43.

Zayn Malik POV

Toen ik bij Niall binnen kwam, zag ik de jongens languit voor de tv liggen. 'Hi guys', zei ik vrolijk. Liam keek verbaasd op. 'Zo vrolijk, Zayn?' zei hij lachend. Ik knikte en ging naast hem zitten. 'Mogen we ook weten waarom?' vroeg hij nieuwsgierig. Alle hoofden draaiden zich naar mij. 'Stephanie is terug wakker,' zei ik met een glimlach. 'Dat is geweldig,' zei Liam blij. Ik knikte. 'En ze herinnerde mij nog. Het eerste wat ze zei was mijn naam. En even later zei ze ook dat ze me gemist had en ze dacht dat ze me nooit meer zou zien,' zei ik. Mijn glimlach werd groter toen ik weer terugdacht aan het moment in het ziekenhuis. Ik zag hoe Louis en Harry een blik wisselden en Niall was ook opvallend stil. Er klopte iets niet. Ik dacht dat ze blij zouden zijn voor mij, maar niemand liet een gemeende glimlach zien. 'Wat is er?' vroeg ik verbaasd. Louis en Harry richtten hun blik terug op de tv en Niall tokkelde een beetje op zijn gitaar. Toen keek ik naar Liam. Hij deed niet eens de moeite om een glimlach op te zetten, hij keek enkel bezorgd. 'Wat?' vroeg ik nog eens. 'Zayn, kan ik even met je praten?' vroeg Liam. Verbaasd knikte ik. Hij stond op en liep naar de keuken. Ik wist niet wat er aan de hand was, dus besloot ik hem maar gewoon te volgen.

Toen we in de keuken waren ging hij op een stoel zitten. Ik wilde liever recht blijven staan, dus leunde ik tegen het aanrecht. Afwachtend bleef ik hem aankijken. 'Wel?' vroeg ik. Ik hoorde hoe hij zuchtte. 'Zayn, je weet toch wat er gebeurt is tussen jou en Stephanie?' vroeg hij. Langzaam knikte ik. Natuurlijk wist ik dat nog. Nog steeds deed het pijn als ik terugdacht aan wat ze mij had aangedaan, maar ik kon haar gewoon niet vergeten. 'Waarom stel je je dan terug zo open voor haar?' vroeg hij. 'Ik...' stamelde ik. Ja, waarom eigenlijk? Om terug gekwetst te worden? Ik wist het eigenlijk niet. 'Zayn, ik wil je gewoon niet nog eens zo zien. Je was jezelf helemaal niet, je was helemaal gebroken. Het deed ons allemaal pijn om je zo te zien,' zei hij. Ik richtte mijn blik op de grond. 'Ik weet het, maar ik wil haar gewoon niet kwijt,' mompelde ik. 'Zayn, dat weet ik. Ze was speciaal voor jou,' zei hij. 'Ik wil gewoon haar niet kwijt als vriendin. Als een vriendin, niet mijn vriendin. Ik denk ook niet dat ik het aankan om nog een relatie met haar te krijgen, daar vertrouw ik haar niet meer genoeg voor,' zei ik. Liam zuchtte opgelucht. 'Zolang je zelf maar weet wat het beste voor je is,' zei hij met een glimlach. Hij trok me in een knuffel en hield me even vast. Was het eigenlijk wel waar? Wilde ik geen relatie meer met haar? Ik hield nog van haar, maar ik wist niet zeker op welke manier. Er waren teveel twijfels...