H25

Oke, ik geef het nu echt op. Ik zucht en ik probeer niet te denken aan waar ik nú zit. Ik sla mijn handen steviger om Aryens lichaam.
Omdat Diamantar maar pas hersteld is mocht ik niet mee vliegen op zijn rug en moet hij nog rustig aan doen van Aryen. Ik en Diamantar vinden dat allebij flauwe kul, maar ik ben bezorgt over mijn draak dus ik geef Aryen zijn zin.
En ik geef het op.
Hij heeft gewonnen, ik zal probéren aardiger tegen hem te zijn.
'Daar houd ik je aan,' mompelt Diamantar.
'Dat is waar, jij vind hem best aardig,' denk ik terug.
'Klopt, ik voel gewoon dat hij bij je p-'
'Waag het eens te zeggen dat hij bij me past.' Boos kijk ik Diamantars kant op en ik voel Aryen voor me verstijven en even naar me omkijken. Als hij mijn bekende kille blik ziet moet hij grijnzen en went hij zich af.
'Hij past bij je,' zegt Diamantar, gebruik makend van de stilte.
'Als je niet mijn draak was...' loos dreigement.

'Ik geloof dat we bijna bij die ruïne zijn waar je haar het eerst heb ontmoet, geloof ik,' zegt Aryen. Door het harde ruizende geluid hoog hier in de lucht kan hij niet normaal praten dus doen we het via de geest. Dat is gewoon efficenter.
'Denk ik ook,' zeg ik terug. Maar ik houd me dicht bij de grens van zijn geest. Ik wil niet horen wat hij verder denkt.
Dat is het probleem met het praten met de geest, je kan elkaar zo alles horen denken, je kan gevoelens voelen en andere persoonlijke dingen. Dus als ik niet te diep in zijn hoofd ga zitten en hij niet bij mij blijft het persoonlijk.
Maar waarom wil ik niet horen wat hij denkt? Waarom vind ik het niet erg om te horen wat Diamantar hoord? Nou... Aryen is nog steeds verliefd op me, okal houd hij zich in. Ik weet het zeker. Maar ik hou niet van hem. Ik ben nog steeds op... Metsa.
Metsa. Hij lijkt zo ver weg, maar ik droom elke avond over hem. Al zou ik willen dat ik niet elke keer aan het einde in mijn vader verander...
Ik huiver. Ik snap mijn dromen niet. Wat betekend het? Heeft Metsa echt aan mijn vader beloofd alles voor hem te doen?
Ik weet het niet. En ik wíl het niet eens weten.
'Wat is er?' Aryen spreekt zachtjes, hij moet hebben gevoelt dat ik huiverde.
'Heb je het koud?'Vraagt hij bezorgd.
'Nee, niets. Is niet erg, laat maar. Laten we nou maar gewoon naar die Ruïne gaan.' Hopelijk heeft hij niet gehoord wat ik dacht.
Hopelijk.
Straks gaat hij echt denken dat Metsa slecht is...
Door die droom.

Ik bijt op mijn lip en kijk hoe de ruïne steeds dichterbij komt. Nog een paar hondert meter onder ons... 100... 50... Hopelijk is Cecile thuis, zonder haar kan die voorspelling niet uitkomen.
Maar straks is die Sisja er ook, wat dan?
We landen, en Diamantar blijft boven ons vliegen en houd de omgeving in de gaten.
Ik haal diep adem.
Op zoek naar Cecile dan maar.