-6-

'Als je nu niet gaat vertellen waar we heen gaan dan...' Tja wat dan? Wat moet ik een jongen van mijn leeftijd die minstens een kop groter is nou wijsmaken? 'Dan word ik echt woedend.' Zeg ik boos tegen hem. Maar als ik hem aankijk schiet ik al in de lach. waarom kan ik op dit soort momenten nou niet heel even serieus zijn? 'Ik mag het niet vertellen, en is het zo erg om met mij door de dierentuin te lopen? We lopen nog geen 10 minuten.'Zegt de jongen. 'Nee, dat is het niet maar ik wil gewoon weten wat we gaan doen.' Antwoord ik hem. Hij zwijgt nog steeds en als ik weg kijk van zijn gezicht en weer naar voren kijk zie ik Louise zitten. Ik trek een sprintje naar haar toe en geef haar een dikke knuffel. Ze sluit haar armen om me heen en ik geef haar een knuffel terug. 'Wat is dit allemaal? En waarom?' Vraag ik Louise. 'Het spijt me. Ik wilde het eerder zeggen maar ik wist niet hoe.' Met tranen in haar ogen kijkt ze me aan. Louise laat me los en kijkt naar haar voeten.'Lou wat is dit?' Vraag ik haar. 'Het spijt me zo Med. Ik ga het je gewoon vertellen anders doe ik het nooit. Ik ga verhuizen.' Een zucht verlaat haar mond en ze durft me niet aan te kijken. Ik kijk haar verbaasd aan en besef niet wat ze heeft gezegd en staat haar aan. Met tranen in mijn ogen voel ik dat Louis mijn hand vast pakt en me meetrekt. Ondertussen heb ik mijn tranen gedroogd en kijk waar we heen lopen. Nu we een stukje verder zijn gelopen stopt Louise opeens met lopen en kijkt me aan. 'Ik ga volgende week al weg.’ Zegt ze en kijkt me aan zonder verder iets te zeggen aan. ‘Waar ga je heen Lou?’ vraag ik haar ik wilde het niet vragen maar ik moet toch weten waar ze naar toe gaat. ‘Ik verhuis naar Ierland. Mijn vader wilde daar altijd al wonen en heeft nu een baan daar en een huis. M’n moeder kna waarschijnlijk ook zo aan het werk.’ Beantwoord ze mijn vraag. ‘Maar we gaan we nu gewoon een hele gezellige dag van maken.’ Zeg ik en het doet me zeer dat ik een nep glimlach op mijn gezxcht moet persen. De jongen die me daarnet hier had gebracht is weg en vraag aan Louise wie dat is. ‘Dat is mijn neef. Ik weet dat hij hier werkt dus kwam het me eigenlijk wel goed uit. Hij heeft er voor gezorgd dat we mogen kijken in de verblijven van de dolfijnen.’ Zegt lou met een lach. Ik vind het niet leuk dat ze weg gaat maar we kunnen er maar beter iets leuks van maken toch? ‘oke lieve lou we gaan er gewoon een hele leuke dag van maken en ik kom gewoon heel vaak opbezoek. Zo ver is Ierland niet.’ Vertel ik haar en pak haar hand.

De neef van Lou, die David blijkt te heten, leid ons naar het verblijf van de dolfijnen. Ik kijk mijn ogen uit als ik de ruimte zie. Bijna alle muren zijn blauw met mooie lichtblauwe printen er op. Het is prachtig. David wijst naar voren en recht voor me zwemt een van de dolfijnen.