The new kid *19*

Onze vrienden irriteerde zich nog meer aan ons dan gisteren. Alice en ik waren de heletijd aan het smoezen en we zagen er waarschijnlijk uit als een stelletje de heletijd bij elkaar niet verder dan elkaars schaduw. Op sommige lessen na. We vroegen ons af hoelaat Mike ging bellen want er was namelijk een tijdverschil tussen hier en daar. Het zou ons niet uitmaken als ze tijdens school zou bellen maar ik zou een heel goed ecxuus moeten verzinnen om Alice uit haar les te krijgen. Ik had al een paar ideeën maar ik wist niet zeker of het zou werken als ík zou zeggen dat de moeder van Alice in het ziekenhuis lag. We waren best wel blij toen Mike ons niet belde tijdens school. Maar het ergerde ons wel heel erg dat ze zo laat belde. We hadden geprobeerd de tijd te doden door allemaal levenloze dingen maar we waren te hyper om lang stil te zitten. Uiteindelijk waren we een watergevecht gaan houden om onze hyperheid er uit te halen. We waren helemaal doorweekt toen mijn moeder een einde maakte aan het gevecht. Mijn moeder was niet blij te zien dat de tuin geruineerd was. Maar Alice heeft ons gered door haar pruillipje opgezetten. Mijn moeder was gelijk gestopt met zeuren.
Mike had ons pas na het eten gebeld. Ze was aan het hijgen toen ze belde.
'Hey, sorry dat ik zo laat bel maar ze mogen niet weten dat ik bel.' Alice en ik waren naar mijn kamer toe gesprint zodra ik mijn mobiel hoorde.
'Wie?' Had Alice gevraagt. Ik keek haar aan met een gezicht van Dat-moet-je-toch-wel-weten.
'De politie agent die op mij zou moeten letten. Hij is even wat eten aan het halen dus ik heb wel even.' Haar stem was eindelijk gekalmeerd en ze hijgde niet meer.
'Oké, wat is er vandaag allemaal gebeurd daar?' Het klonk eerder een eis dat een vraag de manier hoe ik het zei.
'Vandaag was het op zich best wel rustig. Niemand gewond geraakt.' Ze ginnikte 'Een paar mensen hebben getuigt en alles was rustig. Het is jammer dat Kim nog "voor onbepaalde tijd" in het ziekenhuis moet blijven anders hadden we vast heel veel lol. Maarja, ik weet niet wanneer ze uit het ziekenhuis mag... Uhm, morgen gaan de mensen van het forensisch team. Ik weet niet hoelaat ik zal bellen maar het zal wel even duren...' Haar stem liep af.
'Hoezo?' vroeg Alice.
'Nou, er gaat precies worden uitgelegt hoe haar ouders om zijn gekomen en dat zijn details die je liever niet wil weten. Ik denk dat Lilly mijn steun nodig heeft en ik kan haar niet in de steek laten.'
'O.' Was het enige wat Alice uit kon krijgen.
'Maar hoe is het daar?' vroeg ze om het over iets anders te hebben. 'Heb ik aardig wat huiswerk te verduren als ik terug ben?' Ze zei het op een manier waardoor ik dacht dat ik de grap miste.
'Het valt wel mee behalve voor wiskunde.' zei ik nors.
'Ik help je wel als ik terug ben.' Zei ze. 'Maar is er verder echt niets gebeurd?' Ze klonk teleurgesteld.
'Niet echt, behalve dat jouw vader echt vreemd deed op de terugreis naar Johnson city?'
'Wat heeft hij dit keer gedaan?'
'Ons ondervraagt. Maar haalt hij meer van dat soort geintjes uit?' Vroeg Alice.
'Hij heeft soms de neiging om extra overbeschermend te zijn. Daarom ben ik best wel blij als hij er niet altijd is. Hij gaat helemaal opletten hoe laat ik thuis ben en huisarest geven als ik 1 minuut te laat ben, dat soort dingen.'
'Wow... Sorry dat ik het zeg hoor, maar ik ben blij dat ik niet zo'n vader heb.' Alice had waarschijnlijk niet harder kunnen zijn
'Nou, het is beter dan helemaal geen vader hebben.' Ze klonk afwezig.
'Daar heb je vast gelijk in. Ik weet een beetje hoe dat voelt maar er is vast een verschil want ik zie hem nog wel eens.' Alice had de zelfde afwezige toon als Mike had en keek in de verte. Het was even stil. Ik kuchte en Alice schudde haar hoofd.
'Ja, op deze manier verspillen we de minuten met jou aan de telefoon.' zei ik.
'Sorry, was verzonken in een gedachte.' verontschuldigde Mike zich. Alice keek me aan met schuldbewust gezicht aan.
'Geeft niet hoor.'
'Shit.' zei Mike. Ik hoorde wat gestommel van spullen en een deur die open ging. 'Hij is weer terug ik spreek jullie morgen nog wel of anders overmorgen.' Haar stem klonk gehaast.
'Doei.'
'Doeg.' Ze had haar mobiel al opgehangen voordat ik nog iets kon zeggen maar ik begreep het wel.
Alice en ik gingen naar beneden waar we op de bank plofte. Mijn vader was het nieuws aan het kijken. Wij lette niet echt op we waren aan het praten over koetjes en kalfjes. Totdat Alice iets opviel.
'He Nick, kijk eens.' Ze wees neer de tv. Ik keek naar het scherm. Ik zag een rechtszaal. Ik keek Alice aan met een blik van waar heb je het over. Ze wees weer naar het scherm. Ik keek er weer naar maar dit keer preciezer. Keek naar elk hoofd en achterhoofd wat er was. En toen zag ik wat Alice bedoelde. Ik zag 2 hoofden die tegen elkaar aan leunden. De één had blond golvend haar tot haar schouders en de ander had zwarte krullen die ook op schouderlengte waren. Het waren Mike en Lilly natuurlijk. Mike had een arm om Lilly heen geslagen. Lilly's haar was korter dan op de andere foto's maar het zag er wel leuk uit. Ze zagen er samen echt hartverwarmend uit. Ze waren, voor zover ik zag, de jongste in de zaal en voor de rest zag ik alleen lugubere personen en saaie officiële mensen. Kim lag waarschijnlijk nog in het ziekenhuis want ik zag niet nog iemand met blond haar naast hun. Ze was weg en de verslaggever was weer in beeld. Na Alice gedag te hebben gezegd ging ik vroeg naar bed. Waar een droomloze nacht op me wachtte.