Confession Gone Wrong

Bill pov.

Ik was verward door mijn eigen moed. Nooit had ik gedacht dat ik een zoen van hem zou vragen en dat Tom het echt deed, was nog vreemder. Nadat ik thuis was weg gelopen, had ik het geluk dat ik tegen Sean was gelopen. Hij had geluisterd naar wat er gebeurd was en troostte me. Hij had toen gezegd dat hij gevoelens voor me had. Dat had ik totaal niet zien aankomen. Hij had me toen gezoend, waardoor ik geschrokken was en hem had weg geduwd. Ik begreep nog steeds niet waarom ik toen plots aan Tom had gedacht. Ik voelde me schuldig, alsof ik hem bedrogen had. Eigenlijk was dat ook, want ik zocht hulp en bezorgdheid bij Sean, terwijl ik daarvoor enkel Tom nodig heb. Hij was alles wat ik wilde en nodig had. Ik wilde toen terug naar huis gaan maar ik was natuurlijk in de verkeerde richting gegaan. De harde slag van de auto kwam totaal onverwacht. Voordat ik het wist, was Tom bij me, alsof hij nooit weg was geweest. Een onverklaarbare macht had ons terug naar elkaar gebracht, daar was ik vast van overtuigd. Ik zuchtte diep toen ik me de zoen herinnerde. Ik wist niet eens waarom ik dat toen gevraagd had maar dat kwam waarschijnlijk doordat ik mijn hoofd had gestoten. Waarom deed hij wat ik vroeg? Ik voelde met mijn vingers over mijn lippen en staarde voor me uit. We waren een tweeling en dus was het verkeerd, dat had Tom ook moeten weten. Vond hij het dan niet vuil?
'Hoe gaat het?' vroeg Tom, die plots in de kamer stond.
'Goed,' zei ik met een glimlach.
Ik probeerde niet naar zijn lippen te staren, wat moeilijker was als verwacht.
'Het spijt me, Bill. Ik had niet zo tegen je mogen schreeuwen,' zei hij zielig.
'Het geeft niet, ik ben het al vergeten,' zei ik lief.
Daarna viel er een korte en ongemakkelijke stilte. Tom keek naar de grond en wist niet welke houding hij moest nemen.
'Uh... Waarom vroeg je een zoen?' vroeg Tom nerveus.
Ik wist dat die vraag ging komen maar ik had er nog steeds geen antwoord op.
'Omdat ik dacht dat ik dood ging?' vroeg ik verward.
'En dat was het laatste wat je dan nog wilde?' vroeg Tom.
'Ik weet niet,' zei ik ongemakkelijk.
'Had je me vergist met iemand anders?'
'Misschien'
Verward keek ik naar de teleurgestelde blik op zijn gezicht. Wilde hij een nee als antwoord?
'Ik denk dat ik van je hou,' zei ik zo stil mogelijk.
'Wat? Dat weet ik al lang,' zei hij lief.
'Niet op die manier,' fluisterde ik.
Hij keek me met open mond aan.
'Sorry als je het walgelijk vind'
'Het is niet walgelijk maar het is even wennen. Dat had ik niet verwacht. Maar ik ben je tweeling, hoe kan je gevoelens voor me hebben?'
'Geef de schuld maar aan mijn blindheid. Enkel als ik bij jou ben, lijkt het alsof ik een beetje kan zien, ook al is het niet letterlijk bedoeld. De wereld is een stuk minder eng als je bij me bent,' legde ik uit.
'Dat is lief gezegd maar ik denk dat ik eventjes een luchtje ga scheppen,' zei hij nerveus.
Ik knikte en werd overvallen door een diep verdriet, toen hij de kamer uit ging. Zijn reactie was echter heel normaal want bijna niemand hoorde ooit zo'n dingen van zijn broer of zus. Het was tegen de natuur, het was niet mogelijk om zoiets te accepteren.

