13 # Secret Solved.

Langzaam opent Jeremy de deur. Ik beweeg achter hem aan en vervloek mezelf voor het vergeten van mijn tas. Daar zitten alle spullen in voor momenten zoals dit. Mijn ogen zijn gericht op de trap. Duidelijk was daar net iemand hoorbaar. Mijn hartslag klopt steeds sneller wanneer we de trap naderen.
'Elena?' besluit Jeremy nogmaals te roepen. In een paar korte stappen is Jeremy bij de trap. Hij wendt slechts een paar seconde zijn ogen af om zijn hoofd naar mij te kunnen schudden. Ik besluit snel naar Jeremy zijn kamer te lopen. Ik moet eerst haar dagboek verbergen. Niemand mag zien dat we het hebben.. geleend.
Wanneer ik het heb opgeborgen, ren ik naar Jeremy terug. Halverwege laat ik een harde gil klinken als er opeens iemand in de deuropening voor me verschijnt.
'Mary?' hoor ik Jeremy zijn stem vanaf beneden klinken.
Mijn ogen worden groot wanneer ik recht in een paar helder blauwe ogen kijk.
'Waar ben je toch allemaal mee bezig, Mary?'
Hij houdt zijn hoofd schuin en kijkt me nieuwsgierig aan.
'H-hoe?' breng ik alleen uit.
Hoe kan hij binnen zijn gekomen? Hoe kan hij zo geruisloos verschijnen? Zijn mondhoeken krullen omhoog. Hij buigt voorover en drukt een kus net naast mijn mondhoek.
'Je bent toch niet zo slim als ik dacht', en met die woorden verdwijnt hij. Letterlijk, 'verdwijnt' hij. Poef. Weg. Alleen het gesuis van de wind laat hij achter.
Jeremy is inmiddels de trap op gerend. Hij kijkt me onderzoekend aan en laat dan zijn blik naar een kamer naast hem afdwalen. Hij rent naar het open raam en kijkt naar buiten. Natuurlijk ziet hij niemand. Hij doet het raam dicht en komt snel terug naar mij.
'Wie was het, Mary?'
Ik weet niet wat ik hem moet vertellen. Moet ik het wel vertellen?
'Kom', hij begeleidt me naar zijn bed, waar hij me neerzet. Hij komt naast me zitten en pakt mijn handen vast.
'Het is goed, Mary. Hij is weg.'
Ik kijk in zijn ogen en voel hoe ik iets rustiger wordt. Mijn gedachte schieten echter in het rond. Ben ik niet slim? Waarom niet? Heeft hij gezien wat Jeremy en ik hebben gedaan? Nee, dat kan niet.
'Wie was het, Mary?'
Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en wacht even voor ik mijn zachte stem laat spreken.
'Damon. Het was Damon.'

Toen ik weer helemaal gekalmeerd was en we theorieën hebben bedacht, gingen we terug naar het onderwerp van de avond. Ik pak het verstopte dagboek en open het. De eerste bladzijde. Zoveel spanning brengt het met zich mee. Stiekem het dagboek van iemand lezen. Wauw.
De eerste bladzijde blijven saai, gewoon over haar doodnormale leventje, maar dan komen Damon en Stefan in de stad. Ze valt verliefd op de mysterieuze Stefan en voelt opwinding voor Damon. Toch weet ze dat er iets mis is.
Ik ben al op de volgende pagina als mijn adem stokt. Jeremy ziet mijn gezichtsuitdrukking en kijkt me verbaasd aan.
'Wat?' Zijn stem klinkt vol opwinding. Eindelijk zal hij het te weten komen. Ik vraag me echter af of hij dit wel wíl weten. Ik pak het dagboek uit zijn handen en schraap mijn keel even. Nog steeds is mijn stem zacht.
"Ik ben erachter gekomen door middel van een oud videobeeld. Ik heb Stefan ermee geconfronteerd en hij heeft het me verteld. Ik kan het niet geloven. Hij vroeg me of ik bang was, maar dat ben ik niet.
Stefan vertelde me.. Dat hij, en Damon, vampiers zijn."
Jeremy zijn mond valt open. 'Dat geloof ik niet.'
'Hoe komt Damon hier anders binnen en vertrekt hij weer zo snel?' breng ik erin tegen. Ik weet dat hij dit gewoon even moet laten bezinken.
'Damon en Stefan zijn vampiers', brengt Jeremy dan uit. Zijn ogen staren naar iets wat ver weg is, iets wat ik niet kan zien. Ik knijp Jeremy zijn hand fijn wanneer ik de heldere stem hoor.
'Yeah, we are.'


# Comment Please?