Chapter O.22

Ik zit met een glas wijn bij Severus op zijn kamer. Het haardvuur is aangenaam warm, en ik ga op mijn hurken zitten om mijn handen te warmen. Severus zit fronsend een brief te lezen. Ik durf niet te vragen van wie die afkomstig is, bang dat ik dan weer een hele preek krijg van dat ik me niet met hem moet bemoeien. Ik hoor hem zuchten, en de brief beland in het haardvuur. Ik heb de neiging om hem eruit te halen, maar ik hou me in en ga weer in mijn stoel zitten. Severus staart naar de vlammen die zijn gezicht verlichten. "Waarom geniet je niet van je leven, zoals alle mensen dat doen Severus?" Vraag ik voorzichtig. "Ik heb niets om van te genieten." Verbaasd kijk ik hem aan, maar hij kijkt niet terug en staart nog steeds in de vlammen. "Natuurlijk wel." mompel ik. Hij schud langzaam zijn hoofd. "Echt niet." Ik weet niet meer wat ik moet zeggen, en nip wat van mijn wijn. Er valt een geladen stilte. Severus zucht na een tijdje diep, en ik kijk zijn kant op. Hij heeft zijn ogen gesloten een treurige uitdrukking op zijn gezicht. Ik zit mijn glas neer en loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Hij krult zijn armen om mijn middel en trekt me bij hem op schoot. Mijn hoofd ligt tegen zijn borst en ik hoor het rustige kloppen van zijn hart. Heel lang zitten we zo, en na een tijde begin ik een beetje in te dommelen en ik geeuw. Mijn ogen vallen steeds verder dicht en ik geef me over, hopend dat Severus me optijd wakker maakt.