Hoofdstuk 55

Jason P.O.V.

Ik loop, nee ik ren, naar de trap en schreeuw naar Max dat hij meteen moet komen. Daarna ren ik naar de keuken om de ouders van Maura te waarschuwen. Zodra ze het horen springen ze op en trekken meteen hun jas en schoenen aan. Als Max slaapdronken beneden komt wordt hem gesommeerd meteen zijn jas en schoenen aan te trekken. We lopen met zijn allen naar buiten en Max en zijn ouders lopen naar de auto. Ik sta daar maar een beetje. Blijkbaar merkt Max dat want hij draait zich om en wenkt me. Hij stapt in de auto en ik ga een beetje onwennig naast hem zitten. Ik heb de deur nog niet gesloten of de vader van Maura rijdt al met een hoge snelheid weg. Nog geen vijf minuten later komen we aan bij het ziekenhuis en rennen we door naar de kamer van Maura. Daar staat een verpleegster voor de deur. 'Maura wil graag dat jullie één voor één naar binnen gaan. Eerst Jason dan Ben en Hanna en als laatste Max.' vertelt ze ons. We knikken en ik loop naar binnen. Daar ligt Maura, lijkbleek. Ik loop voorzichtig naar haar toe en ga naast haar zitten. Ze opent voorzichtig haar ogen en glimlacht als ze mij ziet. 'Jason, ik weet dat ik dood ga. Daar kunnen we allebei niks aan veranderen.' zegt ze. 'Ik weet dat we elkaar net kennen maar het voelt alsof ik je al eeuwen ken. Doe me een plezier en ga gewoon door met je leven. Ook als ik er niet meer ben.' vervolgt ze. De tranen stromen over mijn wangen en ik kan niks meer dan te knikken. Ik sta voorzichtig op en geef haar een laatste knuffel voor ik de kamer uit loop. Ik droog mijn tranen en loop de gang op waarna ik Hanna en... die ander zeg dat ze de kamer in kunnen. Ik ga zwijgend naast Max zitten en staar voor me uit.


Max P.O.V.

Als Jason naar buiten komt zie je duidelijk dat hij gehuild heeft en ik kan er niks aan doen dat ik me afvraag wat Maura tegen hem gezegd heeft. Hij ziet er namelijk niet echt uit als iemand die snel huilt. Als Hanna en Ben naar buiten komen sta ik voorzichtig op en loop zo langzam mogelijk naar binnen, bang voor hoe Maura eruit ziet. Ik schrik als ik haar zie, ze is lijkbleek en heeft haar ogen gesloten. Rondom haar sstaan allemaal machines. Ik loop voorzichtig naar haar toe en ga naast het bed zitten. Ze opent haar ogen en kijkt me aan. 'Max.' begint ze maar dan moet ze even stoppen om adem te halen. 'Je moet onthouden dat je de beste broer van de hele wereld bent.' zegt ze met een glimlach. 'Ik weet dat ik dood ga, maar ik wil dat jij gewoon doorgaat met je leven. Wordt gelukkig oud met Michelle en...' ze stopt omdat de tranen over haar wangen stromen. 'Ik had Lucas en Michelle ook zo graag nog gedag gezegd...' mompelt ze. 'Lieve Max, ik houd van je en zal dat ook altijd blijven doen.' vervolgt ze. 'Maar Mau..' ik klink wanhopig. 'Ik kan niet zonder je!' schreeuw ik bijna. 'Ik weet zeker dat je dat kan. Je hebt Michelle en ik zal altijd in je hart zitten.' glimlacht ze. Ik slik en geef haar een knuffel. Ik wil niet gaan huilen waar ze bij is. 'Ik houd van je.' fluistert Maura. 'Ik ook van jou.' fluister ik terug. En dan... dan is ze dood... ze heeft geen hartslag meer... mijn lieve zusje... ze is dood. Ik kan haar niet missen. Ik begin te huilen en houd haar stevig vast alsof dat zal zorgen dat ze terug komt. Ik weet dat het onzin is maar... ze kan toch niet zomaar dood zijn? Ik kan haar gewoon niet missen. Ik laat haar los en loop zachtjes de kamer uit. Ik vraag me af hoe ik moet leven zonder haar...