45.

Zayn Malik POV

Het begon zichtbaar te beteren met Stephanie. Na een week kon ze al rechtop in bed zitten, wat een hele vooruitgang voor haar was. Veel ongelukken had ze niet overgehouden aan haar ongeluk, waar ik dan ook heel blij mee was. Het enige wat ze had overgehouden was dat haar onderlichaam verlamd was. Je kan zeggen dat dat erg is, maar ik was al blij dat ze geen ernstige hersenschade had opgelopen en alles vergeten zou zijn. De dokter zei namelijk dat de verlamming tijdelijk kon zijn, dat een deel van de hersenen stil heeft gelegen en weer terug moet beginnen te werken. Het zou wel een hele lange revalidatie zijn, omdat ze heel lang in coma had gelegen, maar ik zou haar blijven steunen.

'Hey,' hoorde ik toen ik binnen kwam. Ze lag nog steeds in het ziekenhuis, maar ze mocht binnenkort terug naar huis. 'Hey,' zei ik. Ze was vandaag heel goed wakker, ze zat zelfs al rechtop. 'Zayn, we moeten praten,' zei ze. Ik slikte, kon dit niet even wachten? Ze keek me afwachtend aan. Ik besloot om naast haar te gaan zitten. 'Zeg maar,' zei ik zachtjes. 'Zayn, ik weet wat er allemaal gebeurd is, en ik heb er verschrikkelijk veel spijt van.' Ze stopte even om mijn reactie te peilen. Ik bleef haar emotieloos aankijken. Vanbinnen voelde ik me net een mix van allerlei gevoelens. Ik was verbaasd, blij, bang... Ze zuchtte en ging verder. 'Ik hoop dat je me op een dag echt kan vergeven. Ik weet dat je zegt dat je me vergeven hebt, maar ik weet dat je er vanbinnen nog altijd mee zit. Ik vraag je niet om me te vergeten, want dat kan ik niet. Ik heb je nodig. Je bent er altijd geweest al die tijd dat ik in een coma lag, je steunde me, en dat had ik echt nodig. Bedankt, Zayn,' zei ze. Ze keek even naar haar handen die met het deken aan het prullen waren. Toen ik niet reageerde, keek ze terug op. 'Zayn, please, zeg iets?' vroeg ze. Ik zuchtte. 'Ik... Ik weet niet wat ik moet zeggen,' zei ik. Het was even stil. 'Ik heb het je inderdaad nog niet vergeven, maar ik kan het gewoon niet vergeten. Je weet niet wat je met me deed, ik vertrouwde je,' ik zuchtte en keek naar de grond. Vrijwel meteen ging ik weer verder: 'Je had me gebruikt, en ik heb er over nagedacht...' zei ze. 'Nagedacht over wat?' Vroeg ik nieuwsgierig. Ze zuchtte. Waar had ze het over?