Enkele dagen later werd ik uit het ziekenhuis ontslaan en kon naar huis gaan. Jammer genoeg had ik verwacht dat Tom me kwam halen maar het was Sean. Hij vertelde me dat Tom zich niet zo goed voelde en hem daarom gevraagd heeft om me te helpen. Teleurgesteld ging ik met Sean mee, ook al wilde ik hem helemaal niet zien. Gelukkig wist Tom niet dat hij me tegen mijn wil gezoend had, anders had dat alles nog moeilijker gemaakt. Ik wist niet meer zeker of dat ik Sean wel kon vertrouwen maar hij deed nog steeds lief tegen me, ook al had ik hem toen van me af gestoten. De ironie is veel te groot. Hij had gevoelens voor mij terwijl ik plots gevoelens voor Tom kreeg. De wereld draaide niet meer juist. Misschien was alles nu veranderd en moeilijker omdat ik niets meer kon zien? Vroeger dacht ik er wel eens aan hoe het zou zijn om blind te zijn maar dit was anders als dat ik me had voorgesteld. Het was enkel zwart, niets anders. Geen straaltje licht of vage schimmen, niks. De geluiden die er altijd waren maar die ik nooit gehoord had, was nu alles wat ik hoorde. Het was moeilijk. Ik probeerde vroeger wel eens door het huis te lopen terwijl ik mijn ogen dicht deed maar toen was het grappig als ik tegen iets aan liep. Nu was er niets om te lachen. Ik had alles verloren dat waarde voor me had en zelf Tom leek me niet meer in de ogen te kunnen kijken. Ik had het gezicht willen zien dat hij gemaakt had toen ik het vertelde dat ik van hem hield. Keek hij vuil, geschrokken, blij of raar? Zijn gevoelens en gedachten bleven onbekend voor me. De pijnlijke stilte is moordend. Ik hield er niet van dat hij me negeerde, want hij was alles wat ik nog had in deze donkere wereld. Wat moest er met mij gebeuren als ik ook hem verloor? Dat zou niets zijn in vergelijking met mijn blindheid. Dat zou ik niet overleven.
'Het spijt me,' zei Sean.
Ik wist dat hij de zoen bedoelde.
'Geeft niet, al vergeten. Doe het alleen geen tweede keer, anders ga ik je vriend niet kunnen blijven,' zei ik.
'Maar ik meende het wel echt, Bill,' zei hij serieus.
Ik zuchtte diep uit en gaf een klopje op zijn schouder.
'Weet ik, Sean, daarom spijt het me dat ik je gevoelens niet kan beantwoorden'
'Haat je homo's?' vroeg hij zielig.
Waarschijnlijk was ik er zelf eentje aangezien ik gevoelens had voor Tom, die zowel mannelijk als ook mijn tweeling was. Ik was nog zieker in mijn hoofd als een normale homo. Ik wilde deze gevoelens niet hebben.
'Natuurlijk niet'
'Wat is het dan? Ben ik te lelijk?' vroeg hij weer zielig.
'Probeer je grappig te zijn?' vroeg ik sarcastisch.
'Wat bedoel je?'
'Ik kan je niet zien, hallo? Ik kan niet zeggen of je mooi of lelijk bent, dus dat is niet het probleem'
'Sorry, ik bedoelde het niet zo. Soms vergeet ik dat je blind bent'
'Hoe bedoel je dat?'
'Omdat je zo lief bent en je ziet er perfect uit. Alles aan jou is perfect en daarom vergeet ik het soms dat je blind bent'
'Dus omdat ik blind ben, ben ik niet meer perfect?' vroeg ik spottend.
'Dat bedoel ik niet! Je klaagt er nooit over en je probeert altijd sterk te zijn, daardoor lijkt het alsof je er geen problemen mee hebt. Dus zo lijk je een normale persoon die nog wel kan zien. Snap je? Ik kan het niet beter uitleggen,' zei hij nerveus.
'Ik snap je wel. Ik pest je maar een beetje, Sean,' zei ik geruststellend.
'Zie je? Dat bedoel ik. Je blijft altijd zo sterk in je schoenen staan. Daar heb ik respect voor'
Innerlijk wist ik dat ik alles behalve sterk was maar ik wilde zijn perfecte illusie van mij niet kapot maken. Soms was het beter om in leugens of maskers te geloven, op die manier wist ik dat er nog iemand was die me sterk vond terwijl ik dat niet was. Hij geloofde in me en dat deed wel goed om te weten.