ze nou toch? Ze zou toch wel-
‘EXPELLIARMUS! PETRIFICUS TOTALUS!’
Avondrood viel, verlamd en wel, met een smak op de grond neer. Zijn toverstok rolde een eindje van hem weg. Narcissa kwam achter de grote staande klok tevoorschijn, met haar toverstok nog steeds op haar tegenstander gericht, voor het geval de spreuk hem gemist had. Komt dat oerlelijke ding toch nog eens van pas, dacht Narcissa terwijl ze heel eventjes een blik op de klok wierp.
Ze liep snel de rest van de gang op de bovenverdieping door en snelde daarna de trap af. Narcissa liep zonder Avondrood een blik waardig te gunnen naar de kelder. Ze daalde de treden met een bonkend hart af. Hoe zou Lucius eraan toe zijn, als Avondrood daar doodleuk onderaan de trap kon gaan staan schreeuwen?
Met een schok kwam ze onderaan de trap tot stilstand, zonder ook maar één stap verder te zetten.