O26 | Justin D. Bieber

'Wakker worden!'
Ik schrok op, ik maakte Niall ook wakker.
'We zijn bijna bij het huis van je vader' melde Louis. Toen we de straat in reden zagen we dat een deel van de straat was afgezet, Louis parkeerde de auto en we stapten uit. BAM! BAM! BAM!
Geweer schoten, dacht ik geschrokken. Ik rende naar het rood-wit gestreepte lint, daar zag ik mijn vader. Hij had Jaxon en Jazmyn vast met een machine geweer op jaxon gericht.
'Hé, jongen. Je moet hier weg.' zei een politie agent.
'Nee. Nee, ik ben hun broer!' zei ik hard, hij gaf een meelevend knikje en liet me onder het lint door. Niall, Louis en Harry liepen mij achterna.
'Oh, Justin!'
Mijn moeder viel huilend in mijn armen.
'De politie had ze... Maar hij-hij schoot een agent neer en nam ze mee' huilde mijn moeder, op dat moment schoot mijn vader nog een keer. BAM! BAM! Klik!... Klik!
Zijn geweer was leeg. Hij smeet het lege geweer weg, hij tilde Jaxon en Jazmyn op en rende naar binnen. Geen politie agent schoot, bang dat ze de kinderen zouden raken. Ik begon te rennen, alles ging voorbij in een waas. Ik rende langs mijn moeder, langs de politie auto's, langs de agenten. Ik rende mijn vader achterna naar binnen. er werd naar me geroepen maar ik negeerde ze. Het gebouw waar mijn vader zich schuil had gehouden was een te koop staand huis, het was er schemerig. Boven me hoorde ik de bonkende voetstappen van mijn vader, ik rende de trap op. Plotseling stopte hij met lopen, ik hield ook op met lopen. Wat als hij een wapen had? Nee, Justin. Dapper zijn! Voor Jaxon en Jazmyn. Ik moest nu de bocht om, zonder te weten of mijn vader zich verscholen had achter de bocht liep ik voorzichtig langs de muur. Ik voelde een scherpe pijn in mijn nek, mijn vader stond voor me. Het mes waarmee hij me had gesneden had hij klaar voor nog een aanval, ik deinsde achteruit. Ik voelde dat er een straaltje bloed langs mijn nek naar beneden liep mijn shirt doorweekte langzaam.
'Waarom doe je dit?' vroeg ik woedend.
'Ik red mijn kinderen, jij bent al verloren' zei hij met een ijskoude glimlach. Ik deed een stap omhoog, dat had ik beter niet kunnen doen. Mijn vader stak het mes in mijn bui, ik hapte naar adem. Ondanks de pijn deed ik nog een stap naar voren. Mijn vader lachte luid en kil, hij trapte tegen mijn borst. Ik wankelde even en viel op mijn rug, ik hapte naar adem toen het zuurstof uit mijn longen werd geperst. Mijn zicht werd dof en wazig. Weet je wat het laatste was dat ik zag?: Het engelachtige gezicht van mijn vriendje; Niall.